Całkiem , całkiem ... pierwsza była lepsza, ale następna też przeczytam .

Całkiem , całkiem ... pierwsza była lepsza, ale następna też przeczytam .

Chwała to kolejna część przygód charyzmatycznego kapitana sterowca i jego oddanej załogi. Tym razem mają do wykonania arcyważną misję która może zmienić losy wojny (taki chuj XD)

Pierwsza połowa to polityka, intrygi i podkładka pod akcję książki w drugiej połowie więc do tego momentu jest dość statycznie ale wciąż ciekawie. Potem Gołkowski Mode zaczyna się odpalać w scenach walki i totalnego chaosu, mamy wymiociny na suficie, zabójstwa w kontakcie bezpośrednim - czasami dość oryginalne, znajdą się dylematy moralne (bez głębszych konsekwencji) i przemyślenia na pięć minut - myślę jednak że czytelnik sięgający po drugą część dobrze wie na co się pisze.

Bawiłem się spoko, zgniłem kilka razy ale mam wrażenie jakbym poszedł do wesołego miasteczka i wybrał rolerkoster tylko średniego kalibru. Mogło być bardziej. Michał ma ode mnie karne karczycho za obrzydliwy klifozawieszacz na końcu chociaż i tak sięgnę po kolejna część.

Egon best waifu

Chwała to kolejna część przygód charyzmatycznego kapitana sterowca i jego oddanej załogi. Tym razem mają do wykonania arcyważną misję która może zmienić losy wojny (taki chuj XD)

Pierwsza połowa to polityka, intrygi i podkładka pod akcję książki w drugiej połowie więc do tego momentu jest dość statycznie ale wciąż ciekawie. Potem Gołkowski Mode zaczyna się odpalać w...

Kilka słów o "Stalowych szczurach" - cały cykl składa się obecnie z 5 tomów, a fabuła każdego z nich dotyczy I Wojny Światowej (bądź Wielkiej Wojny, bo tak była nazywana przed II WŚ). Tyle że nie takiej wojny jaką znamy z lekcji historii - Michał Gołkowski zabiera nas w podróż w czasie i do alternatywnej rzeczywistości (i trzeba przyznać, że wychodzi mu to cholernie dobrze). Trafiamy na front, do okopów, na pierwszą linię walki - tyle że u nas I WŚ skończyła się w 1918, a w świecie wykreowanym przez Michała Gołkowskiego trwa już 8 lat i w 1922 roku nic nie zapowiada jej rychłego końca. “Błoto” (tom I cyklu) bardzo obrazowo przedstawia Wielką Wojnę oczami żołnierzy karnej kompanii, a jej członkowie są na tyle niezwykli, że nie sposób się nudzić śledząc ich poczynania.

Kto spodziewał się w II tomie kolejnej porcji wojny okopowej może być rozczarowany - ale mimo wszystko nie powinien być po lekturze “Chwały”. Historia w niej przedstawiona nadal dotyczy oddziału Reinhardta, tyle że ich walka nabiera teraz zupełnie nowego wymiaru. Po wydarzeniach z pierwszego tomu Reinhardt zostaje przywrócony do stopnia kapitana, a jego oddział ma szansę odwrócić losy wojny i doprowadzić do jej końca. A co może ważniejsze dla Reinhardta - może pozwolić im na odzyskanie Marlene. Ich szaleńcza (straceńcza?) misja jest tematem przewodnim “Chwały” i przenosi nas z dala od pierwszej linii frontu, dalej niż można by się spodziewać. Gdyby kręcono film dotyczący tej misji, trzeba by tam obsadzić Toma Cruise’a, bo jego misje miały podobny poziom trudności i szanse na powodzenie. Tak jak tom pierwszy był powieścią “typowo” wojenną, tak “Chwała” kojarzy mi się już bardziej z powieściami wojenno-szpiegowskimi - wiecie, oddział specjalny, supertajna misja i losy świata tylko w ich rękach. Oczywiście bardzo upraszczam, ale po to żeby przedstawić ogólny zarys, a nie żeby ujmować czegokolwiek tej książce. Tego typu historie kojarzą mi się nieodmiennie z “Orzeł wylądował”, “Działami Nawarony” czy “Tylko dla orłów” - dla mnie to jest porównanie bardzo pozytywne, bo uwielbiam te tytuły (i książki i filmy). Dużym atutem “Chwały” jest przeniesienie walki z okopów w przestworza - fragmenty, które dotyczą tej kwestii są jednymi z najlepszych w książce. Dodatkowo otrzymujemy szerszy kontekst polityczny niż w pierwszym tomie, aczkolwiek nadal pozostaje wiele niewiadomych, co jednak zaostrza apetyt czytelnika na kolejne tomy. Ja chcę więcej 🙂

Michał Gołkowski to dla mnie zdecydowanie Top of the Top polskiej fantastyki, a jego powieści i bohaterowie to crème de la crème tego środowiska. To autor posiadający zadziwiającą umiejętność sprawienia, że czytelnik kibicuje bohaterom niekoniecznie pozytywnym (no bo patrząc z naszej perspektywy żołnierze Kaisera nie są przecież postaciami pozytywnymi) - przywiązałem się do członków karnej kompanii i czytając z wypiekami na twarzy kibicowałem im w kolejnych starciach i wyzwaniach. Jestem przekonany, że ta seria nie jest należycie doceniana w światku fantastyki - fabuła jest udana, bohaterowie świetnie napisani, a warsztat i wiedza autora dopełniają świetnie całość. “Chwała” przypadła mi do gustu może nieco mniej niż “Błoto”, ale i tak pochłonąłem ja z dużą satysfakcją. Ta seria ma naprawdę duży potencjał.

Czas na Płomiennej Chwały Blask (Flammender Ruhm).

Kilka słów o "Stalowych szczurach" - cały cykl składa się obecnie z 5 tomów, a fabuła każdego z nich dotyczy I Wojny Światowej (bądź Wielkiej Wojny, bo tak była nazywana przed II WŚ). Tyle że nie takiej wojny jaką znamy z lekcji historii - Michał Gołkowski zabiera nas w podróż w czasie i do alternatywnej rzeczywistości (i trzeba przyznać, że wychodzi mu to cholernie...

Błoto postawiło bardzo wysoko poprzeczkę. Spodziewałem się po tym tomie równie wartkiej akcji, flaków i przekleństw w stylu Gołkowskiego....
A to wyszła ciut szalona ale dość poważna książka,żartów jak na lekarstwo, wszystko dostojnie i elegancko, mało pokręconych opisów...
Właściwie ostatnie 100-150 stron coś konkretnego się dzieje,a tak to....no nie urwało.
Może oczekiwałem zbyt wiele? Książka jest dobra,ale brakuje tu tego czegoś. To jak taka przyjemna potrawa,najadłem się,smaczne ale czegoś tam ewidentnie brakowało. Takie troszke niedoprawione

Błoto postawiło bardzo wysoko poprzeczkę. Spodziewałem się po tym tomie równie wartkiej akcji, flaków i przekleństw w stylu Gołkowskiego....
A to wyszła ciut szalona ale dość poważna książka,żartów jak na lekarstwo, wszystko dostojnie i elegancko, mało pokręconych opisów...
Właściwie ostatnie 100-150 stron coś konkretnego się dzieje,a tak to....no nie urwało.
Może...

Niezła kontynuacja. Tym razem z okopów przenosimy się w przestworza, gdzie śledzimy losy naszych bohaterów w podniebnych bitwach sterowców. W pierwszej połowie akcja jest stonowana, etap szkolenia przyszłych lotników, intrygi, spiski. Natomiast w drugiej, to już czysta sensacja, gdzie akcja nie zwalnia ani na chwilę. Lektura warta polecenia.
No i nadal jestem pod wrażeniem okładem w tym cyklu. Jedne z lepszych, jakie widziałem.

Niezła kontynuacja. Tym razem z okopów przenosimy się w przestworza, gdzie śledzimy losy naszych bohaterów w podniebnych bitwach sterowców. W pierwszej połowie akcja jest stonowana, etap szkolenia przyszłych lotników, intrygi, spiski. Natomiast w drugiej, to już czysta sensacja, gdzie akcja nie zwalnia ani na chwilę. Lektura warta polecenia.
No i nadal jestem pod wrażeniem...

Audiobook.
Druga część Stalowych szczurów za mną i muszę przyznać że mi bardziej siadła od pierwszej części, gdzie akcja pędziła na łeb, na szyje.
Tu wszystko było bardziej wysmakowane i lepiej złożone przez autora, hm akcja była odpowiednio dawkowana i warto podkreślić że świat przedstawiony przez Gołkowskiego był bardzo spójny, także fajnie wyszła ta druga część. Książka jak najbardziej warta przeczytania.

Audiobook.
Druga część Stalowych szczurów za mną i muszę przyznać że mi bardziej siadła od pierwszej części, gdzie akcja pędziła na łeb, na szyje.
Tu wszystko było bardziej wysmakowane i lepiej złożone przez autora, hm akcja była odpowiednio dawkowana i warto podkreślić że świat przedstawiony przez Gołkowskiego był bardzo spójny, także fajnie wyszła ta druga część. Książka...

Dobra pozycja. Mniej opisów walk na froncie, więcej fabuły i walki powietrznej. Łatwiejsza w odbiorze niż poprzednia.

Dobra pozycja. Mniej opisów walk na froncie, więcej fabuły i walki powietrznej. Łatwiejsza w odbiorze niż poprzednia.

O ile pierwszy tom " Stalowych szczurów " w dużej mierze toczył się w okopach, o tyle druga część cyklu wznosi czytelnika już nieco wyżej, a nawet momentami całkiem wysoko. Nie chodzi mi o jakość fabuły, bo ta jest notabene na zupełnie przyzwoitym poziomie, ale dokładniej rzecz ujmując o wysokość n.p m. , bowiem głównymi bohaterami tej części są sterowce, piękne i majestatyczne, zawieszone wysoko w przestrzeni nieba. W porównaniu do poprzedniego tomu Michał wyraźnie zwolnił tempo akcji, jest ona bardziej wyważona z dużo większym nastawieniem na szczegóły oprzyrządowania tych pięknych latających machin, nie oznacza to że jest jednak nudno. Choć misja , którą przyszło tym razem wykonać grupie straceńców wydaje się nieco naciągana i naiwna słucha się tego znakomicie. No i te walki sterowców, po prostu miodzio.

O ile pierwszy tom " Stalowych szczurów " w dużej mierze toczył się w okopach, o tyle druga część cyklu wznosi czytelnika już nieco wyżej, a nawet momentami całkiem wysoko. Nie chodzi mi o jakość fabuły, bo ta jest notabene na zupełnie przyzwoitym poziomie, ale dokładniej rzecz ujmując o wysokość n.p m. , bowiem głównymi bohaterami tej części są sterowce, piękne i...

Jakiś czas temu czytałem pierwszą część Stalowych Szczurów w akcji w okopach. Tym razem główna oś akcji dzieje się w powietrzu na kultowych sterowcach. Taki rozwój wypadków bardzo mnie zainteresował bo zawsze sterowce mnie fascynowały. Bardzo dobra książka, z dużą ilością akcji i grupą straceńców którzy próbują wykonać zadanie mimo sytuacji bez wyjścia. Mocna siódemka. Świat opisany mi podpasował. Lubię czytać o I Wojnie Światowej tutaj jeszcze oczami Niemców. Zabieram się za część kolejną.

Jakiś czas temu czytałem pierwszą część Stalowych Szczurów w akcji w okopach. Tym razem główna oś akcji dzieje się w powietrzu na kultowych sterowcach. Taki rozwój wypadków bardzo mnie zainteresował bo zawsze sterowce mnie fascynowały. Bardzo dobra książka, z dużą ilością akcji i grupą straceńców którzy próbują wykonać zadanie mimo sytuacji bez wyjścia. Mocna siódemka....

Sprawa ma się podobnie (lub nawet trochę gorzej) jak z tomem numer jeden. Czyli jest całkiem w porządku, ale brak tu czegoś więcej. Mamy akcję, przemoc i wojnę, ale wszystkie te elementy po połączeniu w jedną opowieść nie działają tak, jak powinny. "Chwałę" czyta się dobrze, ale w mojej opinii nie angażuje tak, jak by mogła.

Fabuła jest tu nieco zbyt wydumana i każe czytelnikowi uwierzyć w zbyt dużo. Nie wiem jeszcze, czy sięgnę po kolejne tomy, zobaczymy. "Dwójka" nieco mnie wymęczyła, więc pewnie nie nastąpi to w najbliższym czasie.

Sprawa ma się podobnie (lub nawet trochę gorzej) jak z tomem numer jeden. Czyli jest całkiem w porządku, ale brak tu czegoś więcej. Mamy akcję, przemoc i wojnę, ale wszystkie te elementy po połączeniu w jedną opowieść nie działają tak, jak powinny. "Chwałę" czyta się dobrze, ale w mojej opinii nie angażuje tak, jak by mogła.

Fabuła jest tu nieco zbyt wydumana i każe...