Ktoś, kto jest zagłębiony w środowisko książkoholików nie mógł nie słyszeć o Szóstce Wron. Najpierw czytelników oczarowano cudownym wydaniem, a później zalano oceanem pochlebnych recenzji. Ileż to razy przed sięgnięciem po tę powieść słyszałam, jakie to Leigh Bardugo ma cudowne pióro i dar do opowiadania historii... Czy aby na pewno?

O tej książce krąży tak wiele pozytywnych opinii, że dla niej złamałam swoją zasadę czytania serii chronologicznie. Tak więc ominęłam cykl Grisza i zabrałam się za Szóstkę Wron. Nie wiem jak bardzo tym czynem zgrzeszyłam, czy może zrobiłam dobrze, ale w najbliższym czasie się o tym nie przekonam (chyba że od was :)). W każdym razie, mimo braku znajomości serii wprowadzającej czytelnika do wykreowanego przez Bardugo świata, nie czułam się w nim zagubiona. Co najwyżej byłam przytłoczona ilością liczących się bohaterów, ale wszystko po kolei.

Po otwarciu książki trafiłam na historię opowiadaną z wielu punktów widzenia, za czym osobiście nie przepadam. Na początku zaskoczył mnie wiek postaci, które z powodu swojej przeszłości musiały szybciej dorosnąć. Główni bohaterowie z pozoru nie mają ze sobą nic wspólnego, ale razem tworzą grupę młodzieży, która mimo młodego wieku już dużo przeżyła i sieje postrach w okolicy. Każdy z nich jest wyjątkowy i wnosi do narracji cząstkę siebie. Jestem pewna, że wszyscy czytelnicy znajdą tutaj kogoś, kogo pokochają. Po kilku rozdziałach podział na wiele punktów widzenia przestał mi przeszkadzać, a jeśli to mi się przytrafia, to już naprawdę powieść musi być dobrze napisana.

Niestety, nie jestem zachwycona jeśli chodzi o całą fabułę. Rozwija się ona wolno, co może jest dobrym zabiegiem, aby dać czas na przyzwyczajenie się do całej grupy, ale w połączeniu z przebitkami z przeszłości, momentami strasznie się nudziłam i tylko czekałam na ten efekt “wow”, o którym się tyle nasłuchałam. Może po prostu miałam złe podejście do tej powieści. Przez większość książki czułam się tak, jakbym czytała wprowadzenie do czegoś większego i myślę, że tak właśnie jest. Gdy tylko akcja się rozkręciła, a ja wczułam się w historię, to ta się skończyła i muszę czekać na kolejny tom, który na szczęście już niedługo. Jednak ta część lektury sprawiła, że dołączyłam do dużego już grona wielbicieli Szóstki Wron.

Może po mojej recenzji tego nie widać, ale choć początek mnie nie zachwycił, to im więcej czytałam, tym bardziej zakochiwałam się w tej powieści i jej bohaterach. Myślę, że jest to książka, którą powinien przeczytać każdy miłośnik fantasy i młodzieżówek. Tutaj nie ma znaczenia ile ma się lat, według mnie każdy znajdzie w niej coś dla siebie.

Ktoś, kto jest zagłębiony w środowisko książkoholików nie mógł nie słyszeć o Szóstce Wron. Najpierw czytelników oczarowano cudownym wydaniem, a później zalano oceanem pochlebnych recenzji. Ileż to razy przed sięgnięciem po tę powieść słyszałam, jakie to Leigh Bardugo ma cudowne pióro i dar do opowiadania historii... Czy aby na pewno?

O tej książce krąży tak wiele...