Niby wszyscy wiedzieli, że Witkacy i rewolucja 1917 mają że sobą wiele wspólnego, ale trzeba było tej książki, aby dowiedzieć się, że Staś trafił w samo jądro rewolucji lutowej w Piotrogrodzie.

To sołdaty jego roty wykonały uwerturę: otwierając ogień do policji strzelającej do demonstrantów. Choć nie na jego rozkaz, niestety.

W ogóle szczegółów nie znamy wiele, tyle że był lubiany przez swych żołnierzy, bo ich nie poniżał i po pysku nie lał. Ci jego koledzy-oficerowie, którzy to robili, długo już nie pożyli.

Zresztą nie wiemy, co on tam przeżył - na pewno widział aż za dużo potworności rewolucji.... Fascynująca książka o tym, co ukształtowało Witkacego na resztę życia, aż do feralnego 17 września 1939 r. w Jeziorach.....

Zaskakuje obraz Witkacego jako dzielnego żołnierza i dowódcy podczas makabrycznych starć nad Stochodem. Bogu dzięki nie musiał walczyć z legionami Piłsudskiego, które trzymały front nad tą wołyńską rzeką parędziesiąt kilometrów dalej

Niby wszyscy wiedzieli, że Witkacy i rewolucja 1917 mają że sobą wiele wspólnego, ale trzeba było tej książki, aby dowiedzieć się, że Staś trafił w samo jądro rewolucji lutowej w Piotrogrodzie.

To sołdaty jego roty wykonały uwerturę: otwierając ogień do policji strzelającej do demonstrantów. Choć nie na jego rozkaz, niestety.

W ogóle szczegółów nie znamy wiele, tyle...

Dla Witkacofili pozycja obowiązkowa.
Tematem jest bardzo ciekawy okres Witkacego w mundurze.
Przypadkowego czytelnika może nużyć i męczyć nazewnictwo wojskowe którego w książce jest mnóstwo. Dla "szwejów" natomiast, praca bardzo ciekawa, napisana bardzo przejrzyście jak na tematykę wojskowo-historyczną.
Książkę wręcz pożarłem, w jeden wieczór.
Podsumowując. Wielbiciele Witkacego "temat" znać muszą. Dla ambiwalentnych "Wojna Witkacego" może okazać się historią niezbyt pasjonującą i ciekawą.
POLECAM jednak wszystkim!

Dla Witkacofili pozycja obowiązkowa.
Tematem jest bardzo ciekawy okres Witkacego w mundurze.
Przypadkowego czytelnika może nużyć i męczyć nazewnictwo wojskowe którego w książce jest mnóstwo. Dla "szwejów" natomiast, praca bardzo ciekawa, napisana bardzo przejrzyście jak na tematykę wojskowo-historyczną.
Książkę wręcz pożarłem, w jeden wieczór.
Podsumowując. Wielbiciele...

Pierwsza wojna światowa, zwana również Wielką Wojną wywarła wielki wpływ na biografię Stanisława Ignacego Witkiewicza. Książka pt. „Wojna Witkacego” obejmuje lata 1914-1918, a więc właśnie I wojnę światową.
Wojna ta mimo, że była straszna i pochłonęła setki ludzkich istnień, uratowała życie Witkacemu i stworzyła go jakby na nowo jako malarza, dramaturga i filozofa. Witkacy przybył do armii carskiej 15 września 1915 roku, kochał rysować i ze szkicowaniem nie rozstawał się nawet na froncie. Bardzo często sięgał po pastele, a bezpośrednim wzorem dla niego był płk. Potocki. Witkacy bez skrępowania przyznawał się do strachu. Czy to może źle świadczyć jako o oficerze? Czy był oficerem bojowym? Te i inne pytania zadaje autor książki i wyczerpująco na nie odpowiada. W książce autor na podstawie polskiej i rosyjskiej dokumentacji wojskowej, oraz bogatej literatury pamiętnikarskiej i opracowań historycznych dokładnie odtwarza cały przebieg służby Witkacego w armii carskiej. Z wielkiej liczby portretów wykonanych przez niego w Rosji, przetrwały jedynie trzy w wojskowym mundurze. I tutaj autor przedstawia w książce ten autoportret oraz liczne zaświadczenia, orzeczenia komisji lekarskiej, a także pisma urzędowe czy też karty urlopowe Witkacego. Pragnę tutaj jeszcze wyjaśnić słowo „kumboł” zawarte w tytule książki. Jest to słowo zagadka, ale w slangu młodzieżowym znaczy tyle co „spuścić łomot”. A w tamtych czasach może też oznaczać gry hazardowe rosyjskich żołnierzy za otrzymywany żołd. Witkacy otrzymywał ok. 50 rubli miesięcznie, zdarzało się, że karciane zobowiązania doprowadzały żołnierzy do tragedii, tak jak w Pułku Kawalerii zastrzelił się jeden z wyższych oficerów, który przegrał jakąś ogromną kwotę pieniędzy.
Autor książki Krzysztof Dubiński, wspomina także swojego dziadka – Szczepana Dubińskiego, żołnierza 30 Połtawskiego Pułku Piechoty podczas I wojny światowej. Dlatego nad odtworzeniem wojskowej biografii Witkacego autor pracował ponad 4 lata. Witkiewicz wyrwawszy się z otchłani wojny i rewolucji, bez wahania powrócił do swoich twórczych pasji.
Książka w twardej oprawie, szyta, zawiera 282 strony i 18 rozdziałów. Napisana językiem bardzo fachowym, ale też zrozumiałym dla czytelnika – laika. Wszystkie zaś niezrozumiałe słowa są tłumaczone na końcu książki.
Bardzo zachęcam do przeczytania.
Moja ocena: 10/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Pierwsza wojna światowa, zwana również Wielką Wojną wywarła wielki wpływ na biografię Stanisława Ignacego Witkiewicza. Książka pt. „Wojna Witkacego” obejmuje lata 1914-1918, a więc właśnie I wojnę światową.
Wojna ta mimo, że była straszna i pochłonęła setki ludzkich istnień, uratowała życie Witkacemu i stworzyła go jakby na nowo jako malarza, dramaturga i filozofa. Witkacy...

Stanisław Ignacy Witkiewicz - pisarz, dramaturg, malarz, filozof. Wybitny artysta, postać niezwykle oryginalna i tajemnicza. W biografii Witkacego okres I wojny światowej jest niczym terra incognita, ląd czekający na swoich odkrywców, teraz owiany mnóstwem nie do końca sprawdzonych informacji. To wynik między innymi nikłej wiedzy na ten temat, wynikającej także z niechęci samego Witkacego do dzielenia się szczegółami swoich przeżyć z tego okresu. Okresu o którym Witkacy nie chciał ponoć mówić nawet „po wódce”. Opowieść zaczyna się nieoczekiwanie od podróży Witkiewicza do … Australii w charakterze dokumentalisty wyprawy naukowej pod wodzą swojego serdecznego przyjaciela Bronisława Malinowskiego (to pierwsza, ale nie jedyna zaskakująca informacja jaką funduje nam ta publikacja). Potem zaś rozwija się już historia oficerskiej (tak, oficerskiej !) kariery Witkacego w armii carskiej.
Krzysztof Dubiński przez cztery lata pracował nad swoją książką tworząc wojenną historię Witkiewicza. Trzeba zaznaczyć, że losy wybitnego artysty są też pretekstem do szerokiego pokazania całego bogatego tła tej biografii. To także historia (zakreślona oczywiście interesującym nas okresem) Pułku Pawłowskiego, w którym służył Witkacy, pokazująca jednocześnie panujące w carskiej armii zwyczaje, zasady, stosunki. Autor opisuje niektóre kwestie regulaminowe, problemy szkolnictwa wojskowego, ale zatrzymuje się też nad wojskowymi orkiestrami, szlagierami armijnymi, zasadami funkcjonowania kasyn oficerskich. Nawet jeśli postać głównego bohatera tej książki przez pewien czas znika z pierwszego planu to dzięki przedstawieniu tych wielu spraw zarówno o znaczeniu fundamentalnym jak i tych drobnych, mamy przed oczami znakomity obraz ówczesnej wojskowej codzienności, która była udziałem Witkacego. Ważny jest też dość szczegółowy opis rosyjskich rewolucji roku 1917 – lutowej i październikowej, pokazanych właśnie z perspektywy członka oddziału wojskowego stacjonującego, co ważne, w Petersburgu . To przecież wśród przeżyć czasów rewolucji wielu z biografów Witkacego doszukuje się źródeł jego decyzji z 17 września.
Zaletą omawianej pozycji jest również to, że Krzysztof Dubiński nie powiela wielu mitów narosłych wokół wojennej odysei Witkiewicza. Nie tworzy też własnych. Stara się w zająć stanowisko w sposób wyważony, dementując oczywiste nieścisłości i historie wyssane z palca, pokazując co da się udokumentować, a co pozostać musi w sferze mniejszych lub większych domniemań.
Przede wszystkim zaś książka ta nie jest nudna. Lekturę bardzo polecam.

Stanisław Ignacy Witkiewicz - pisarz, dramaturg, malarz, filozof. Wybitny artysta, postać niezwykle oryginalna i tajemnicza. W biografii Witkacego okres I wojny światowej jest niczym terra incognita, ląd czekający na swoich odkrywców, teraz owiany mnóstwem nie do końca sprawdzonych informacji. To wynik między innymi nikłej wiedzy na ten temat, wynikającej także z niechęci...