Marek Łuszczyna

Nazistki – zbrodniarki z obozów koncentracyjnych i nie tylko. Te najbardziej okrutne, które „pracowały” w obozach koncentracyjnych pochodziły z niewinnego naboru. Zazwyczaj zgłaszały się na ogłoszenia umieszczane w prasie np. „Stała praca na terenie Rzeszy wraz z zakwaterowaniem”. Nic im nie wyjaśniano – „Praca z ludźmi” – to jedyne co mówili o pracy, którą przyjdzie im wykonywać. Komisja rekrutacyjna miała za zadanie wyławiać kandydatki wg trzech kryteriów: wykształcenie, pochodzenie oraz stan posiadania – WSZYSTKIE musiały być jak najniższe – dawało to pewność podatności aspirantki na łatwe zindoktrynowanie. Wyższe wykształcenie i doświadczenie sukcesu z wykonywanej wcześniej pracy - stanowiło przeciwwskazanie. Moja dygresja - zasada podatności na indoktrynację, niezależnie od płci - jest uniwersalna do dzisiaj… Te – w większości - nijakie kobiety, które w normalnym życiu pozbawione były szansy na awans społeczny dostawały: dobrze wyposażone mieszkanie – gdzie mogły zamieszkać z dziećmi jeśli je posiadały, eleganckie ubranie, służące (więźniarki) do własnych potrzeb nie wyłączając tych sadystycznych, godne uposażenie dające niezależność ekonomiczną a przede wszystkim prestiż jaki wzbudzały od pierwszych chwil pracy. Wszystko stanowiło doskonały „znieczulacz” potrzebny do natychmiastowej metamorfozy w dumne i nadgorliwe nadzorczynie oddziałów pomocniczych SS. Ogromnie irytuje mnie fakt, że po wojnie tak łatwo ulegano ich kłamliwym tłumaczeniom. Jeśli już zostały doprowadzone przed oblicze sprawiedliwości - naiwność przesłuchujących zwalniała je całkowicie z odpowiedzialności albo pozwalała na przeżycie wielu lat w spokoju. W głowie się nie mieści, że większość z nich uniknęła jakiegokolwiek procesu sądowego i była wręcz ochraniana przez rozmaite instytucje pomimo zeznań ofiar i świadków. Ciekawymi miejscami, których dokładny opis odkryłam czytając tę książkę są „ośrodki opiekuńczo-wychowawcze”- Lebensborn – zwyczajne domy publiczne, swoiste hodowle rasowych istot porównywalne do hodowli zwierząt gdzie rasowy samiec sprowadzany jest do zapładniania kilku samic. Niebywałe, że można coś takiego wymyśleć i co gorsze – realizować przez prawie 10 lat. Warto przeczytać.