Klasyczny problem manipulacji czasem z ciekawym twistem na końcu.

Klasyczny problem manipulacji czasem z ciekawym twistem na końcu.

Bardzo lubię serię Wehikuł czasu z wydawnictwa Rebis bo pozwala mi ona zapoznać z pozycjami po które w innym wypadku pewnie bym nie sięgnęła, a są to pozycje uznawane za klasykę SF.
Koniec wieczności to pierwsze moje spotkanie z twórczością Isaaca Asimova i przyznam, że miło się zaskoczyłam. Wcześniej jakoś nie mogłam się zebrać bo wydawało mi się, że ten autor to raczej ciężki kaliber. Tymczasem ta książka jest dość przyjemna w odbiorze, ma fajny pomysł i ciekawą fabułę. Fakt nie jest to książka z wartką akcją ale ma ciekawe zakończenie i daje do myślenia.

Bardzo lubię serię Wehikuł czasu z wydawnictwa Rebis bo pozwala mi ona zapoznać z pozycjami po które w innym wypadku pewnie bym nie sięgnęła, a są to pozycje uznawane za klasykę SF.
Koniec wieczności to pierwsze moje spotkanie z twórczością Isaaca Asimova i przyznam, że miło się zaskoczyłam. Wcześniej jakoś nie mogłam się zebrać bo wydawało mi się, że ten autor to raczej...

Ależ jestem zaskoczony. Niemrawie i powoli zaczynająca się opowieść Asimova, z dość dużym progiem wejścia, z każdą stroną rozkręcała się coraz bardziej, aż do zaskakującego i zostawiającego świetne wrażenie zakończenia.

Serię "Wehikuł czasu" Rebisu kupuję i czytam, bo zdaję sobie sprawę, że mam spore zaległości w klasyce (to samo jest z serią "Artefakty" MAGa). Nie zawsze są to ciekawe książki, choć na pewno dobrze mi się czytało Odyseję Kosmiczną. Natomiast "Koniec wieczności" zaskoczył mnie całkowicie. Powieść napisana blisko 70 lat temu powinna się już mocno zestarzeć, ale nic z tych rzeczy. Są co prawda jakieś archaiczne nośniki danych, ale nawet i to można sobie jakoś wytłumaczyć.

To doskonała książka, do której nie warto się zrażać na początku. Potem wszystko zaczyna się klarować, choć do samego końca nie można być niczego pewnym.

Ależ jestem zaskoczony. Niemrawie i powoli zaczynająca się opowieść Asimova, z dość dużym progiem wejścia, z każdą stroną rozkręcała się coraz bardziej, aż do zaskakującego i zostawiającego świetne wrażenie zakończenia.

Serię "Wehikuł czasu" Rebisu kupuję i czytam, bo zdaję sobie sprawę, że mam spore zaległości w klasyce (to samo jest z serią "Artefakty" MAGa). Nie zawsze...

Niesamowita historia, opisująca zapobiegawcze działania rządów, z wolnościowym morałem przypominającym czym jest wolność i czego naprawdę pragną ludzie, robiący coś "dla naszego dobra".

Niesamowita historia, opisująca zapobiegawcze działania rządów, z wolnościowym morałem przypominającym czym jest wolność i czego naprawdę pragną ludzie, robiący coś "dla naszego dobra".

100/100%

100/100%

Książka dosyć ciekawa,
akcja "rozkręca się" od 2/3 książki, zaczyna się jako sci-fi a kończy jako... (?)
zadziwiło mnie że gdy ostatecznie kończy się
Wieczność to zaczyna się Nieskończoność.
Myślę że z całej książki ta "Nieskończoność" jest najciekawsza, mimo że o niej nie ma napisane w książce nic.
A "Nieskończoność" dopisuje sobie czytelnik...

Książka dosyć ciekawa,
akcja "rozkręca się" od 2/3 książki, zaczyna się jako sci-fi a kończy jako... (?)
zadziwiło mnie że gdy ostatecznie kończy się
Wieczność to zaczyna się Nieskończoność.
Myślę że z całej książki ta "Nieskończoność" jest najciekawsza, mimo że o niej nie ma napisane w książce nic.
A "Nieskończoność" dopisuje sobie...

Pierwsze 2/3 książki jest niezłe, choć raczej mało istotne; na pewno można by trochę z tego wyciąć bez większej straty. Główny bohater jest w gorącej wodzie kąpany, a kluczowy dla fabuły romans jest tak absurdalny, że szkoda gadać. Za to pomysł jest dobry, worldbuilding również, a treść czyta się lekko i szybko.

Dopiero pozostała 1/3 jest naprawdę dobra. Tempo jest szybsze, stawka większa, zawiłość paradoksów podróży w czasie sprawia, że trzeba czasami przerwać i nieco pomyśleć, a zakończenie to niezły odjazd, i to właśnie w ostatnich stronach zawiera się clou całej książki.

Jednak mimo dobrego finiszu liczy się całość, która w tym przypadku wypada jedynie przyzwoicie. Może dlatego do tej pory najlepiej czytało mi się opowiadania Asimova, a nie jego powieści.

Pierwsze 2/3 książki jest niezłe, choć raczej mało istotne; na pewno można by trochę z tego wyciąć bez większej straty. Główny bohater jest w gorącej wodzie kąpany, a kluczowy dla fabuły romans jest tak absurdalny, że szkoda gadać. Za to pomysł jest dobry, worldbuilding również, a treść czyta się lekko i szybko.

Dopiero pozostała 1/3 jest naprawdę dobra. Tempo jest...

Mam z Asimovem pewien problem. Ostatnio zacząłem sięgać do klasyki SF. nie zawiodłem się na Dicku, Aldissie i innych. Asimov z nich wydaje się być najbardziej odważny, progresywny. Ale niestety jego pisarstwo o dziwo najbardziej się zestarzało. Powiedziałbym wręcz, że przeterminowało. Tylko nie rozumiem dlaczego po przeczytaniu ostatniej strony pojawia się pytanie: dlaczego już nikt tak nie pisze? Szkoda.

Mam z Asimovem pewien problem. Ostatnio zacząłem sięgać do klasyki SF. nie zawiodłem się na Dicku, Aldissie i innych. Asimov z nich wydaje się być najbardziej odważny, progresywny. Ale niestety jego pisarstwo o dziwo najbardziej się zestarzało. Powiedziałbym wręcz, że przeterminowało. Tylko nie rozumiem dlaczego po przeczytaniu ostatniej strony pojawia się pytanie: dlaczego...

Czy wędrówki w czasie i zmiany przeszłości mogą uszczęśliwić przyszłość? Czy da się wyeliminować w ten sposób wszystkie tragedie, nie dopuścić np. do istnienia despotów? Czy tego rodzaju działania byłyby moralnie uzasadnione, choć niszczyłyby dawne istniejące światy? I kto miałby decydować o tym, co jest lepsze dla ludzkości? Izaac Asimow stworzył powieściowy świat, w którym bohater Andrew Harlan żyje poza czasem w Wieczności i wprowadza zmiany w przeszłości, zmienia nieznacznie biografie ludzi, by uniknąć konsekwencji ich błędów w przyszłości. Wykonuje polecenia przełożonych, przekonany o powadze misji. Świat Wieczności, jak się jednak okazuje, nie jest jednak idealny, a kiedy pojawia się kobieta... akcja staje się ciekawsza, zaskakuje nie jeden raz, a Wieczności grozi zagłada. Przeczytałam z przyjemnością, początkowo znużona rozważaniami o pracy beznamiętnego Technika, a potem zaskoczona siłą jego emocji.

Czy wędrówki w czasie i zmiany przeszłości mogą uszczęśliwić przyszłość? Czy da się wyeliminować w ten sposób wszystkie tragedie, nie dopuścić np. do istnienia despotów? Czy tego rodzaju działania byłyby moralnie uzasadnione, choć niszczyłyby dawne istniejące światy? I kto miałby decydować o tym, co jest lepsze dla ludzkości? Izaac Asimow stworzył powieściowy świat, w...

Zdecydowanie najlepsza książka autora jaką do tej pory czytałem (jestem po Robotach, Imperium). Dawno nic mnie tak nie wciągnęło, by zarwać całą nockę na czytanie. Polecam!

Zdecydowanie najlepsza książka autora jaką do tej pory czytałem (jestem po Robotach, Imperium). Dawno nic mnie tak nie wciągnęło, by zarwać całą nockę na czytanie. Polecam!