Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chciuk z niezwykłą swadą i lekkością opisuje przedwojenny Drohobycz wraz z jego kolorytem - sąsiadów, kolegów z gimnazjum, typy drohobyckiej ulicy, robotników naftowych i żydowskich handlarzy starzyzną, a kończąc na postaciach wybitnych, jak dyrektor szpitala Bronisław Kozłowski, brat autora - kurier i cichociemny Tadeusz Chciuk, pisarz ukraiński Iwan Franko, poeta Kazimierz Wierzyński i sam Bruno Schulz, który był nauczycielem gimnazjalnym autora. Książka ma formę osobistych wspomnień, pisanych po latach i z dalekiej, australijskiej perspektywy, ale opisywane wydarzenia stają przed czytelnikiem jak żywe. Chciuk opisuje zresztą nie tylko postacie, wydarzenia i miejsca. On pamięta nawet... zapachy przedwojennego Drohobycza. Dzięki dużej dozie humoru i dystansu do własnej osoby udaje się autorowi uniknąć pułapek ckliwości, często towarzyszącej wspomnieniom, zwłaszcza jeśli dotyczą one świata, który dawno przeminął, a także zbytniej martyrologii, nawet gdy mowa o wydarzeniach tragicznych. Mimo, iż w warstwie faktograficznej nie zawsze można w 100% polegać na pamięci Chciuka (Ficowski zarzucał mu np., że błędnie podaje fakt przejścia Schulza na katolicyzm),jest to pozycja obowiązkowa dla miłośników Kresów, do poczytania zarówno w domowym zaciszu, jak i w podróży do Drohobycza, na zmianę ze "Sklepami Cynamonowymi".