Siódmy według nowej numeracji tom cyklu i pierwszy objaw zmęczenia materiału.
Nie powinienem rozpoczynać opinii równoważnikiem zdania. Ale czuję się częściowo usprawiedliwiony, bo zmęczonym materiałem okazuję się być ja sam, skoro autor napisał „Fundację i Imperium” jako drugą część serii i zmęczyć się raczej nie zdążył.
Co zatem nie zagrało? Przecież są tu te same elementy, które stanowiły o sile poprzednich tomów. Jest rozmach, z jakim Asimov zaprojektował koherentny świat, mocno rozległy w czasie i przestrzeni. Jest znajomość prawideł rządzących ludzkimi zbiorowościami oraz ekstrapolacja tychże prawideł w zupełnie nowe warunki i na niespotykaną skalę. Jest wreszcie umiejętność konstruowania sensownych pojedynczych intryg, świetnie wpisujących się we wspomniane szersze tło.
Tom zawiera właściwie dwie minipowieści i wobec każdej mogę sformułować tylko jeden, za to poważny zarzut.
„Generał”, napisany w najlepszej tradycji militarno-politycznej SF, jest niestety za krótki, a proporcje, w jakich pozostaje zarysowanie intrygi do jej rozwiązania, są rażąco niekorzystne dla tego drugiego. Inaczej mówiąc, umiejętnie stopniowane napięcie nie rozładowuje się w finale w spektakularnym rozbłysku, lecz zostaje zneutralizowane całkowicie nieefektownym piorunochronem.
Dwukrotnie większy objętościowo „Muł”, choć wnosi do świata Fundacji pozornie nowy element, rozkłada się na kluczowym punkcie intrygi, która okazuje się wyjątkowo łatwa do przejrzenia dla czytelnika. A jako że tym razem cała para idzie w gwizdek zwiastujący niespodziewane w założeniu rozwiązanie całej akcji, zmierzającą do niego fabułę śledziłem bez szczególnego zainteresowania.
Moje smętne żale nie mogą jednak przysłonić obrazu całości, a „Fundacja” jako cykl nadal broni się znakomicie. Trzeba więc czytać dalej i wierzyć, że kolejny tom pozwoli mi wrócić do chlubnej tradycji zarywania przez Asimova nocy.

Siódmy według nowej numeracji tom cyklu i pierwszy objaw zmęczenia materiału.
Nie powinienem rozpoczynać opinii równoważnikiem zdania. Ale czuję się częściowo usprawiedliwiony, bo zmęczonym materiałem okazuję się być ja sam, skoro autor napisał „Fundację i Imperium” jako drugą część serii i zmęczyć się raczej nie zdążył.
Co zatem nie zagrało? Przecież są tu te same...