Zacznę od konkretów. Nie podoba mi się. Praktycznie nic w tej książce nie przypadło mi do gustu.

Twierdzenie, że jest to historia Danki Siedzikówny to moim zdaniem spora przesada. A może inaczej: niedopowiedzenie. Bo o samej Ince mamy tutaj stosunkowo niewiele, za to dużo o wszystkim innym. Mało ważne, czy Autorka akurat próbowała opisać jej dzieciństwo, życie w czasie, czy też po II Wojnie Światowej, ciągle ucieka w dygresje. W dzieciństwie opowiada o konfliktach polsko-białoruskich, losach miejscowości w której Danka spędziła tylko kilka pierwszych lat życia, nie zważając na to, że z samą bohaterką niewiele ma to wspólnego. Czas wojny i późniejszej walki to historia nie Danuty, a oddziałów w których służyła, często bardzo odległa od jej życia. Miejsce dla niej i tylko dla niej znajduje się wyłącznie w ostatnich opisach publikacji, tych opowiadających o samym zakończeniu życia tej młodej dziewczyny, kilku kończących je miesiącach. Dużo można się z "Szukając Inki..." dowiedzieć o AK na Kresach, o Żołnierzach Wyklętych, ale o niej samej- prawie nic.

Autorka od początku do końca zarzuca nas nazwiskami, nazwami miejscowości i pseudonimami. Jeżeli ktoś się w tym wszystkim połapał, bez uprzedniego przygotowania merytorycznego, to ja naprawdę gratuluję. Mi się nie udało. Po kilkunastu stronach czytałam już zupełnie bez orientacji, kto jest kim i tym bardziej, co w danym miejscu robi, z jakiej racji się tam znajduje i co planuje. Zrobiła się z tego papka suchych faktów, z których z biegiem stron pojmowałam coraz mniej, żeby w końcu dojść (gdzieś przed połową) do miejsca, w którym nie wiedziałam już nic i, co gorsza, całkowicie się z tym pogodziłam. Zgubiłam się w tej książce i nie widziałam ani sposobu, ani motywacji by się odnaleźć.

Jeszcze jedna sprawa, tak na koniec tego mojego narzekania. Dlaczego akurat Danka Siedzikówna? Dziewczyna nie wykazywała się szczególnym bohaterstwem, nigdzie nie zasłynęła, Autorce bliska w sposób naturalny nie była (a przynajmniej w książce tego nie zasugerowano), jej życie jest słabo udokumentowane. Ogólnie- kiepski materiał do pisania. W którymś momencie Autorka wspomina, że życie Inki jest samo w sobie jak scenariusz filmowy. Być może. Ale w tamtym czasie podobnych historii życie tworzyło miliony, a niektóre z nich były dużo bardziej niezwykłe.

Niestety nie polecam.

Zacznę od konkretów. Nie podoba mi się. Praktycznie nic w tej książce nie przypadło mi do gustu.

Twierdzenie, że jest to historia Danki Siedzikówny to moim zdaniem spora przesada. A może inaczej: niedopowiedzenie. Bo o samej Ince mamy tutaj stosunkowo niewiele, za to dużo o wszystkim innym. Mało ważne, czy Autorka akurat próbowała opisać jej dzieciństwo, życie w czasie,...