Jak kształtowała się świadomość młodej sanitariuszki, która walcząc z jednym wrogiem miała już pewność, że walczyć też będzie z drugim? Choć jej jedyną bronią była jej apteczka - lista leków, które miała kupić dla oddziału była jedynym dowodem rzeczowym w jej sprawie. Świstek papieru miał moc odebrania bardzo młodego życia, choć nie on sam oczywiście.

Masa pytań, które można sobie stawiać, a tak naprawdę, jakże niewiele odpowiedzi, choć książka Luizy Łuniewskiej na część z nich stara się odpowiedzieć. I przyznać trzeba, że robi to w bardzo interesujący sposób.

Nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak wiele się działo w jej życiu, szczególnie w momencie, gdy jego dowódcą został major Zygmunt Szendzielarz, ps. „Łupaszka”. Jej myśli, pragnienia, jej wyjątkowa czystość umysłu, ale i radość życia. 3 września 1939 roku skończyło dopiero 11 lat. W 1943 roku sanitariuszka „Inka” została zaprzysiężona w szeregach AK. W roku największego rozkwitu największej podziemnej formacji okupowanej Europy. A jednak nie potrzeba było wiele czasu, aby widmo czerwonej zarazy nieuchronnie zbliżyło się do granic umęczonej Ojczyzny, jak walec, niszcząc wszystko na swojej drodze. (...)

https://bit.ly/1001ksiazek

Jak kształtowała się świadomość młodej sanitariuszki, która walcząc z jednym wrogiem miała już pewność, że walczyć też będzie z drugim? Choć jej jedyną bronią była jej apteczka - lista leków, które miała kupić dla oddziału była jedynym dowodem rzeczowym w jej sprawie. Świstek papieru miał moc odebrania bardzo młodego życia, choć nie on sam oczywiście.

Masa pytań, które...

Po przeczytaniu książki mogę potwierdzić opinie, że nie jest ona tylko i wyłącznie o Ince, jednak miałem tego świadomość i dlatego mnie to nie zawiodło i nie wpłynęło na moją ocenę. Książka opowiada o życiu Inki, ale nie jest to jej biografia, poznajemy jej dowódców, partyzanckie życie, jakieś akcje, ale także sposób w jaki UB mogło złapać partyzantów. W książce znajdziemy wspomnienia osób z tamtych lat jak i np. historyków którzy po kilkudziesięciu latach próbowali dowiedzieć się jak najwięcej o Ince i V Brygadzie. W mojej opinii książka jest warta przeczytania, polecam ją każdemu.

Po przeczytaniu książki mogę potwierdzić opinie, że nie jest ona tylko i wyłącznie o Ince, jednak miałem tego świadomość i dlatego mnie to nie zawiodło i nie wpłynęło na moją ocenę. Książka opowiada o życiu Inki, ale nie jest to jej biografia, poznajemy jej dowódców, partyzanckie życie, jakieś akcje, ale także sposób w jaki UB mogło złapać partyzantów. W książce znajdziemy...

Historia Danuty "Inki" Siedzikówny, sanitariuszki 4. szwadronu 5 Wileńskiej Brygady AK, zamordowanej w '46 przez UB. Książka opowiada o losach Inki od dzieciństwa, wstąpienia do AK, rozstrzelania przez UB oraz etap poszukiwań zwłok. Ostatecznie w 2015 roku udało się odnaleźć ciało sanitariuszki, a w 2016 odbył się uroczysty pogrzeb państwowy.

Historia Danuty "Inki" Siedzikówny, sanitariuszki 4. szwadronu 5 Wileńskiej Brygady AK, zamordowanej w '46 przez UB. Książka opowiada o losach Inki od dzieciństwa, wstąpienia do AK, rozstrzelania przez UB oraz etap poszukiwań zwłok. Ostatecznie w 2015 roku udało się odnaleźć ciało sanitariuszki, a w 2016 odbył się uroczysty pogrzeb państwowy.

Bardzo trudno ocenić mi tę książkę. Z jednej strony jak ocenić historię Inki, która w tak krótkim życiu tak wiele zrobiła, poświęciła i została zamordowana. Z drugiej strony zgadzam się z innymi opiniami, iż książka zasypuje imionami, pseudonimami i trochę trudno połapać się w tym wszystkim. Rys historyczny jest potrzebny by osadzić losy Inki, zrozumieć motywy działania czy decyzji. Jednakże, moim zdaniem, autorka zarzuca czytelników dygresjami.

Bardzo trudno ocenić mi tę książkę. Z jednej strony jak ocenić historię Inki, która w tak krótkim życiu tak wiele zrobiła, poświęciła i została zamordowana. Z drugiej strony zgadzam się z innymi opiniami, iż książka zasypuje imionami, pseudonimami i trochę trudno połapać się w tym wszystkim. Rys historyczny jest potrzebny by osadzić losy Inki, zrozumieć motywy działania czy...

Naprawdę warto przeczytać!!

Naprawdę warto przeczytać!!

"Niech żyje Polska! Niech żyje „Łupaszko” - ostatnie słowa niezłomnej siedemnastolatki przed śmiercią.

Jestem bardzo zadowolona, że wysłuchałam tego audiobooka. To szczegółowa biografia Danuty Siedzikówny młodej sanitariuszki AK w grupie Łupaszki. Bardzo odważnej dziewczyny. Pierwszy raz spotkałam się z jej sylwetką przy okazji książki "Dziewczyny wyklęte" - już 6 lat temu! I ciągle miałam gdzieś w tyle jej głowy historię tej niezwykłej młodej kobiety. Po rozstrzelaniu Inkę pochowano w nieznanym miejscu. Jej grób odnaleziono dopiero w 2014 roku! Poza tym cieszę się, że mogłam dowiedzieć się więcej o samym Szendzielarzu - zaciekawiła mnie ten niezwykle odważny żołnierz.
W związku z tym audiobookiem mam dwie myśli. Po pierwsze zapadły mi w pamięć słowa jej babci (matka Danuty także została rozstrzelana, lecz przez gestapo)
"Zemstę pozostaw Bogu".
Druga rzecz: słuchając audiobooka, szłam ulicami Woli, a dokładnie albo Twardą, albo Złotą i nagle ze zdumieniem ujrzałam na witrynie zamkniętego sklepu fotograficznego zdjęcie Inki i Łupaszki. Poruszyło mnie to.

"Niech żyje Polska! Niech żyje „Łupaszko” - ostatnie słowa niezłomnej siedemnastolatki przed śmiercią.

Jestem bardzo zadowolona, że wysłuchałam tego audiobooka. To szczegółowa biografia Danuty Siedzikówny młodej sanitariuszki AK w grupie Łupaszki. Bardzo odważnej dziewczyny. Pierwszy raz spotkałam się z jej sylwetką przy okazji książki "Dziewczyny wyklęte" - już 6 lat...

Godna polecenia.

Godna polecenia.

Kolejna z książek bezcennych.
Reporterska próba rekonstrukcji krótkiego życia Danusi Siedzikówny, osadzona w szerokim kontekście powojennej, polskiej rzeczywistości i mroków stalinizmu.
Życie i śmierć Inki ściśle związane są z historią V Brygady Wileńskiej i jej dowódcy - słynnego Łupaszki, dlatego książka Łuniewskiej maluje możliwie pełen obraz tamtego czasu, kraju i ludzi.
Sytuacja, w jakiej walczyli i umierali żołnierze antykomunistycznego podziemia, w tym Inka, dziś - z perspektywy czasu i posiadanej teraz wiedzy historycznej - wydaje się niemal groteskowo beznadziejna. Ale tym większe wrażenie własnie może robić ich niezłomność, lojalność i wierność - przysiędze, zasadom i sobie nawzajem.
Współczesna, przeciętna, równolatka Danki Siedzikówny przeżywa dramat, kiedy znajdzie się poza zasięgiem wi – fi.
To jest już zupełnie inna glina, inny budulec genetyczny.

Zestawienie dwóch postaci, niemal rówieśniczek: Reginy - zdrajczyni i denuncjatorki, oraz Inki - nastoletniej sanitariuszki, torturowanej, lecz do końca lojalnej, skłania do refleksji, że w obecnym świecie wspomniane wyżej wartości objęte są drastyczną reglamentacją, natomiast zdrada - niezmiennie ma się jak najlepiej, nieprzerwanie od czasów pierwszych starożytnych imperiów do dziś.

Luiza Łuniewska podarowała nam smutną, ale i piękną opowieść o dzielnej dziewczynie i skurwiałej Polsce.

Kolejna z książek bezcennych.
Reporterska próba rekonstrukcji krótkiego życia Danusi Siedzikówny, osadzona w szerokim kontekście powojennej, polskiej rzeczywistości i mroków stalinizmu.
Życie i śmierć Inki ściśle związane są z historią V Brygady Wileńskiej i jej dowódcy - słynnego Łupaszki, dlatego książka Łuniewskiej maluje możliwie pełen obraz tamtego czasu, kraju i...

Myślę, że nie jest łatwo napisać biografię dziewczynki, która tak krótko żyła i tak niewiele informacji się po niej zachowało.
Dlatego uważam, że ta książka wcale nie jest tak zła jak o niej mówią.
Że więcej poświęcono o szwadronie, w którym była sanitariuszką i o dowódcach niż o samej Ince? Cóż... Biorąc pod uwagę to, co napisałam wyżej, jest to całkiem zrozumiałe.
Jednak zastanawia mnie również jej słynny cytat: "dobrze, że ja jedna zginę", który nie został wspomniany ani tu, ani w innej książce o Dance Siedzikównie.
Jedynie zawarty jest w tytule i treści Teatru Telewizji "Inka 1946. Ja jedna zginę"
Wiele tajemnic i legend okrywa historię żołnierzy wyklętych.
Już się chyba nie dowiemy niczego więcej...

Myślę, że nie jest łatwo napisać biografię dziewczynki, która tak krótko żyła i tak niewiele informacji się po niej zachowało.
Dlatego uważam, że ta książka wcale nie jest tak zła jak o niej mówią.
Że więcej poświęcono o szwadronie, w którym była sanitariuszką i o dowódcach niż o samej Ince? Cóż... Biorąc pod uwagę to, co napisałam wyżej, jest to całkiem zrozumiałe.
Jednak...

"Zachowała się jak trzeba". Trzeba przeczytać tę książkę i trzeba pamiętać tę bohaterkę.

"Zachowała się jak trzeba". Trzeba przeczytać tę książkę i trzeba pamiętać tę bohaterkę.