Po raz kolejny postanowiłem porzucić na chwilę słowiańską literaturę sci-fi, na rzecz „dzieł” kultury anglosaskiej i korzystając z listy książek nominowanych do tytułu „Książki roku” w tejże kategorii wybrałem „7EW”. I albo jestem literackim nacjonalistą, albo mam pecha w wybieraniu książek, ale zacytuję klasyka D.Szpakowskiego „ I znowu niecelne trafienie…” Zacznę od plusów (spokojnie, krótko będzie), ładnie wydana, twarda okładka, na półce będzie fajnie wyglądała. Do tego zaczyna się całkiem nieźle i jest kilka fajnych postaci, choć znaczna większość jest strasznie irytująca. Jest też, zwłaszcza w pierwszej części, spora dawka „science”, zwłaszcza jeśli chodzi o mechanikę orbitalną. Jest kilka ciekawych wątków, ale… Żeby nie zdradzić żadnych szczegółów fabuły, nie będę tu podawał konkretnych przykładów. Autor przesadził z opisami, rzadko mi się to zdarza, ale przeskakiwałem po stronach bo nie dało się tego czytać. Poza tym te filozoficzno-psychologiczne wywody głównych bohaterów i narratora są momentami tak niedorzeczne, że nie wiedziałem czy się śmiać, czy płakać, a przy nadmiernym nagromadzeniu tego bełkotu po prostu wkładałem zakładeczkę i wychodziłem pochodzić po świeżym powietrzu, żeby naładować „baterie”. Do tego ta polityczna poprawność…tak sztuczne niektóre stwierdzenia były, że aż śmieszne. W pewnym sensie można tę książkę przyrównać do „Marsjanina” pod tym względem, że również pojawia się problem, który wymaga niestandardowych rozwiązań, szybkiego działania, zjednoczenia wielu „sił”, z tym że tam, przynajmniej dla laika, wszystko wydawało się dość prawdopodobne, a tu to takie bajki, że…jak sobie przypomnę, to muszę wstać i się przejść. Chciałem napisać jeszcze, że ostatnio się tak męczyłem w ogólniaku przy „Granicy” Nałkowskiej, ale…TADAM…tym razem, idąc utartą ścieżką, sparafrazuję kolejnego klasyka W. Szaranowicza „Stephenson przeskoczył skocznię, rywali, a nawet samego siebie…”. Ostatnie 100 stron przeczytałem tylko nadzwyczajnym wysiłkiem woli, wmuszając w siebie po kilka-kilkanaście dziennie… Podsumowując i podając jeszcze jedno nieśmieszne porównanie…kiedyś z kolegą, nie wiem co nas podkusiło, kupiliśmy na spróbę, w sklepie z czarnym pieskiem w logo, dwie butelki bursztynowego trunku o nazwie Joe Poker, po 29.99 każda, to było najgorzej wydane 60 zł w moim życiu…do teraz. Koniec, nie pastwię się więcej , tym bardziej że książka ma świetne oceny i wychodzi na to, że to ja jestem nienormalny i Brazylijski serial już nie cieszy jak kiedyś…

Po raz kolejny postanowiłem porzucić na chwilę słowiańską literaturę sci-fi, na rzecz „dzieł” kultury anglosaskiej i korzystając z listy książek nominowanych do tytułu „Książki roku” w tejże kategorii wybrałem „7EW”. I albo jestem literackim nacjonalistą, albo mam pecha w wybieraniu książek, ale zacytuję klasyka D.Szpakowskiego „ I znowu niecelne trafienie…” Zacznę od...