Autorka wybiera kilka elementów z pejzażu bułgarskiego i je omawia - na przykład fenomen Ludmiły Żiwkowej, babę Wangę, Buzludżę czy Bojko Borisowa. Czytelnik niemający wiedzy o Bułgarii też powinien odnieść frajdę z lektury, bo jest bardzo rzetelnie napisana, bez przekłamań, oddająca "esencję" poruszanych tematów - przynajmniej do 2019 roku, czyli daty wydania, bo po tym można dopisać drugie tyle o Borysowie! :) - ale jednak najwięcej się zrozumie znając ogólny kontekst kraju; raczej literatura komplementarna, ale to traktuję jako plus, ponieważ Autorka nie zajmuje się po raz 2137 klepaniem tego samego, ale wybiera kilka istotnych postaci i rzeczy z bułgarskiego krajobrazu i je przybliża. Dobra lektura.

Autorka wybiera kilka elementów z pejzażu bułgarskiego i je omawia - na przykład fenomen Ludmiły Żiwkowej, babę Wangę, Buzludżę czy Bojko Borisowa. Czytelnik niemający wiedzy o Bułgarii też powinien odnieść frajdę z lektury, bo jest bardzo rzetelnie napisana, bez przekłamań, oddająca "esencję" poruszanych tematów - przynajmniej do 2019 roku, czyli daty wydania, bo po tym...

Doskonała książka. Czytało mi się ją bardzo przyjemnie. Znalazłam w niej ciekawe informacje o dawnej Bułgarii. Dla mnie to była podróż sentymentalna, bo bardzo dawno temu mieszkałam tam i pracowałam.

Doskonała książka. Czytało mi się ją bardzo przyjemnie. Znalazłam w niej ciekawe informacje o dawnej Bułgarii. Dla mnie to była podróż sentymentalna, bo bardzo dawno temu mieszkałam tam i pracowałam.

Bułgaria to nie tylko tytułowe Złote Piachy. Pozycja zdecydowanie łamiąca utarte wyobrażenia o Bułgarii.

Bułgaria to nie tylko tytułowe Złote Piachy. Pozycja zdecydowanie łamiąca utarte wyobrażenia o Bułgarii.

Zanim zapoznałam się z tymi reportażami, przeczytałam dwie wspaniałe książki bułgarskiego pisarza Georgiego Gospodinowa. Zachwyciły mnie, pozwoliły spojrzeć na Bułgarię jego oczyma, sięgnęłam też do wywiadów z nim i zobaczyłam trochę współczesność tego kraju.
Na tym tle "Złote piachy" wypadły dość blado, choć w sumie oceniam je dobrze. Pozwoliły mi uzupełnić wiedzę o Bułgarii, choć bardziej o tej czasów komunizmu i długoletnich rządów Todora Żiwkowa.
Ciekawie rysuje się tu sylwetka jego córki Ludmiły. Zainteresowała mnie prorokini Wanga, nie słyszałam nigdy o niej. Najbardziej podobał mi się tekst "Buzłudża", o"pomniku Bułgarskiej Partii Komunistycznej i miejscu spotkań jej członków". Po latach "potężny latający spodek na szczycie góry" jest atrakcją turystyczną i powoli się rozpada.
Przejmujący był dla mnie reportaż o mniejszości tureckiej i jej prześladowaniu, wcielaniu jej na siłę w społeczeństwo bułgarskie.
Po przeczytaniu "Z jednego gardła dwa głosy" chętnie posłuchałam ludowych pieśni śpiewanych przez chóry, o których pisze Siedlecka, obejrzałam tańczących choro.

Zanim zapoznałam się z tymi reportażami, przeczytałam dwie wspaniałe książki bułgarskiego pisarza Georgiego Gospodinowa. Zachwyciły mnie, pozwoliły spojrzeć na Bułgarię jego oczyma, sięgnęłam też do wywiadów z nim i zobaczyłam trochę współczesność tego kraju.
Na tym tle "Złote piachy" wypadły dość blado, choć w sumie oceniam je dobrze. Pozwoliły mi uzupełnić wiedzę o...

Bardzo nierówny reportaż. A w zasadzie to nawet nie do końca reportaż, tylko bardziej zbiór niepowiązanych ze sobą esejów dotyczących Bułgarii. Wiadomo, można to zrobić lepiej lub gorzej. Ostateczny efekt warunkuje z jednej strony sposób łączenia opowieści, z drugiej ich dobór. W przypadku książki Siedleckiej obie kwestie nie wypadły zbyt dobrze. I tak można tam znaleźć naprawdę świetne teksty, które mnie całkowicie pochłonęły. Opowieść o Buzłudży, premierze Bułgarii czy też bułgarskich tańcach były świetne. Ale część pozostałych to bardzo przydługie i nie przynoszące wcale tak wiele informacji opowieści z Bałkanów.

Reasumując - potencjał był. Warto przez książkę przejść jadąc na wakacje do Bułgarii, aby poczuć klimat tamtych miejsc. Nie jest to jednak coś, co koniecznie rekomendowałbym swojemu znajomemu

Bardzo nierówny reportaż. A w zasadzie to nawet nie do końca reportaż, tylko bardziej zbiór niepowiązanych ze sobą esejów dotyczących Bułgarii. Wiadomo, można to zrobić lepiej lub gorzej. Ostateczny efekt warunkuje z jednej strony sposób łączenia opowieści, z drugiej ich dobór. W przypadku książki Siedleckiej obie kwestie nie wypadły zbyt dobrze. I tak można tam znaleźć...

Czytałem na urlopie w Bułgarii i bardzo mi się podobała. Ciekawie napisana, pozwala dowiedzieć się trochę o historii i mentalności tego kraju. Polecam :)

Czytałem na urlopie w Bułgarii i bardzo mi się podobała. Ciekawie napisana, pozwala dowiedzieć się trochę o historii i mentalności tego kraju. Polecam :)

Całkiem dobra książka, która pozwala spojrzeć na Bułgarię z różnych stron. Nie jest to absolutnie pełny obraz tego arcyciekawego kraju ale na pewno dobra zachęta do bliższego zapoznanawania się z Bułgarią.

W porównaniu do książek Małgorzaty Rejmer o innych krajach bałkańskich, książka Sylwii Siedleckiej wydaje się o niebo lepiej skonstruowana i obiektywna. Autorka nie narzuca czytelnikowi swojej opinii, stara się słuchać głosów ze wszystkich stron. Dzięki temu ze stron książki poznajemy Bułgarię taką jaka jest: jako kraj paradoksów, biedny i bogaty, szczęśliwy i nieszczęśliwy, kraj beznadzei i dużych możliwości.

Kilka lat temu popijając w środku nocy na stacji benzynowej kawę z papierowego kubeczka, usłyszałem jak kasjerka w średnim wieku dyskutując z klientką żaliła się na głodową pensję, aż w końcu rzuciła: През комунизма България беше рай (w czasie komunizmu Bułgaria była rajem).
Kilka dni później rozmawiając w Warnie ze znajomym Bułgarem powiedziałem mu, że chętnie zmieniłbym samochód ale nie mam pieniędzy na model, który mi się podoba. On zapytał: to w czym jest problem? Przecież pieniądze można zarobić.

Lektura "Złotych piachów" pomogła mi trochę lepiej zrozumieć bułgarskie kontrasty widoczne zarówno na ulicach jak i w myśleniu samych Bułgarów.

Całkiem dobra książka, która pozwala spojrzeć na Bułgarię z różnych stron. Nie jest to absolutnie pełny obraz tego arcyciekawego kraju ale na pewno dobra zachęta do bliższego zapoznanawania się z Bułgarią.

W porównaniu do książek Małgorzaty Rejmer o innych krajach bałkańskich, książka Sylwii Siedleckiej wydaje się o niebo lepiej skonstruowana i obiektywna. Autorka nie...

Piękna mieszanina. Cyrku, mafii, komunizmu, architektury, transformacji ustrojowej, pieśni, tańca i kultury Bułgarskiej. Czasów teraźniejszych z tym, co było a już nie wróci.

Napisana ciekawie i z wielką lekkością. Świetnie się bawiła. Szkoda tylko, że zaledwie przez dwa wieczory. I to niech będzie najlepszą rekomendacją.

Piękna mieszanina. Cyrku, mafii, komunizmu, architektury, transformacji ustrojowej, pieśni, tańca i kultury Bułgarskiej. Czasów teraźniejszych z tym, co było a już nie wróci.

Napisana ciekawie i z wielką lekkością. Świetnie się bawiła. Szkoda tylko, że zaledwie przez dwa wieczory. I to niech będzie najlepszą rekomendacją.

Książka budzi mieszane uczucia. Napisana dobrym językiem, dla osób które nie znają Bułgarii może być cenna jako wprowadzenie do tego kraju. Irytuje schematyczność, Autorka wybiera tzw. łatwe tematy, o których pisało wcześniej dziesiątki autorów, nie próbując dociekać przyczyn tych zjawisk, przyczyn odmienności bułgarskich doświadczeń. Ot, czytadło.

Książka budzi mieszane uczucia. Napisana dobrym językiem, dla osób które nie znają Bułgarii może być cenna jako wprowadzenie do tego kraju. Irytuje schematyczność, Autorka wybiera tzw. łatwe tematy, o których pisało wcześniej dziesiątki autorów, nie próbując dociekać przyczyn tych zjawisk, przyczyn odmienności bułgarskich doświadczeń. Ot, czytadło.

Tytuł może trochę mylić bo to nie jest xiążka o bułgarskim wybrzeżu, ale zbiór esejów o Bułgarii jako takiej. Czyta się to lekko i przyjemnie. Można dowiedzieć się czegoś ciekawego o historii najnowszej Bułgarii.

Tytuł może trochę mylić bo to nie jest xiążka o bułgarskim wybrzeżu, ale zbiór esejów o Bułgarii jako takiej. Czyta się to lekko i przyjemnie. Można dowiedzieć się czegoś ciekawego o historii najnowszej Bułgarii.