Karin Fossum

Na początku ostrzegam, że polski opis książki zdradza jakieś 90% fabuły, więc odradzam czytać przed rozpoczęciem lektury! Rozumiem, że powieść może rozczarować czytelników, którzy spodziewają się typowego kryminału w stylu skandynawskim. Książki Karin Fossum są inne niż te napisane np. przez Larssona, Mankella, Nesbo czy Läckberg. Czytelnik, który czytał inne powieści Karin Fossum, wie czego się po tej pisarce spodziewać. W jej książkach obok elementów kryminalnych dużą rolę odgrywają elementy psychologiczne, obyczajowe, społeczne. Sporo w nich smutku, samotności, izolacji, niezrozumienia, często bohaterami są jednostki chore, ułomne (psychicznie/fizycznie),o skłonnościach psychopatycznych, destrukcyjnych. Dwójka głównych policjantów jest takim wyznacznikiem moralności, dzięki którym czytelnik całkiem nie popada w depresyjną atmosferę. Ta konkretna powieść jest w mojej ocenie bardzo smutna, szczególnie opisywanie wydarzeń przed morderstwami – niełatwego życia Bonnie i Simona (kochane dziecko!) oraz równolegle ciężkiego życia Mass i jej niepełnosprawnego syna Eddiego. Te opisy nie są smutne, wręcz przeciwnie - starania Bonnie by Simon miał szczęśliwe dzieciństwo są wzruszające i emocjonalne. Niestety, wiemy, jak powieść się skończy (bo kim są ofiary dowiadujemy się na samym początku książki) i może dlatego tak bolesne jest czytanie o ich biednym, ale mimo wszystko radosnym życiu, nadziejach, planach, uczuciach. Wiemy przecież, że "już za chwilę" zginą i chciałoby się odwrócić ich przesądzony los... Kto zabił i dlaczego zeszło podczas czytania u mnie na plan dalszy, bo o wiele ciekawsza wydawała mi się ta psychologiczno-obaczajowa narracja. Rozwiązanie zagadki dobre (choć przewidywalne) i tragiczne.