Numer na standardowym, przyzwoitym poziomie. Kolejny album w którym opowiadania stoją na wysokim poziomie (no może poza słabym Gołkowskim i autorski z Ukrainy).

Tym razem publicystyka była mało ciekawa, a wywiad jakiś taki miałki.

Numer na standardowym, przyzwoitym poziomie. Kolejny album w którym opowiadania stoją na wysokim poziomie (no może poza słabym Gołkowskim i autorski z Ukrainy).

Tym razem publicystyka była mało ciekawa, a wywiad jakiś taki miałki.

Ten numer jest niezwykłym rozczarowaniem, publicystyka jest miałka a Artur Olchowy w swoim artykule „Homo sapiens magicae” pogrąża się już w jakichś oparach absurdu, chociaż pierwsza część z poprzedniego numeru dawała nadzieje na coś ciekawszego. Zaś sam temat przewodni tego numeru został po prostu zmarnowany, szkoda, że za niego nie wziął się ktoś kompetentny w tematyce religii. A wywiad z Michelem Gondrym czyta się, jakby z nim rozmawiał jakiś nastolatek, a nie profesjonalny dziennikarz.

Proza w wydaniu zarówno polskim jak i zagranicznym jest również nieporozumieniem, może poza opowiadaniem Davide Camparsiego „Nie samym chlebem” – chociaż ono też pozostawiało trochę do życzenia. Zdecydowanie najgorsze utwory, jakie czytałem w ostatnim czasie, podczas lektury ich wszystkim miałem w głowie cytat z „Konwentu fantastycznego” Andrzeja Miszczaka: „Boże mój, [...], niech to się już skończy”. Mimo wszystko największym rozczarowaniem była Switałana Taratorina z „Życiem Marii i Olgi. Apokryfem nowego świata” – po wschodnioeuropejskim fantasty, którego jestem fanem, spodziewałem się czegoś więcej.

Ten numer jest niezwykłym rozczarowaniem, publicystyka jest miałka a Artur Olchowy w swoim artykule „Homo sapiens magicae” pogrąża się już w jakichś oparach absurdu, chociaż pierwsza część z poprzedniego numeru dawała nadzieje na coś ciekawszego. Zaś sam temat przewodni tego numeru został po prostu zmarnowany, szkoda, że za niego nie wziął się ktoś kompetentny w tematyce...

Wątkiem przewodnim numeru jest religia, temat ten łączy też mniej lub bardziej wszystkie opowiadania.
Konwent fantastyczny -Andrzej Miszczak - wariacja nawiązująca do twórczości Lema, smakowite.
W ostatnim roku wojny - Piotr Gociek - jak dla mnie petarda, wojna w Ukrainie kończy się pojawieniem się znienacka na granicy państwa muru, motyw jak z Pod kopułą Kinga. Mur to amerykański wynalazek, tworzą go nanoboty, a raczej nanorosty, szkopuł w tym, że na jego drodze znalazł się sierżant Malcew przecięty równo w połowie. Nanorosty mają jednak właściwości regeneracyjne. Zaczyna się jak s-f, ale przeradza w filozoficzno-religijny problem rozliczenia sie z postępków. I to wszystko napisane dziarsko i bez przynudzania. Świetne opowiadanie.
Kwiaty dla Huitzilopochtli - Michał Gołkowski - legenda z azteckiej mitologii o tworzeniu i upadku świata. Sporo patosu, jak to w mitach, i te nazwy nie do wymówienia, nie przepadam ;)
Jego Najjaśniejsza Wysokość - Algernon Blackwood - do górskiej samotni, w której zaszył się młody angielski podróżnik przybywa niespodziewany gość, bardzo nietypowy z resztą. Świetnie się czyta, opowiadanie z motywem bóstwa, które nie istnieje jeśli nikt w nie nie wierzy, chociaż w pewnym momencie przytłoczyła mnie ilość przymiotników ;) Ogólnie niezłe.
Nie samym chlebem - Davide Camparsi - krótkie opowiadanko, co się dzieje kiedy Bóg przybywa na ziemię i ma przyjść do twoich rodziców na kolację, a ty nie możesz mu wybaczyć że twój najlepszy przyjaciel zginął w wypadku. Odwieczny dylemat. Ciekawie, refleksyjnie, pokrzepiająco, bardzo dobre.
Życie Marii i Olgi. Apokryf nowego świata - Switłana Taratorina - pięknie napisane, podoba mi się taki styl. Sama opowieść dotyczy świata bez mężczyzn, ale czy na pewno? Gdzieś w pamięci Marii tkwi tajemnica o przeszłości i to Olga ma ją odkryć. Kwintesencja fantastyki.

Wątkiem przewodnim numeru jest religia, temat ten łączy też mniej lub bardziej wszystkie opowiadania.
Konwent fantastyczny -Andrzej Miszczak - wariacja nawiązująca do twórczości Lema, smakowite.
W ostatnim roku wojny - Piotr Gociek - jak dla mnie petarda, wojna w Ukrainie kończy się pojawieniem się znienacka na granicy państwa muru, motyw jak z Pod kopułą Kinga. Mur to...

Idzie luty podkuj buty?
No nie całkiem, bo akurat teraz leje jak z cebra. Pogoda wprost zachęca do lektury. No i wobec tego łyknąłem już nowy numer NF.

Zgodnie z tradycją, najpierw proza polska.
„Konwent fantastyczny” Andrzeja Miszczaka – wielopiętrowe nawiązanie do twórczości Stanisława Lema: od tytułu („Kongres futurologiczny”) przez nazwiska bohaterów (anagramy Lemowych postaci),aż do samej fabuły (nawiązania do opowiadań Mistrza). Fajna zabawa dla miłośników Lema, choć to coś w rodzaju krzyżówki – po rozwiązaniu można zapomnieć. Ale przy lekturze bawiłem się bardzo dobrze!
„W ostatnim roku wojny” Piotra Goćka – w każdym (mam nadzieję) drzemie gdzieś poczucie pełnej sprawiedliwości. Takiej, która zbrodniarzy spotka nawet po śmierci. A widząc, co wyprawiały i wyprawiają istoty, który tylko chyba tylko przez pomyłkę można określić jak homo sapiens, tęsknota ta wzbiera niepowstrzymanie. Ech, żeby tak nie tylko Sławika Malcewa, ale też całe to towarzystwo od Lenina i Stalina poczynając?
„Kwiaty dla Huitzilopochtli” Michała Gołkowskiego – opowieść etnograficzna? Baśń z egzotycznego kraju? Spowiedź obcego nam władcy? Wszystko w porządku, ale gdzie tu fantastyka?

A zza granicy.
„Jego Najjaśniejsza Wysokość” Algernona Blackwooda – mocno czuć naftaliną. Ale nawet dziś relacja ze spotkania z Szatanem ma swój urok. Choć opisana zupełnie niedzisiejszym językiem. Ja w każdym razie lubię!
„Nie samym chlebem” Davide Camparsiego – znowu coś o religii? No proszę proszę, cóż za zmiany. A do tego o religii niebanalnie, z pomysłem, zajmująco.
Niekoniecznie ze wszystkim się zgadzam, ale jak na niewielką objętość, tekst prowokuje do zadawania mnóstwa pytań. Nadaję temu tekstowi „Staruchowy Znaczek Jakości”!
„Życie Marii i Olgi. Apokryf Nowego Świata” Switłany Taratoriny – można o płci zajmująco i ciekawie? Można! Można z niej uczynić rodzaj broni? Można! To wszystko proponuje nam Autorka. A do tego sporo o uczuciach, tych „międzyosobniczych”, jak i tych rodzinnych. Trochę być może za dużo pomysłów w za małej objętości, nie wszystko wybrzmiewa jak powinno, ale i tak to bardzo dobry tekst.

A teraz publicystyka.
Tutaj trochę więcej się rozgadam, bo chciałbym dać ujście mojej irytacji. wywodami Artura Olchowego.
A dlaczego mnie tak zirytowały? Już tłumaczę. Raz Autor mówi tak: „(…)rzeczywistość można postrzegać także inaczej niż przez mikroskop i teleskop, jeśli dopuścić do siebie logikę, zgodnie z którą wiatr musi wiać, żeby się zboże zapyliło, wówczas świat staje się ciekawszy”.
Czyli rytuały, tradycje, nawet jeśli w nie wierzymy tylko na niby, mają sens, ubarwiają życie?
Ale wcześniej tak: „w ogóle wszystko, co związane jest ze Świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocy to w warstwie symbolicznej bujda”.
Aha, rytuały są w porządku, ale tylko te niezawłaszczone przez chrześcijaństwo!
Przypomnę tylko, że pewnym działaniom symbolicznym przypisuje się znaczenie post factum, dorabia do nich przeszłość, znaczenie. Skoro jesteśmy przy Świętach Bożego Narodzenia – pan Olchowy gani czy chwali zwyczaj strojenia choinki? Bo u Słowian choinki nie było, była podłaźniczka. A choinka przywędrowała do nas niewiele tylko ponad sto lat temu. A jedzenie karpia w Wigilię? To dopiero młoda tradycja, bo powojenna! Z tradycją przecinania wstęgi, na wskroś nowoczesną, też można się zapoznać.
Na dole kopalni górnicy zwyczajowo witają się słowami „Szczęść Boże”. Nawet niewierzący. Czy to też bujda? Bardziej światli tak robić nie powinni, czyż nie?
Myślę, że nieistotne jest, skąd przyszedł do nas dany rytuał i kto się do niego przyznaje. Bo przecież istotna jest tylko jego funkcja – łącząca grupy społeczne!
Ufff, zdenerwował mnie pan Olchowy.
To jeszcze w kilku słowach: artykuł Aleksandry Klęczar o religiach. Ciekawy, ale też bym polemizował. Bo przecież obcymi religiami jest jak z Obcymi w Star Treku, którzy różnią się od ludzi tylko kolorem i kształtem czaszki. Możemy tworzyć obce religie tylko na bazie tych, które znamy. I chciałem tu jeszcze zwrócić uwagę na mikropowieść G.R.R. Martina „Pieśń dla Lyanny”, bardzo ciekawą w aspekcie religii właśnie. Ale o tym może kiedy indziej.
Po przeczytaniu relacji filmowej wiem już, że na Splat!FilmFest na pewno się nie wybiorę!

Idzie luty podkuj buty?
No nie całkiem, bo akurat teraz leje jak z cebra. Pogoda wprost zachęca do lektury. No i wobec tego łyknąłem już nowy numer NF.

Zgodnie z tradycją, najpierw proza polska.
„Konwent fantastyczny” Andrzeja Miszczaka – wielopiętrowe nawiązanie do twórczości Stanisława Lema: od tytułu („Kongres futurologiczny”) przez nazwiska bohaterów (anagramy Lemowych...