Nieoczywista, dołująca, chaotyczna, ale jednocześnie przyklejająca się do czytelnika, ciekawego, co będzie dalej. Nie odradzam, ale też nie polecam. Kto zacznie będzie wiedział, czy chce brnąć dalej, ponieważ wyczuje, że klimat jest jak okładka tej książki.

Nieoczywista, dołująca, chaotyczna, ale jednocześnie przyklejająca się do czytelnika, ciekawego, co będzie dalej. Nie odradzam, ale też nie polecam. Kto zacznie będzie wiedział, czy chce brnąć dalej, ponieważ wyczuje, że klimat jest jak okładka tej książki.

Małe miasteczko Strzałki. Już sama nazwa sugeruje, że to tylko przystanek na drodze w lepsze miejsca. No bo kto chciałby tu zostać. Mały rynek,  osiedle bloków komunalnych, trochę domów a w tle nieczynne już zakłady produkujące azbest. Nic do oglądania. Nic do zachwycania się. Ale Liza czuje podskórnie, że to jest jej miejsce,  jej azyl.  Po wielu latach podróży w eskorcie matki, artystki estradowej nie chce już nigdy nigdzie wyjeżdżać. W dniu ślubu wracają do niej wspomnienia zdarzeń i emocji,  a my, czytelnicy towarzyszymy jej w tej podróży.

"Fosa" to opowieść o dorastaniu w cieniu własnej matki, o lękach i patologicznej wręcz potrzebie zapuszczenia korzeni. Autorka wykreowała postać, która wzbudza skrajne rmocje. Najbardziej poruszają momenty w których opowiada ona o wydarzeniach tragicznych w taki sposób, jakby przytrafiły się komuś innemu. Oschle i beznamiętnie. Na mnie ta książka zrobiła niesamowite wrażenie i z całego serca ją polecam!!

Małe miasteczko Strzałki. Już sama nazwa sugeruje, że to tylko przystanek na drodze w lepsze miejsca. No bo kto chciałby tu zostać. Mały rynek,  osiedle bloków komunalnych, trochę domów a w tle nieczynne już zakłady produkujące azbest. Nic do oglądania. Nic do zachwycania się. Ale Liza czuje podskórnie, że to jest jej miejsce,  jej azyl.  Po wielu latach podróży w eskorcie...

Przygnębiająca krótka opowieść o samotności. Czytając widziałam świat szary i smutny.

Przygnębiająca krótka opowieść o samotności. Czytając widziałam świat szary i smutny.

To nie jest zła książka. Dobra też nie. Trudna relacja matki z córką, która mogłaby być naprawdę silną stroną tej powieści, nagle zostaje rozrzedzona przez nadmiernie udziwnione i totalnie nieprawdopodobne postaci. Zakończenie, choć przecież psychologiczne umotywowane, autorka prowadzi niejako przypadkowo, skrótem, aż ma się wraźenie, że po prostu nie miała pomysłu na finał. Za to na uwagę zasługuje kreacja głównej bohaterki i małego miasteczka.

To nie jest zła książka. Dobra też nie. Trudna relacja matki z córką, która mogłaby być naprawdę silną stroną tej powieści, nagle zostaje rozrzedzona przez nadmiernie udziwnione i totalnie nieprawdopodobne postaci. Zakończenie, choć przecież psychologiczne umotywowane, autorka prowadzi niejako przypadkowo, skrótem, aż ma się wraźenie, że po prostu nie miała pomysłu na...

„Fosa” Sylwii Siedleckiej to niełatwa powieść. Z gatunku psychologicznych. Przygnębiająca, smutna. Do tego fabuła przedstawiona chaotycznie. Dla jednego czytelnika będzie to walorem, dla innych niezrozumieniem. Jedno jest pewne. Czyta się dobrze. Tylko czy to wystarczający powód, aby polecać? Osądźcie sami.

„Fosa” Sylwii Siedleckiej to niełatwa powieść. Z gatunku psychologicznych. Przygnębiająca, smutna. Do tego fabuła przedstawiona chaotycznie. Dla jednego czytelnika będzie to walorem, dla innych niezrozumieniem. Jedno jest pewne. Czyta się dobrze. Tylko czy to wystarczający powód, aby polecać? Osądźcie sami.

Przygnębiająca...

Przygnębiająca...

Bardzo dobra książka, przeczytana w jedno popołudnie, bo jest niepozorna, ale i ciężko było się oderwać.
Przygnębiający klimat, dogłębnie pokazane relacje matka - córka oraz wpływ tych relacji na dalsze życie głównej bohaterki.
Autorka gra na naszych emocjach, dlatego ciągle mam tę powieść w głowie.

Bardzo dobra książka, przeczytana w jedno popołudnie, bo jest niepozorna, ale i ciężko było się oderwać.
Przygnębiający klimat, dogłębnie pokazane relacje matka - córka oraz wpływ tych relacji na dalsze życie głównej bohaterki.
Autorka gra na naszych emocjach, dlatego ciągle mam tę powieść w głowie.

Przejmująca!

Przejmująca!

Właściwie to do końca nie wiem o czym jest ta książka. Domyślam się, ale przekaz nie jest dla mnie do końca czytelny. Niestety nie potrafię wydać o niej opinii. Przeczytałam, a właściwie wymęczyłam. Dobrze, że była krótka.

Właściwie to do końca nie wiem o czym jest ta książka. Domyślam się, ale przekaz nie jest dla mnie do końca czytelny. Niestety nie potrafię wydać o niej opinii. Przeczytałam, a właściwie wymęczyłam. Dobrze, że była krótka.

Ta książka nie jest ani miła, ani przyjemna, ale na pewno warta przeczytania. Znajdziemy w niej okrucieństwo, przemoc, naturalistyczne opisy, smutne (a jakże trafne) spostrzeżenia dotyczące małych polskich miasteczek. Autorka obnaża wszystkie, wstydliwe ludzkie wady i grzechy, ale robi to tonem spokojnym i rzeczowym, jakby snuła gawędę przy ognisku.

Nieraz odwracałam wzrok od kartek tej powieści, z trudem przebrnęłam przez fragment, w którym opisana została postrzelona, ciężarna sarna poćwiartowana na mięso. Dziecko bez twarzy też nie napawa optymizmem, podobnie jak samobójcza śmierć przez powieszenie.

Jest w tej książce mrocznie, jak w sennym koszmarze. Zresztą na końcu faktycznie trudno oddzielić jawę od snu. Stron niewiele, ale przekaz mocny. Polecam.
www.nieuchwytne.blox.pl

Ta książka nie jest ani miła, ani przyjemna, ale na pewno warta przeczytania. Znajdziemy w niej okrucieństwo, przemoc, naturalistyczne opisy, smutne (a jakże trafne) spostrzeżenia dotyczące małych polskich miasteczek. Autorka obnaża wszystkie, wstydliwe ludzkie wady i grzechy, ale robi to tonem spokojnym i rzeczowym, jakby snuła gawędę przy ognisku.

Nieraz odwracałam...