To drugie moje podejście do twórczości Pani Kwiatkowskiej i o ile "Zgubną truciznę" czytało mi się bardzo fajnie, tak "Zbrodnia w szkarłacie"... po prostu mnie pochłonęła. Czyżbym wreszcie znalazła współczesny kryminał dokładnie w takim stylu, jaki lubię?
Osobiście nie przepadam za promowaniem książek w rodzaju "powieść na miarę Christie", czy podobnymi sloganami, ale tutaj, o dziwo, faktycznie czuć ducha Królowej Kryminału. Mamy więc morderstwo, grupę ludzi, którzy jako jedyni mogli to zrobić, detektywa-amatora i brak jakiejkolwiek wulgarności, brutalności czy sensacyjnej akcji. Po prostu klasyczna powieść detektywistyczna, na dodatek w niezwykle ciekawej scenerii wielkopolskiego dworku z końca XIX wieku. Oczywiście Jan do pięt nie dorasta Poirotowi, lecz to także dobrze wykreowany, kulturalny i charyzmatyczny bohater, który łatwo wzbudza sympatię.
Do samej zagadki zgłosiłabym kilka obiekcji, chociażby do sposobu w jaki protagonista połączył wszystkie fakty (było to tak samo naciągane, jak spostrzeżenie dotyczącego kolan w jednej z powieści Christie). Jestem w stanie wszakże wybaczyć to, jak i kilka innych potknięć, bo autorka naprawdę sprawnie prowadzi czytelnika ścieżkami tropów, zmyłek i niedopowiedzeń. Ostateczne rozwiązanie jest zresztą satysfakcjonujące.
Może to i dobrze, że nie ma aż tylu książek na podobnym poziomie, bo zbyt często chodziłabym niewyspana od zarywania nocek na ich lekturze. Zdecydowanie za to muszę dorwać kolejne pozycje, które wyszły spod pióra Pani Kwiatkowskiej i liczę, że doczekamy się ich jeszcze więcej.

To drugie moje podejście do twórczości Pani Kwiatkowskiej i o ile "Zgubną truciznę" czytało mi się bardzo fajnie, tak "Zbrodnia w szkarłacie"... po prostu mnie pochłonęła. Czyżbym wreszcie znalazła współczesny kryminał dokładnie w takim stylu, jaki lubię?
Osobiście nie przepadam za promowaniem książek w rodzaju "powieść na miarę Christie", czy podobnymi sloganami, ale...