Hrabal był nie tylko wspaniałym opowiadaczem ciekawych historii, ale także wybitnym poetą. Kto ma wątpliwości powinien przeczytać opowiadania z tomiku Pabitele, a zwłaszcza "Bambini di Praga"! Opis zdarzeń w wesołym miasteczku zawarty w tym opowiadaniu jest tego najlepszym przykładem. Druga książka w dorobku wielkiego pisarza stanowi przedsmak następnych wielkich dzieł Mistrza.

Hrabal był nie tylko wspaniałym opowiadaczem ciekawych historii, ale także wybitnym poetą. Kto ma wątpliwości powinien przeczytać opowiadania z tomiku Pabitele, a zwłaszcza "Bambini di Praga"! Opis zdarzeń w wesołym miasteczku zawarty w tym opowiadaniu jest tego najlepszym przykładem. Druga książka w dorobku wielkiego pisarza stanowi przedsmak następnych wielkich dzieł...

Należy szanować starych ludzi. I nie ma specjalnego znaczenia, czy żyją oni jeszcze w formie cielesnej, czy już sobie żyją, jak Hrabal, w tej przyjemniejszej formie. Hrabal zawsze kojarzył mi się ze "starszym panem". Przeczytałem zatem moją pierwszą książkę Hrabala do końca. Z szacunku. I tak za bardzo mi się nie podobała. Absurd, czesko-pospolity, nie smakował mi w takim wydaniu. Nie było puent, podobno być ich nie miało, a ja źle odbieram, kiedy nie mogę początku z końcem połączyć. Ja jednak jestem łączyciel. Potrafię cierpliwie słuchać, kiedy ktoś nawija, nawet po pijaku, ale przydałoby się oznaczyć cel.
Jedno opowiadanie mi się wszak podobało. O rejencie. Też nie miało puenty, ale było o starym człowieku, który wciąż kochał życie. A starych ludzi należy szanować.

Należy szanować starych ludzi. I nie ma specjalnego znaczenia, czy żyją oni jeszcze w formie cielesnej, czy już sobie żyją, jak Hrabal, w tej przyjemniejszej formie. Hrabal zawsze kojarzył mi się ze "starszym panem". Przeczytałem zatem moją pierwszą książkę Hrabala do końca. Z szacunku. I tak za bardzo mi się nie podobała. Absurd, czesko-pospolity, nie smakował mi w takim...

Zabawne, groteskowe a jednocześnie głębokie. Czytając opowiadania śmiałam się do łez!

Zabawne, groteskowe a jednocześnie głębokie. Czytając opowiadania śmiałam się do łez!

Hrabal zajmuje wyjątkową pozycję w mojej bibliotece, dlatego jak zobaczyłam wyjątkowo staranne wydanie "Pabiteli", nie wahałam się ani chwili. Zbiór jedenastu opowiadań, pochodzących z początkowego okresu twórczości Bohumiła Hrabala jest uwerturą do jego późniejszych arcydzieł. Powinno się dawkować sobie opowiadania, aby nie spowszedniały, bo każde jest wyjątkowe. Pabiteli, to osobnicy, którym się " gęba nie zamyka", którzy mają zawsze coś do powiedzenia i nie skończą nigdy. Ich opowieści snują się więc i obejmują przeróżne historie. Książką zachwyciłam się również z powodu jej bardzo pięknego wydania. Polecam.

Hrabal zajmuje wyjątkową pozycję w mojej bibliotece, dlatego jak zobaczyłam wyjątkowo staranne wydanie "Pabiteli", nie wahałam się ani chwili. Zbiór jedenastu opowiadań, pochodzących z początkowego okresu twórczości Bohumiła Hrabala jest uwerturą do jego późniejszych arcydzieł. Powinno się dawkować sobie opowiadania, aby nie spowszedniały, bo każde jest wyjątkowe....

Przyznaję, że przed lekturą „Pabiteli” o twórczości Hrabala nie wiedziałem właściwie nic. Oczywiście byłem w stanie wymienić kilka tytułów, ale nic mi one nie mówiły. Nie żebym miał z tego powodu jakieś wyrzuty sumienia, po prostu jakoś nigdy nie ciągnęło mnie do czeskiej literatury. Chcąc napocząć Hrabala i nadrobić zaległości napatoczyłem się na „Pabiteli”. Pozycja wybrana na chybił-trafił. Ot, zaintrygował mnie tytuł. Jak wiadomo Hrabal wielkim pisarzem był, więc pełen dobrych chęci, otwarty na nowe doświadczenia, postanowiłem dać się porwać jego osławionej poetyce.

Niestety, trafiłem jak kulą w płot. Litery zaczęły tańczyć przed oczami, historie dłużyły się niemiłosiernie, entuzjazm opadał z rozdziału na rozdział. Nieomal dostałem globusa. Mniej więcej w połowie zacząłem tracić cierpliwość i spisałem książkę na straty.

W ramach strategii never-give-up postanowiłem przeczytać notkę od autora. Bez tego raczej nie dostrzegłbym sensu snucia tych opowiadań przez prawie trzysta stron.

„...pabitel to człowiek, przed którym piętrzy się nieustannie ocean natarczywych myśli. Jego monolog płynie bez przerwy, raz jak rzeczka podziemna w jamie myśli, kiedy indziej zaś wycieka ustami. Właśnie pabienie przez sztafetę ludzkiego języka jest podawane z ust do ust niczym płonąca pochodnia… / Pabitel przeważnie niczego nie czytał, za to dużo widział i dużo słyszał. I niemal niczego nie zapomniał… / pabienie jest swoistą postawą poetycką… dąży do wyrażenie tego co niejasne i nieuchwytne…/ ludzie ci [pabitele] mają skłonność do przesady, patosu… sądy przez nich wygłaszane są mętne… / dla literatury pabitel stanowi wartość dzięki temu że jest naturalną przeciwwagą dla intelektu… / pabitelom nie zależy na posiadaniu lodówki czy telewizora. A jeśli już je mają, to korzystanie z przedmiotów sprowadzą do absurdu…".

"Każdy warsztat, każdy urząd, każde miejsce, gdzie ludzie spotykają się po to, żeby pracować lub rozmawiać, każde środowisko ma swojego pabitela, za którym tęsknimy, gdy zachoruje albo pójdzie na urlop.”

Ok, sens się zarysował. Hrabal postanowił wystawić pomnik opowiadaczom przypadkowych, prawdziwych lub wyimaginowanych, fabryczno-włóczęgowo-kolejkowo-weselno-pociągowo-urzędowo-knajpianych historyjek. Wyczuwam klimat: takich opowiadaczy jest coraz mniej, a i ludzie coraz mniej skłonni do wysłuchiwania ich wynurzeń. Naprowadzony na właściwy tor, kontynuowałem lekturę. Niestety, nawet już wyposażony w kierunek, z trudem dałem radę ogarnąć potok postaci, mnogość zdarzeń i historii z d… wziętych. Ciągle traciłem wątek, kompletnie nie mogłem się skoncentrować.

Raczej nie będę tęsknił za tą książką. Szczęśliwie dobrnąłem do końca, ale sądzę, że oprócz tytułowego opowiadania „Pabitele”, nie zostanie mi na długo w pamięci.

Przyznaję, że przed lekturą „Pabiteli” o twórczości Hrabala nie wiedziałem właściwie nic. Oczywiście byłem w stanie wymienić kilka tytułów, ale nic mi one nie mówiły. Nie żebym miał z tego powodu jakieś wyrzuty sumienia, po prostu jakoś nigdy nie ciągnęło mnie do czeskiej literatury. Chcąc napocząć Hrabala i nadrobić zaległości napatoczyłem się na „Pabiteli”. Pozycja...

Hrabal i jego utwory już od pewnego czasu leżały na półce oczekujących. Aż tu bach!, w przypadkowej księgarni, przypadkowa sprzedawczyni (aczkolwiek całkiem miła),pokazała na półce "Pabitele". "Swieża książka, ponoć jakieś niepublikowane w Polsce teksty Hrabala", zaanonsowała i przekonała. Wiec kupiłam na lekturę do samolotu, jak się później okazało wyparł Hrabala Religa ;-).
A Pabitele? Mój początkowy entuzjazm malał i malał, a gdy już doszłam do tytułowego PABITELE, to mi mina rzedła. Dobrze, że na końcu znajdzie czytelnik jakieś objaśnienia o pabitelach, bo ten przypadkowy dla mnie potok słów, myśli, nielogicznych, niezrozumiałych, to zamierzona forma, "spiętrzenie nieustannego oceanu natarczywych myśli". Mnie się natarczywie trzymała myśl, czy aby autor nie był w jakieś fazie maniakalnej. Ale jakże się okazuje, to zamierzone... Pabitel to człowiek, ludzie, gadający "bez ładu i składu", chciało by się rzec, ale to ich Hrabal dopuszcza do głosu. Na otarcie łez rozczarowania, pozostały mi jedynie ostatnie opowiadania, ładne, zgrabne i optymistyczne.  

Hrabal i jego utwory już od pewnego czasu leżały na półce oczekujących. Aż tu bach!, w przypadkowej księgarni, przypadkowa sprzedawczyni (aczkolwiek całkiem miła),pokazała na półce "Pabitele". "Swieża książka, ponoć jakieś niepublikowane w Polsce teksty Hrabala", zaanonsowała i przekonała. Wiec kupiłam na lekturę do samolotu, jak się później okazało wyparł Hrabala Religa...