Autorka warta bliższego poznania. Lubię opowiadania, lubię oniryczność, zaskoczenie, grozę, historie zwykłych-niezwykłych ludzi. "Szczeniaki" dały mi to wszystko.

Autorka warta bliższego poznania. Lubię opowiadania, lubię oniryczność, zaskoczenie, grozę, historie zwykłych-niezwykłych ludzi. "Szczeniaki" dały mi to wszystko.

Dla tych co szukają książki skłaniającej do myślenia to moja propozycja. Pełna metafor o ludzkich losach i różnych osobowościach. Składa się z felietonów, który wyróżnia się swoją indywidualną opowieścią. Nie jest to mój ulubiony typ literatury. Po prostu.

Dla tych co szukają książki skłaniającej do myślenia to moja propozycja. Pełna metafor o ludzkich losach i różnych osobowościach. Składa się z felietonów, który wyróżnia się swoją indywidualną opowieścią. Nie jest to mój ulubiony typ literatury. Po prostu.

Szczeniaki Sylwii Siedleckiej to miniaturowe błyskotki. Ruchome obrazki, w których autorka zostawia mnóstwo przestrzeni dla wyobraźni czytelnika. W tym wypadku nie istnieje pytanie “co autor ma na myśli”, tylko raczej – skończyłeś,to teraz wymyślaj sam co chcesz? Co dalej? Co mogło doprowadzić do danej sytuacji? Gdzie to w ogóle się dzieje.

[...]
całość:
http://www.speculatio.pl/szczeniaki/

Szczeniaki Sylwii Siedleckiej to miniaturowe błyskotki. Ruchome obrazki, w których autorka zostawia mnóstwo przestrzeni dla wyobraźni czytelnika. W tym wypadku nie istnieje pytanie “co autor ma na myśli”, tylko raczej – skończyłeś,to teraz wymyślaj sam co chcesz? Co dalej? Co mogło doprowadzić do danej sytuacji? Gdzie to w ogóle się...

http://coprzeczytam.blogspot.com/2019/01/szczeniaki-sylwia-siedlecka.html

Czemu sięgnęłam po tę książkę? Bo okładka. Urzekająca kolorami i grafiką. Nie znałam wcześniej nazwiska autorki ani opinii o tym tytule. Teraz już wiem, że jest to nazwisko, z którym warto się bliżej zapoznać.

http://coprzeczytam.blogspot.com/2019/01/szczeniaki-sylwia-siedlecka.html

Czemu sięgnęłam po tę książkę? Bo okładka. Urzekająca kolorami i grafiką. Nie znałam wcześniej nazwiska autorki ani opinii o tym tytule. Teraz już wiem, że jest to nazwisko, z którym warto się bliżej zapoznać.

Brak puenty i morału, ale nie powinno to dziwić, w końcu taki opis z tyłu książki. Prosta, banalna. Język ładny, prosty, nie czyta się najgorzej. Generalnie bez sensu, a może po prostu jej nie czaję.

Brak puenty i morału, ale nie powinno to dziwić, w końcu taki opis z tyłu książki. Prosta, banalna. Język ładny, prosty, nie czyta się najgorzej. Generalnie bez sensu, a może po prostu jej nie czaję.

Opowiadania świetne, mnie się podobały. Gips, Eskapada, Blizna, Hotel Barcelona i Last minute zdecydowanie powinny mieć ciąg dalszy

Opowiadania świetne, mnie się podobały. Gips, Eskapada, Blizna, Hotel Barcelona i Last minute zdecydowanie powinny mieć ciąg dalszy

Ciekawe opowiadania osadzone w rzeczywistości znanej nam, współcześnie żyjącym, skupiające się na motywie egzystencji z akcentem na smutek, dziwność (ludzką, świata) i wybory, jakich dokonujemy.

Ciekawe opowiadania osadzone w rzeczywistości znanej nam, współcześnie żyjącym, skupiające się na motywie egzystencji z akcentem na smutek, dziwność (ludzką, świata) i wybory, jakich dokonujemy.

Jest to zbiór opowiadań różnych, wręcz przypadkowych. Różnych pod względem tematyki, przedstawianych wartości, jak i samej estetyki pisarskiej. Przypadkowych, ponieważ nie łączy ich niemalże nic. Jest wspólny temat - kalectwo, czy to fizyczne, czy psychiczne, czy też emocjonalne, jednak brak tutaj myśli przewodniej, nici łączącej te historie. Opowiadania różnią się też stylistyką, językiem, jakby były skierowane do przypadkowych czytelników.

Znajdziemy tu opowiadania, które wciągają, intrygują, wywołują dreszczyk emocji niepewności i ekscytacji co będzie dalej, i do nich zaliczam: Gips, Theo, Zasłona i Blizna, po których lekturze chce się krzyczeć "jeszcze! jeszcze!, jeszcze!". Są takie, które po prostu są interesujące, z ciekawym spojrzeniem na opisywany problem, i tu zaliczyłabym: Wodny Motyl, Hotel Barcelona oraz Anna i inne. Są też takie, które nic nie wnoszą jak: Meblościanka czy Pestka. I w końcu są takie, które wręcz irytują jak: Dzieci czy Czerwony Karzeł.

Wszystko to sprawia, że jako całość książka jest dość nierówna, przez co ciężko jednoznacznie stwierdzić czy jest dobra czy nie.

Jest to zbiór opowiadań różnych, wręcz przypadkowych. Różnych pod względem tematyki, przedstawianych wartości, jak i samej estetyki pisarskiej. Przypadkowych, ponieważ nie łączy ich niemalże nic. Jest wspólny temat - kalectwo, czy to fizyczne, czy psychiczne, czy też emocjonalne, jednak brak tutaj myśli przewodniej, nici łączącej te historie. Opowiadania różnią się też...

Taka zabawa w literaturę ...

Taka zabawa w literaturę ...

Albo to ja jestem za głupi, albo ta książka.

Albo to ja jestem za głupi, albo ta książka.