Biografia Zofii Kossak, uwzględnieniem Jej relacji i twórczości. Trudy na emigracji, ogromna tęsknota za krajem i brak zrozumienia od tych co zostali. Wielka miłość do Podbeskidzia i Górek, oraz natury i gór, które przejawiają się w jej twórczości. Tutaj miała prawdziwy dom, do którego tak tęskniła. Tutaj też istnieje do dziś muzeum Jej poświęcone. Dzięki tej lekturze sięgnęłam po książkę dla dzieci "Historia Kacpra góreckiego skrzata", którą polecam do przeczytania dzieciom.

Biografia Zofii Kossak, uwzględnieniem Jej relacji i twórczości. Trudy na emigracji, ogromna tęsknota za krajem i brak zrozumienia od tych co zostali. Wielka miłość do Podbeskidzia i Górek, oraz natury i gór, które przejawiają się w jej twórczości. Tutaj miała prawdziwy dom, do którego tak tęskniła. Tutaj też istnieje do dziś muzeum Jej poświęcone. Dzięki tej lekturze...

Bardzo rzetelnie napisana biografia polskiej pisarki. Wiele cytatów z listów, wiele faktów.

Ale...

Po przeczytaniu nadal kompletnie nie wiem jaką osobą była Zofia Kossak. Czy miała poczucie humoru? Czy była wybuchowa? Czy lubiła zajmować się swoimi dziećmi? Była głęboko religijna ale czy jej religijność była posunięta aż do dewocji? Z tej książki nie potrafię sobie wyobrazić Zofii Kossak.

Co gorsza, nie potrafię też zrozumieć dylematów, przed którymi stawała i tego jakich dokonywała wyborów. Niewątpliwa antysemitka przedwojenna ratowała w czasie wojny Żydów ale pozostała antysemitką. Jak to godziła? Czy zmieniła trochę zdanie czy w ogóle nie? Albo jej pobyt w Auschwitz: jak to się stało, że pisarka ukrywająca się za pseudonimem zaraz po umieszczeniu w obozie została... kapo? Co prawda jakąś niższą szarżą i chyba nie robiła nic złego ale kto i jak spowodował ulokowanie jej na takim "stanowisku"? Nie wszystkie opinie o niej z tego okresu były pozytywne... A jak radziła sobie z "przyjęciem" jakie zgotowano jej w emigracyjnych środowiska w Anglii? Z wielu wspomnień innych ludzi wiadomo, że przyjęto ją w sposób wręcz haniebny, po prostu kilku pisarzy (bardzo znanych) wdeptało ją w błoto. A potem - jej relacje z PAX-em: miała z tym problem moralny czy nie miała? Niestety, o tych wszystkich sprawach z tej książki dowiedziałem się tylko migawkowo i to tego, co i tak już wiedziałem. I nadal nie rozumiem. A szkoda, bo chyba nikt już nie napisze niczego z szerszymi informacjami bo świadków żyjących już praktycznie nie ma.

Bardzo rzetelnie napisana biografia polskiej pisarki. Wiele cytatów z listów, wiele faktów.

Ale...

Po przeczytaniu nadal kompletnie nie wiem jaką osobą była Zofia Kossak. Czy miała poczucie humoru? Czy była wybuchowa? Czy lubiła zajmować się swoimi dziećmi? Była głęboko religijna ale czy jej religijność była posunięta aż do dewocji? Z tej książki nie potrafię sobie...

A ja nadal w Kossakach. Tym razem Zofia, jak bardzo inna od swoich kuzynek. Świetnie napisana opowieść, autorka wciąga czytelnika w świat Zofii, w tle wielka historia. Czego tu nie ma: kresowa sielanka, okrutna rewolucja, dwie wojny, powstanie, obóz koncentracyjny, przymusowa emigracja, powrót do socrealistycznej Polski. A w tym wszystkim po prostu życie kobiety i wszystko to co ze sobą niesie, miłość, rozstania, narodziny dzieci, odchodzenie najbliższych, kolejne utraty majątków. Całość świetnie udokumentowana, niesamowicie obiektywna, nie jest hagiograficzną laurką, poznajemy Zofię oczami przyjaciół, miłośników, ale też krytyków. Niezmiennie polecam pióro Joanny Jurgała- Jureczka i zapomnianą już nieco postać Zofii Kossak Szatkowskiej.

A ja nadal w Kossakach. Tym razem Zofia, jak bardzo inna od swoich kuzynek. Świetnie napisana opowieść, autorka wciąga czytelnika w świat Zofii, w tle wielka historia. Czego tu nie ma: kresowa sielanka, okrutna rewolucja, dwie wojny, powstanie, obóz koncentracyjny, przymusowa emigracja, powrót do socrealistycznej Polski. A w tym wszystkim po prostu życie kobiety i wszystko...

Przez ponad 30 lat życia z Kossakami na przemian fruwałam na różowych obłoczkach , zdumiona życiem bez powietrza, i rechotałam z obyczajowych dowcipów Madzi. Aż tu raptem, sunąc powoli ku wieczności, czuję coraz większą sympatię do "Zosi Paxosi". Ta opowieść biograficzna najwyraźniej też z takiej sympatii się wzięła.

Przez ponad 30 lat życia z Kossakami na przemian fruwałam na różowych obłoczkach , zdumiona życiem bez powietrza, i rechotałam z obyczajowych dowcipów Madzi. Aż tu raptem, sunąc powoli ku wieczności, czuję coraz większą sympatię do "Zosi Paxosi". Ta opowieść biograficzna najwyraźniej też z takiej sympatii się wzięła.

Książka jest biografią, typową. Mówi o Zofii Kossak- człowieku, Zofii Kossak- pisarce, Zofii Kossak- działaczce. Może zachęcać do zdobycia więcej wiedzy o pisarce, do sięgnięcia po jej powieści, po jej wspomnienia. Czyta się nieźle.

Książka jest biografią, typową. Mówi o Zofii Kossak- człowieku, Zofii Kossak- pisarce, Zofii Kossak- działaczce. Może zachęcać do zdobycia więcej wiedzy o pisarce, do sięgnięcia po jej powieści, po jej wspomnienia. Czyta się nieźle.

Zafascynowały mnie, czytane jakiś czas temu, powieści Zofii Kossak "Krzyżowcy", "Król trędowaty" i "Bez oręża". Nazwisko autorki jednoznacznie wskazywało z jak znamienitego rodu pochodzi, ale o niej samej niewiele wiedziałam, a właściwie nic. Dlatego z wielkim zainteresowaniem przeczytałam niniejszą "opowieść biograficzną", poświęconą tej powieściopisarce, stworzoną na podstawie zachowanych dokumentów, wspomnień, recenzji, pamiętników, listów, jej osobistych luźnych zapisków, chwil zachowanych w pamięci przyjaciół i bliskich jej osób.

Początkowo nie jest łatwo, bo autorka wprowadza nas w dość skomplikowane koligacje i powiązania rodzinne, poczynając od najbardziej znanego Juliusza Kossaka, dziadka naszej bohaterki. A potem pojawia się cała masa osób wywodzących się z tej linii lub bardzo ściśle z nią związanych.

Czytając "Opowieść biograficzną" poznajemy kobietę o niezwykle silnej osobowości, mocną psychicznie, a jednocześnie wrażliwą na ludzką krzywdę, kobietę bardzo religijną, wierną dogmatom wiary i światopoglądowi katolickiemu. Życie Zofii Kossak naznaczone było wieloma dramatami, zarówno prywatnymi, jak choćby śmierć dzieci, ale też tragediami dotykającymi całego narodu (rzeź na Wołyniu, II wojna światowa i praca w konspiracji, pobyt w obozie Auschwitz). Po wojnie zmuszona była opuścić Polskę, wyjeżdżając do Anglii, ale bardzo tęskniła za krajem i zawsze planowała powrót do Ojczyzny. Wróciła do swojej rodzinnej posiadłości w Górkach Wielkich 1957 roku, jednak nie tak wyobrażała sobie to nowe życie. Nadal pisała, zajmowała się domem, mężem, korespondowała z przyjaciółmi i dziećmi, przyjmowała gości i znajomych. Jednak sytuacja polityczna w kraju nie pozwalała jej na pełną realizację swoich planów i zamierzeń literackich.

Z kart niniejszej biografii wyłania się obraz kobiety wyjątkowej, szlachetnej, nietuzinkowej, o mocnym kręgosłupie moralnym. Wszyscy, którzy ją znali lub się z nią zetknęli, widzieli w niej osobę prawą, rozumiejącą innych ludzi, niosącą pomoc potrzebującym, odważną zarówno w głoszonych poglądach, jak i w postępowaniu. Mimo swoich antysemickich poglądów, podczas wojny organizowała pomoc dla Żydów, była założycielką Rady Pomocy Żydom "Żegota". Jej nadrzędnym celem było poczucie powinności wobec Ojczyzny. Twórczość i podejmowana przez Zofię Kossak tematyka wynikały z głębokiej wiary oraz wierności ideałom. Książka warta przeczytania.

Zafascynowały mnie, czytane jakiś czas temu, powieści Zofii Kossak "Krzyżowcy", "Król trędowaty" i "Bez oręża". Nazwisko autorki jednoznacznie wskazywało z jak znamienitego rodu pochodzi, ale o niej samej niewiele wiedziałam, a właściwie nic. Dlatego z wielkim zainteresowaniem przeczytałam niniejszą "opowieść biograficzną", poświęconą tej powieściopisarce, stworzoną na...

Opowieść o niełatwym lecz przez wielu uznawanym za święte, życiu Zofii Kossak Szczuckiej Szatkowskiej. Autorka oparła swoją opowieść na wielu źródłach, w tym na książkach Zofii Kossak, dlatego dla jej znawców twórczości niektóre fakty zawarte w książce są znane, jednak można odnaleźć wiele ciekawostek. Uważam, że Zofia Kossak była wybitną pisarką i wybitnym człowiekiem w pełni człowieczeństwa. W swoim niełatwym życiu doświadczyła bolszewizmu w najgorszej postaci oraz nazizmu, była więźniem obozu w Oświęcimiu, była wygnańcem za czasów komunizmu. Była człowiekiem niezłomnym. Piękna opowieść o pięknym życiu. Polecam.

Opowieść o niełatwym lecz przez wielu uznawanym za święte, życiu Zofii Kossak Szczuckiej Szatkowskiej. Autorka oparła swoją opowieść na wielu źródłach, w tym na książkach Zofii Kossak, dlatego dla jej znawców twórczości niektóre fakty zawarte w książce są znane, jednak można odnaleźć wiele ciekawostek. Uważam, że Zofia Kossak była wybitną pisarką i wybitnym człowiekiem w...

Nareszcie znalazła się osoba,która przypomina nam o wybitnej,a zapomnianej postaci Zofii Kossak.Chronologicznie i bardzo przystępnie.

Nareszcie znalazła się osoba,która przypomina nam o wybitnej,a zapomnianej postaci Zofii Kossak.Chronologicznie i bardzo przystępnie.

Trochę żałuję, że nie skomentowałem tej książki zaraz po jej przeczytaniu, bo byłem nią zauroczony. Polecam.

Trochę żałuję, że nie skomentowałem tej książki zaraz po jej przeczytaniu, bo byłem nią zauroczony. Polecam.

Początek opowieści o Zofii Kossak-Szczuckiej trochę mnie rozczarował, gdyż autorka zbyt często odwoływała się do wspomnień pisarki. Obawiałam się, że mam przed sobą odtwórczą biografię i zaraz przypomniała mi się książka Ewy Kraskowskiej "Siostry Bronte", która bazuje w większości na niedoścignionej biografii pióra Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej.

Na szczęście moje obawy się nie potwierdziły, bo na kolejnych stronach pani Jurgała-Jureczka przywołuje mnóstwo innych źródeł. Są wśród nich wspomnienia kuzynek Zofii, czyli Magdaleny Samozwaniec i Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, są liczne listy do i od rodziny, przyjaciół, znajomych, są także cytaty z Bartoszewskiego, Wańkowicza, Dobraczyńskiego i innych uznanych pisarzy, wydawców, publicystów.
Bardzo to ubarwia całość, pokazując różne punkty widzenia oraz udowadniając, że autorka rzeczywiście napracowała się nad swoją książką.

Spodobało mi się to, że pisarka nie została pokazana tu jednostronnie - mamy i głosy uwielbienia, i krytyki (zarówno na temat twórczości, jak i życiowych wyborów, postaw, poglądów, czego przykładem mogą być rozbieżne opinie współwięźniarek obozu w Auschwitz).

Autorka biografii dużo miejsca poświęca rodzinie pisarki, jej utalentowanym przodkom, rodzeństwu, a także różnym pociotkom, z których część słynęła z dziwactw i ekstrawagancji.

Oczywiście ważne miejsce zajmuje charakterystyka twórczości Zofii Kossak-Szczuckiej, zwłaszcza trylogii poświęconej krzyżowcom i innym powieściom historycznym. Możemy poznać różne punkty widzenia i skrajne oceny utworów, jakie pojawiały się w prasie na przestrzeni lat.
Podobnie rzecz ma się z kwestią poglądów politycznych i religijnych autorki "Krzyżowców". Czy faktycznie była antysemitką, czy jedynie zagorzałą katoliczką, która przecież podczas wojny ratowała Żydów i pisała płomienne artykuły na temat potrzeby niesienia pomocy nie tylko warszawskiemu gettu...
Odpowiedzi udziela w swoim imieniu autorka biografii, przywołuje jednak również głosy autorytetów na miarę Władysława Bartoszewskiego.

Całość napisana jest barwnie, lekko, ale z rzetelnością prawdziwego badacza. Polecam nie tylko fanom twórczości Zofii Kossak-Szczuckiej.

Początek opowieści o Zofii Kossak-Szczuckiej trochę mnie rozczarował, gdyż autorka zbyt często odwoływała się do wspomnień pisarki. Obawiałam się, że mam przed sobą odtwórczą biografię i zaraz przypomniała mi się książka Ewy Kraskowskiej "Siostry Bronte", która bazuje w większości na niedoścignionej biografii pióra Anny Przedpełskiej-Trzeciakowskiej.

Na szczęście moje...