Skończyłam, ale się zmęczyłam. Watek kryminalny niezły, ale za duzo opisów pięknego otoczenia. Nie byłam nastawiona na przewodnik po Włoszech. Chciałam zagadkę, dostałam co innego.

Skończyłam, ale się zmęczyłam. Watek kryminalny niezły, ale za duzo opisów pięknego otoczenia. Nie byłam nastawiona na przewodnik po Włoszech. Chciałam zagadkę, dostałam co innego.

Co prawda bohatera serii się nie doczekałem, ale nie widzę powodu, by ten tom przez to gorzej oceniać. Włoskie klimaty zostały nieźle przedstawione. Śledztwo prowadzone przez kobietę w opinii niektórych jest słabsze, ale dla mnie jest to także bez różnicy. Zamieszanie i problemy z dojściem do prawdy były w każdym tomie.

Co prawda bohatera serii się nie doczekałem, ale nie widzę powodu, by ten tom przez to gorzej oceniać. Włoskie klimaty zostały nieźle przedstawione. Śledztwo prowadzone przez kobietę w opinii niektórych jest słabsze, ale dla mnie jest to także bez różnicy. Zamieszanie i problemy z dojściem do prawdy były w każdym tomie.

Zdecydowanie jest to moja ulubiona książka autorki, zaraz obok Zbrodni w błękicie. W obu autorka dużą wagę przyłożyła do odmalowania tła społecznego z końca XIX wieku, robiąc to w sposób wyjątkowo drobiazgowy i właśnie za to te książki kocham. Choć nie mam nic przeciwko krótkim kryminałom, które skupiają się na samej tylko zagadce, to jednak w przypadku retro powieści oddanie klimatu opisywanej epoki jest dla mnie rzeczą równie ważną, jak sama fabuła. Na dodatek tym razem Kwiatkowska pierwsze skrzypce oddała kobiecie. I to nie żadnej wojującej anarchistce, tylko w miarę typowej przedstawicielce swojej klasy. Przepięknie zostało pokazane to, że choć Konstancja przejawia bystry umysł i potrafi prowadzić ciekawe obserwacje, to ze względu na czasy i panujące wtedy obyczaje, nie ma możliwości wykazania się. Wątek jej stopniowej przemiany został bardzo ciekawie odmalowany i niewątpliwe stanowi jedną z większych zalet tej powieści.
Również przedstawienie włoskich klimatów uważam za duży plus i cieszę się, że autorka nie pominęła tego motywu. Jest to przez to co prawda chyba najdłuższa pozycja w jej dorobku, więc jeśli ktoś nie lubi zgłębiania się w klimat miejsca, w którym osadzona została akcja, to prawdopodobnie będzie zawiedziony. Sama fabuła posuwa się bardzo wolno do przodu, lecz dzięki temu pozwala to bardziej smakować ów uroczy XIX-wieczny włoski nastrój, jakie Kwiatkowskiej udało się tu stworzyć.

Zdecydowanie jest to moja ulubiona książka autorki, zaraz obok Zbrodni w błękicie. W obu autorka dużą wagę przyłożyła do odmalowania tła społecznego z końca XIX wieku, robiąc to w sposób wyjątkowo drobiazgowy i właśnie za to te książki kocham. Choć nie mam nic przeciwko krótkim kryminałom, które skupiają się na samej tylko zagadce, to jednak w przypadku retro powieści...

Odpuściłam. Najsłabsza część. Szybko się pogubiłam.

Odpuściłam. Najsłabsza część. Szybko się pogubiłam.

Niestety ta część cyklu jest koszmarnie nudna . Bardzo żałuję.

Niestety ta część cyklu jest koszmarnie nudna . Bardzo żałuję.

- "Mon Dieu - jęknęła Eleanor. - Co za plątanina".

To chyba idealny opis trzeciego tomu serii o Janie Morawskim, który tym razem nie pojawia się osobiście w powieści, co uważam za bardzo, bardzo zły pomysł. W "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" główne skrzypce gra Konstancja. Kiedy w jej otoczeniu zostaje popełniona zbrodnia, kobieta postanawia udowodnić Janowi, że potrafiłaby być detektywem i rozwiązywać zagadki kryminalne.

Fabuła jest tak naszpikowana dodatkowymi opisami włoskich krajobrazów i różnych działań bohaterów, przemyśleniami Konstancji, posiłkami, strojami, wystrojem wnętrz i innymi elementami, że sama intryga jest mało widoczna. Mamy zabójstwo jednej z kobiet z towarzystwa, później pojawia się wątek skradzionych obrazów, którego meandrów nie udało mi się ogarnąć wyobraźnią, a z czasem pojawia się jeszcze jedna ofiara. Konstancja miota się między poszczególnymi bohaterami, analizując kto mógł się czego dopuścić, a swoje spostrzeżenia zdradza Amerykaninowi, który również pracuje nad rozwiązaniem tej zagadki i pewnych innych tajemniczych spraw. Ich rozmowy są długie i podsumowują to, co udało im się odkryć, jednak niewiele pomogły mi te dialogi w uporządkowaniu informacji.

Intryga zostaje wyjaśniona na kilkudziesięciu ostatnich stronach powieści. Wyjaśnienie zaś jest tak samo rozwleczone, jak cała ta historia. Mnogość bohaterów i mnóstwo przypisanych im określeń potęguje chaos i przeszkadza w samodzielnych próbach dojścia do rozwiązania zagadki. Zaginął gdzieś także cudowny humor z dwóch pierwszych tomów. Żadna z postaci nie była humorystycznym akcentem w powieści, a momentami naprawdę wiało nudą. Ciotka Konstancji miała potencjał, ale nie został on wykorzystany, a szkoda. Nawet mówiący o sobie w pierwszej osobie liczby mnogiej księciunio mnie nie rozbawił.

Jeśli ktoś lubi Włochy, opisy miejsc z pewnością będą dla niego atrakcyjne. Są pełne detali, co jest dowodem na to, jak dokładny research przeprowadziła autorka i jak bardzo dba o szczegóły. Mnie jednak przez większość czasu te opisy przeszkadzały cieszyć się intrygą. Z pewnością przeczytam kolejne tomy serii, ponieważ dwa pierwsze były rewelacyjne, no i wiem, że w kolejnym wróci Jan Morawski. Nie mam nic do Konstancji, ale jednak wersja z polskim Holmesem i Watsonem zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu.

- "Mon Dieu - jęknęła Eleanor. - Co za plątanina".

To chyba idealny opis trzeciego tomu serii o Janie Morawskim, który tym razem nie pojawia się osobiście w powieści, co uważam za bardzo, bardzo zły pomysł. W "Zobaczyć Sorrento i umrzeć" główne skrzypce gra Konstancja. Kiedy w jej otoczeniu zostaje popełniona zbrodnia, kobieta postanawia udowodnić Janowi, że potrafiłaby...

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i... szybko o tej powieści zapomnę.

Zdecydowanie najsłabsza część. Mnóstwo detali, intryga zagmatwana tak, że zastanawiałam się, czy autorka się w tym potrafiła połapać. O ile bowiem lubię, gdy w powieści zarysowany jest koloryt miejsc lub umiejscowienie historyczne wydarzeń, o tyle po szczegóły sięgam do przewodnika geograficznego lub książki stricte historycznej. Umęczyłam się zatem, dobrnęłam do końca i......

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u próbującego połapać się we wszystkim czytelnika. Ten, kto pochłania literki, musi wiedzieć, co kto miał na sobie, jak pachniał, gdzie przebywał, gdzie deklarował swój wcześniejszy pobyt, jakim pseudonimem został nazwany przez Konstancję, jakiej dana osoba (a jest ich całe mnóstwo!) była narodowości i wiele, wiele innych spraw, w których kompletnie się zagubiłam. Czytałam zawzięcie, bo cały czas liczyłam na pojawienie się Jana, ale się nie doczekałam, nad czym ubolewam jedynie z powodu pierwszej połowy "Sorrento", bo ta była drogą przez mękę. Bo w drugiej zrobiło się już na tyle ciekawie, że pochłonęłam ją w jeden wieczór. Przeczytać można, choć trza mieć wyostrzone zmysły i być cierpliwym. Jak dobrze, że w czwóreczce Jan już jest.

Chwyciłam za tę książkę, bo lubimy czytać.pl poinformowało mnie, że jest ona 3. częścią przygód jakże lubianego przeze mnie Jana Morawskiego. Zaczęłam czytać i... mina mi zrzedła, bo zamiast logicznie myślącego mężczyzny, dostałam kobietę z wszystkimi jej przywarami. Konstancja za dużo myśli, zbyt wiele zauważa i jeszcze więcej wymyśla, co powoduje kompletną dezorientację u...

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W dodatku głównymi bohaterkami są kobiety, więc nie dziwią opisy strojów i posiłków. Mnie osobiście cieszy zamiłowanie Katarzyny Kwiatkowskiej do dbałości o szczegóły i ich historyczną prawdę. Na pewno postaram się zdobyć pozostałe części ("Zgubną truciznę" już mam) choć łatwo nie będzie, bo są głównie ebooki a za tymi nie przepadam.

Mnie się podobała. Niestety nie czytałam dwóch pierwszych części cyklu. Zaczęłam już dosyć dawno od "Zbrodni w szkarłacie" i dopiero teraz sięgnęłam po ten tytuł. Konstancja jako detektyw z nóg nie zwala, ale to przecież jej pierwsze kroki w tej roli. Do pełnej emancypacji daleko. W opiniach jest sporo zarzutów o ślimaczenie się akcji, ale to przecież kryminał retro. W...

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było trafnie rozwiązać różne wątki. Jestem ciekawa w jaki sposób Konstancja dojrzała, w którą stronę się rozwinęła. Widzę w niej potencjał i chętnie poczytałabym o jej kolejnych przygodach 😊.

Uważam, że jest to urocza powieść, poprawiła mi nastrój po kilku ostatnich mrocznych, a jednocześnie mało ciekawych książkach. W końcu trafiłam na dobrą rozrywkę! Cudowne opisy słonecznej Italii w środku burej, polskiej zimy zadziałały na mnie jak balsam. Intryga dość zawiła, momentami może trochę za bardzo, jednak ciekawa i w miarę logiczna - śledząc akcję można było...