Znałam Yrsę jako autorkę bardzo przyzwoicie skrojonej konfekcji kryminalnej. Bez ponurej diagnozy i krytyki społecznej – po prostu dobra rozrywka.

Ten kryminał niestety tego nie potwierdza.

Wszystko jest tu w zasadzie poprawne: język, postaci, zagadka. Jest trochę islandzkich smaczków – miasto przysypane popiołem wulkanicznym, polowanie na maskonury (biedne głuptasy), pojawia się też prince polo, ów islandzki przysmak z importu;) I mogłoby być naprawdę nieźle, gdyby akcja nie była tak niemiłosiernie przeciągnięta. Wydarzeń praktycznie nie ma, przechodzimy z bohaterką (prawniczką Thorą) od rozmowy do rozmowy. Informacje sączą się powoli, wszystko na jednej emocjonalnej nucie, bez przełomów. Kiedy już dowiadujemy się czegoś ważnego (gdzieś tak ok. 2/3 książki), bohaterka uparcie tego nie dostrzega i dalej zastanawia się, o co chodzi.

Do tego korektorom zdarzyło się parę razy przysnąć, ale trudno ich za to winić.

Rozwiązanie zagadki jest zaskakujące, choć nieco wydumane, w każdym razie splata wszystkie wątki, ale w tym momencie czytelnik jest tak znudzony i znużony, że nie bardzo go to obchodzi.

Tragedii nie ma, ale jest spore rozczarowanie. Nie polecam.

Znałam Yrsę jako autorkę bardzo przyzwoicie skrojonej konfekcji kryminalnej. Bez ponurej diagnozy i krytyki społecznej – po prostu dobra rozrywka.

Ten kryminał niestety tego nie potwierdza.

Wszystko jest tu w zasadzie poprawne: język, postaci, zagadka. Jest trochę islandzkich smaczków – miasto przysypane popiołem wulkanicznym, polowanie na maskonury (biedne głuptasy),...