Dla mnie w dzieciństwie nie było lepszych ksiazek niż te iliustrowane przez Szancera. Z radością sięgnęłam po wznowienie pierwszego tomu jego wspomnień. Na szczęście opatrzony jest znanymi ilustracjami, m.in. do basni Andersena, ale tylko czarno-białe.
Szancer ma urok gawędziarza, przybliża nam okres międzywojenny, swoje dzieciństwo, początki edkacji i zamiłowanie do sztuk plastycznych. Chciał byc malarzem, malować monumentalne wielkie płótna, a stał się cenionym scenografem i rysownikiem.
Wspomina traumę pierwszej wojny światowej, którą spędził w Krakowie. Miał wtedy ledwie naście lat. Fascynował go Grotteger, malarstwo Wyspiańskiego, Axentowicza, rozpoczął lekcje rysunku u Leonarda Stroynowskiego. Wiele nauczył się o historii malarstwa i rysunku, a przy okazji poznał swoją muzę na całe życie, Zosię. Próbował swych sił też na deskach teatralnych, ale deklamator z niego był mizerny. Swoje wpadki i teatralne przygody opisywał z prawdziwą swadą. Dane mu było obserwować wielkich jak Schiller, Jaracz, Jarosy przy pracy, wiele dalo mu podpatrywanie Dunikowskiego. W swoje losy wplata pyszne anegdoty o intelektualistach międzywojennej Warszawy. Udało mu się dotrzec do kolebki kultury, Italii, któa zainspirowałą go na wieele lat.
Ojciec nie pochwalał artystycznych dążeń Jana, bo fach niepewny, ale w końcu dał mu odpowiednie ku temu wykształcenie.
Losy młodego małzónka podczas wojennej zawieruchy opowiedziane są bez epatowania sztraszliwymi szczegółąmi, jednak wiadomo, że napatrrzył się na ludzkie nieszczęście, rozstrzeliwania, wywózki żydowskich przyjaciół do obozu, nieustannie zły los rozdzielał go z żoną.
Jednym słówem dziełó arcyciekawe, pełne polotu, pokazujące trudy losów wybitnej osobowości, walkę o pisma dla dzieci jak Promyk, owocną współpracę z Janem Brzechwą. Wciągająca lektura dzięki talentowi gawędziarskiemu. Dla mnie to też smutna, osobista refleksja na temat świata, który przez okupację hitlerowską i sowiecką skazany został na zagładę.

Dla mnie w dzieciństwie nie było lepszych ksiazek niż te iliustrowane przez Szancera. Z radością sięgnęłam po wznowienie pierwszego tomu jego wspomnień. Na szczęście opatrzony jest znanymi ilustracjami, m.in. do basni Andersena, ale tylko czarno-białe.
Szancer ma urok gawędziarza, przybliża nam okres międzywojenny, swoje dzieciństwo, początki edkacji i zamiłowanie do...