Pierwsza z poznanych przeze mnie książek o powstaniu warszawskim, która pisana jest z perspektywy dziecka, później nastolatki, przeżywającej ten czas najpierw jako córka i siostra, potem harcerka.

Bardzo podobało mi się to, że historia opowiadana jest w pierwszej osobie i uwzględniono w narracji niewiedzę bohaterki, co w danym momecie powstania dzieje się w innych rejonach kraju czy świata. Faktycznie, przepływ informacji był bardzo utrudniony i walczącym brakowało wiedzy na temat tego, co aktualnie dzieje się gdzie indziej.

Pierwsza z poznanych przeze mnie książek o powstaniu warszawskim, która pisana jest z perspektywy dziecka, później nastolatki, przeżywającej ten czas najpierw jako córka i siostra, potem harcerka.

Bardzo podobało mi się to, że historia opowiadana jest w pierwszej osobie i uwzględniono w narracji niewiedzę bohaterki, co w danym momecie powstania dzieje się w innych rejonach...

Po przeczytaniu pierwszych stron zaczęłam wątpić w to, że przeczytam całą książkę. Myślałam, że jest to autobiografia i swoje przeżycia opisuje właśnie „Wira". Niestety okazało się, że książkę napisał George Szlachetko opierając się jedynie na wspomnieniach swojej mamy, przy czym postanowił napisać ją w narracji pierwszoosobowej. Byłam pewna, że wszystko będzie opisane nie dokładnie i źle będzie się czytać tak zebrane wspomnienia, jednak pozytywnie się zaskoczyłam - książkę czyta się przyjemnie, ma się wrażenie, że to „Wira" sama opowiada na swoje przeżycia.

Książka krótko opisuje dzieciństwo Danuty oraz okupację, powstanie i jej losy po zakończonej walce. Dzięki temu możemy zobaczyć z innej perspektywy znane wydarzenia oraz spróbować zrozumieć sytuację ludzi z tamtych czasów, którzy dopiero po wielu latach mogli dowiedzieć się chociaż części prawdy o rozgrywających się wydarzeniach podczas II wojny światowej.

Jest jednak pewien minus tej książki, a mianowice wydanie - zaczynając od strony wizualnej, uważam, że na okładce mogłoby znaleźć się zdjęcie przedstawiające prawdziwą „Wirę", jednak ostatecznie nie jest to najważniejsza kwestia. Po za tym czcionka jest zbyt duża, przez co rozmiar książki też jest duży i wg mnie niepraktyczny. Jednak największym błędem jest rozmieszczenie stron z fotografiami i opisami. Rozumiem, że miały one nawiązywać do czytanej historii, ale umieszczone w złych momentach spowodowały, że kolejne wydarzenia nie były już niespodzianką (np. Zdjęcie barykady z podpisem o śmierci przyjaciółki „Wiry" - Danusi znajduje się przed właściwą historią.

Podsumowując, uważam, że książkę warto przeczytać, aby zobaczyć jak wyglądało powstanie ze strony nastolatków uczestniczących w nim. Nie opierałabym jednak swojej opinii jedynie na podstawie tej książki. Podobno dobrą książką jest „Powstanie '44" Normana Daviesa, jednak nie miałam jeszcze okazji jej przeczytać, więc nie mogę wyrazić o niej swojej opinii. Polecam za to komentarz anonimowego autora, znaleziony w Internecie - http://wiersze.co/powstanie.htm oraz krótki film wyjaśniający jak zapadła decyzja o powstaniu -> https://youtu.be/8JXr14M_Vzo

Po przeczytaniu pierwszych stron zaczęłam wątpić w to, że przeczytam całą książkę. Myślałam, że jest to autobiografia i swoje przeżycia opisuje właśnie „Wira". Niestety okazało się, że książkę napisał George Szlachetko opierając się jedynie na wspomnieniach swojej mamy, przy czym postanowił napisać ją w narracji pierwszoosobowej. Byłam pewna, że wszystko będzie opisane nie...

Miała dziesięć lat, gdy rozpoczęła się wojna i na Warszawę spadły pierwsze bomby. Jako czternastolatka wstąpiła do Szarych Szeregów, a jako piętnastolatka poszła do powstania. Wtedy stała się "Wirą". Wtedy też zginęła jej najbliższa rodzina: matka i starsza siostra.
"Wira" była łączniczką w kompanii Baonu "Miłosz". W książce opowiada o swojej służbie, powstańczej codzienności, głodzie, strachu, śmierci przyjaciół z którymi ramię w ramię walczyła i nadziei, która cały czas powstańcom towarzyszyła.
Od tamtych lat minęło ponad 70 lat, a ona nadal pamięta te ogłuszające dni i płonące noce. Obrazy, dźwięki i zapachy. Śmierć była wszędzie, ale życie miało niepowtarzalny smak. To był czas zawieszony, pełen krwi, ognia i ruin miasta, które odchodziło w przeszłość.
Wyemigrowała do Wielkiej Brytanii jako szesnastoletnia dziewczyna po tym jak ludzie generała Maczka wyzwolili obóz jeniecki, w którym się znajdowała. Od tamtej pory nie odwiedziła swojej Ojczyzny, aż do lat 60-tych.
Książka jest o dziewczynie, która w powstaniu straciła wszystko. Do Polski nie miała dla kogo wracać. Jej bliscy wojny nie przeżyli. Tragiczne wspomnienia nie odebrały jej radości życia, zakochała się szczęśliwie, doczekała dzieci i wnuków. Młode lata i początki jej małżeństwa były to lata ciężkie. Tak trudno było walczyć o godne życie w powojennej Wielkiej Brytanii tak nieprzyjaznej dla byłych sojuszników. A jednak dała radę.
"Wira z Powstania. Wspomnienia" to jedna z tych publikacji, które nie pozostawiają obojętnym. Losy kobiety-żołnierza powstańczej Warszawy widziane z perspektywy losów emigracyjnych wzruszają, ale i zmuszają do zadumy. Ciekawa faktografia przeplata się z gorzkimi refleksjami, ważnymi nie tylko dla historyków, ale dla wszystkich Polaków.
Zachęcam do lektury.

Miała dziesięć lat, gdy rozpoczęła się wojna i na Warszawę spadły pierwsze bomby. Jako czternastolatka wstąpiła do Szarych Szeregów, a jako piętnastolatka poszła do powstania. Wtedy stała się "Wirą". Wtedy też zginęła jej najbliższa rodzina: matka i starsza siostra.
"Wira" była łączniczką w kompanii Baonu "Miłosz". W książce opowiada o swojej służbie, powstańczej...

Może to kwestia stylu, może przeczytałam już zbyt wiele książek o podobnej tematyce, nie mniej jednak całość czytało mi się wyjątkowo opornie. Dużo czasu poświęcono życiu bohaterki po wojnie, na emigracji, lecz moim zdaniem spokojnie można było tę opowieść znacznie skrócić, gdyż została moim zdaniem zbyt rozwleczona. Z całym szacunkiem do autorki i jej przeżyć, ale czegoś mi tutaj zabrakło. Wspomnienia wydawały się mocno chaotyczne, choć trudno mieć o to pretensje gdyż powieść powstała na podstawie opowiadań Wiry, spisanych przez jej syna. Nie mniej jednak wpływa to mocno na odbiór, przynajmniej jak dla mnie. Z szacunku do tragicznej historii bohaterki pierwszy raz wstrzymam się przed ocenieniem...

Może to kwestia stylu, może przeczytałam już zbyt wiele książek o podobnej tematyce, nie mniej jednak całość czytało mi się wyjątkowo opornie. Dużo czasu poświęcono życiu bohaterki po wojnie, na emigracji, lecz moim zdaniem spokojnie można było tę opowieść znacznie skrócić, gdyż została moim zdaniem zbyt rozwleczona. Z całym szacunkiem do autorki i jej przeżyć, ale czegoś...

Książka wzruszyła mnie nie tyle swoją treścią (która równocześnie jest naprawdę bardzo wartościowa, chociażby poprzez wspomnienie o Planie Pabsta),co całym swoim kontekstem. Fakt, że wspomnienia Pani Danuty zostały spisane przez Jej Syna, w duchu czysto patriotycznym i z pełną chęcią zrozumienia postaw i decyzji swojej Mamy, jest ogromnie rzadkim zjawiskiem. Myślę, że gdyby każdy starał się tak poznać historię swoich rodziców, to rodziny byłyby dużo bardziej zgodne.

Dla całej historii wojennej mam ogromny sentyment i czuję wdzięczność za tę książkę. Właściwie mam tylko jedno "ale".

[SPOILER]

Moja uwaga dotyczy Męża Pani Danuty. Z tego, co pamiętam, był to żołnierz Andersa, a jaka jest historia prywatna gen. Andersa, można znaleźć m.in. tutaj:
http://dom-z-papieru.blogspot.com/2016/02/anna-anders-generalska-corka-z-klasa.html

I tu pojawia się mój dysonans: jak osoby, które w życiu kierowały się (a przynajmniej deklarowały, że się kierowały) hasłami "Bóg, Honor, Ojczyzna", mogły związać się ze sobą wiedząc, że Pan Janusz ma żonę i dzieci, pozostawione w wojennej zawierusze w Polsce?
Oczywiście wiem, że nie powinnam oceniać Bohaterów nie znając wszystkich wątków. Ale dla mnie porzucenie żony i dzieci w czasie wojny, to zachowanie poniżej jakiejkolwiek krytyki i standardów.

Może i ten wątek w jakiś sposób zostałby przeze mnie ostatecznie pominięty, z racji całokształtu przedstawionej historii, ale w trakcie czytania natrafiłam na kolejną niespójność w charakterze Pana Janusza. Otóż wspólna przyjaciółka Państwa Szlachetko, kilka miesięcy po śmierci swojego męża, a bliskiego przyjaciela Pana Janusza, zdecydowała się wyjść za mąż za chwilę wcześniej poznanego mężczyznę. Po tej sytuacji Pan Janusz zabronił żonie utrzymywać relacji z tą przyjaciółką, a nawet nie pozwolił Jej pójść na wesele tej kobiety (sic!). Czy nie jest to już przypadkiem szczyt hipokryzji? On, człowiek który porzucił żonę i dzieci dla dużo młodszej, ślicznej kobiety, z którą zamieszkał w UK po wojnie, miał czelność oceniać może zbyt pochopny, ale na pewno mniej wątpliwy moralnie, wybór wdowy? W książce zauważyłam o wiele więcej wątków, wskazujących, że Pan Janusz nie był łatwym człowiekiem, ale ta historia uderzyła mnie najmocniej. Może jestem przewrażliwiona, ale dla mnie Pani Danuta związała się z egoistą i narcyzem. I o ile uważam, że Wirę należy utrzymać na piedestale Bohaterów, o tyle Pana Janusza wolę trzymać w tym samym "worku" co generała Andersa: może bohater, ale jednak zdradził. A Jego egoistyczne działania miały wiele nieprzyjemnych reperkusji dla samej Wiry, np. w czasie spotkania z dziećmi Pana Janusza z pierwszego małżeństwa, Córka Pana Janusza traktowała Ją jak powietrze. Czy kogokolwiek to dziwi? Mnie nie.

Pani Danuta twierdzi, że życie z Panem Januszem było dla Niej cudownym okresem. Po kilku historiach, jak chociażby przytoczone powyżej lub przytoczenie fochów Pana Janusza, kiedy z powodu focha w ostatniej chwili odmówił wzięcia udziału w dawno planowanym wyjeździe, wiem na pewno, że ja nie chciałabym nigdy trafić na takiego człowieka. Już prędzej uważam, że Jej Przyjaciel, z którym podróżowała po śmierci Męża, był o wiele bardziej dopasowaną do Niej osobą. Ale sądzę, że tylko ja tak bardzo uczepiłam się powyższego wątku, dlatego zdania nikomu nie narzucam. Warto samemu je sobie wyrobić. Polecam lekturę.

Książka wzruszyła mnie nie tyle swoją treścią (która równocześnie jest naprawdę bardzo wartościowa, chociażby poprzez wspomnienie o Planie Pabsta),co całym swoim kontekstem. Fakt, że wspomnienia Pani Danuty zostały spisane przez Jej Syna, w duchu czysto patriotycznym i z pełną chęcią zrozumienia postaw i decyzji swojej Mamy, jest ogromnie rzadkim zjawiskiem. Myślę, że...

Polecam. Wzruszająca historia o losach nastolatki dorastającej pod niemiecką okupacją. Cieszę się, że mam tę pozycję w kanonie swoich powstańczych lektur :)

Polecam. Wzruszająca historia o losach nastolatki dorastającej pod niemiecką okupacją. Cieszę się, że mam tę pozycję w kanonie swoich powstańczych lektur :)

Dramatyczne losy 10- letniej Wiry żyjącej w czasie wojny i walczącej w Powstaniu Warszawskim.
Mała dziewczynka, która do tej pory wiodła niewinne życie w Warszawie staje w oko w oko z okrutną wojną i jej konsekwencjami. W ciągu kilku chwil musi dorosnąć i nauczyć się walczyć o siebie i swoich bliskich. W jednej chwili traci koleżanki, rodzinę, dom i wszystko co dawało jej poczucie bezpieczeństwa. Musi znaleźć sposób na ocalenie i przetrwanie trudnych czasów. W obliczu swojej tragedii odnajduje siły żeby walczyć jeszcze o Polskę i bierze udział w Powstaniu Warszawskim. Bez broni, bez przeszkolenia postania postawić wszystko na jedną szalę i walczyć do końca nawet kosztem swojego życia. Niestety skutki tej decyzji jak w większości osób okazują się dalekosiężne i długotrwałe.
Pomyśleć, że takich małych dzieci jak Wira, które musiały bardzo szybko dorosnąć były setki. Nagle na ich głowie spoczywało wszystko-zapewnienie schronienia bliskim, zorganizowania jedzenia i jeszcze myślenia o walce o ojczyznę.
Nie sposób sobie wyobrazić tą ich odwagę, siłę w walce z wrogiem i nie tracenie wiary, że ma to sens i że może się udać. Jak my młode pokolenie mało wiemy o tamtych czasach. Jak mało w nas zainteresowania żeby zgłębić temat walki rodaków podczas Powstania Warszawskiego. Wielu powie, że to była głupia walka, niepotrzebna a tamci ludzie walczący cały czas wierzyli, że im się uda, że nie można siedzieć biernie i patrzeć jak próbują grabić nasz kraj. Jak okradają nas ze wszystkiego, jak niszczą wszystko to, co dla nas było cenne.
Książka opisuje nie tylko losy Wiry z Powstania Warszawskiego ale również jej dalsze losy. Życie na obczyźnie, trudne początki w Wielkiej Brytanii, jej usilne próby powrotu do Polski zakończone niepowodzeniem. Jej walka każdego dnia o to żeby jej dzieci miały lepiej niż ona.
Powieść piękna pod każdym względem. Pozwala zbliżyć się do tamtych czasów i choć odrobinę spróbować poczuć co czuły wszystkie te osoby, które walczyły o nasz kraj i za Polskę zginęły. Tylko po to żebyśmy my teraz mieli lżej i lepiej....

Dramatyczne losy 10- letniej Wiry żyjącej w czasie wojny i walczącej w Powstaniu Warszawskim.
Mała dziewczynka, która do tej pory wiodła niewinne życie w Warszawie staje w oko w oko z okrutną wojną i jej konsekwencjami. W ciągu kilku chwil musi dorosnąć i nauczyć się walczyć o siebie i swoich bliskich. W jednej chwili traci koleżanki, rodzinę, dom i wszystko co dawało jej...

Piękna książka biograficzna, łatwy język, prosto ukazane fakty historyczne, ważny temat ujęty w konkretny sposób.

Piękna książka biograficzna, łatwy język, prosto ukazane fakty historyczne, ważny temat ujęty w konkretny sposób.

Wzruszająca, pełna emocji przepiękna powieść o losach przepięknej kobiety!!! Jest wiele książek o powstaniu warszawskim ta jest inna. Przekaż emocjonalny jaki tu otrzymałam był niesłychany. Kilkakrotnie płakałam. Przypuszczam że nałodowanie emocjonalne jest tak duże ze względu na fakt iż autorem książki jest syn jej bohaterki. Powieść dotyczy całego życia Danuty Szlachetko powstańczej Wiry. Piękno i bohaterstwo jej życia przeplata się z rzeczami paskudnymi.
Morał z książki jest jeden powstanie było potrzebne Narodowi Polskiemu i musimy o nim pamiętać.
Tę pozycję bardzo polecam!!!!

Wzruszająca, pełna emocji przepiękna powieść o losach przepięknej kobiety!!! Jest wiele książek o powstaniu warszawskim ta jest inna. Przekaż emocjonalny jaki tu otrzymałam był niesłychany. Kilkakrotnie płakałam. Przypuszczam że nałodowanie emocjonalne jest tak duże ze względu na fakt iż autorem książki jest syn jej bohaterki. Powieść dotyczy całego życia Danuty Szlachetko...

Bardzo polecam każdemu. Bez upiększeń i zbędnych wątków. Kupiłam przypadkiem, który okazał się strzałem w 10.

Bardzo polecam każdemu. Bez upiększeń i zbędnych wątków. Kupiłam przypadkiem, który okazał się strzałem w 10.