Kryminał dobry, ale jak dla mnie trochę zbyt przygnębiający. Autor – jakby w tle - porusza wiele zagadnień, powiedzmy, obyczajowych. Pokazuje jakim wielkim wstrząsem i jak ciężkim przeżyciem dla kobiety jest gwałt. Dla jednej ofiar gwałtu skończyło się to samobójstwem po paru latach zmagań ze swoim obciążeniem psychicznym, inna musiała przecierpieć przesłuchania i areszt, bo została podejrzano o zamordowanie swojego gwałciciela. I to wszystko tylko jako dodatek do samego odczucia gwałtu, który i tak sam w sobie jest niszczącym przeżyciem. Arnaldur Indridason zwraca również uwagę na niewspółmiernie niskie wyroki za gwałty. Kobieta zostaje napiętnowana na całe życie – jeżeli nie przez innych to przez siebie – a gwałciciel co najwyżej odsiedzi parę lat. Właśnie dlatego ofiary nie zgłaszają się do policji i wolą cierpieć w samotności, właśnie dlatego bliscy ofiar biorą sprawę w swoje ręce i mszczą się za cierpienia siostry, córki, itp. To z powodu poczucia wstydu jedna zgwałcona dziewczyna zamknęła się w sobie i doprowadziła się do rozwinięcia depresyjnego nastroju i w końcu do samobójstwa, a druga zgwałcona nie wezwała policji i w efekcie pozbawiła się wszelkich dowodów swojej niewinności – po odnalezieniu została aresztowana jako morderczyni.
Historia jest taka, że czujemy sympatię do mordercy i tych co go kryją, a niechęć do zamordowanego gwałciciela… I lepszym zakończeniem byłoby, gdyby morderca nie został wykryty, ale i żeby nikt niewinny żeby nie był oskarżony.
Wolałabym inne zakończenie – treść przedstawiona przez Arnaldura Indridasona jest zbyt prawdziwa i ogólnie smutna.
Arnaldur Indridason porusza również inne tematy – na kogo wyrastają nasze dzieci? Jaki wpływ mają rodzice na późniejsze życie ich dzieci? Dlaczego dzieci reagują na rodziców tak jak reagują? Czy nadmierna dyscyplina tworzy z nich potwory w dorosłym życiu? Czy nadmierna tolerancja odsuwa ich od rodziców?
Żeby nie było zbyt poważnie, to autor również porusza tak przy okazji tematy kulinarne :).

Kryminał dobry, ale jak dla mnie trochę zbyt przygnębiający. Autor – jakby w tle - porusza wiele zagadnień, powiedzmy, obyczajowych. Pokazuje jakim wielkim wstrząsem i jak ciężkim przeżyciem dla kobiety jest gwałt. Dla jednej ofiar gwałtu skończyło się to samobójstwem po paru latach zmagań ze swoim obciążeniem psychicznym, inna musiała przecierpieć przesłuchania i areszt,...

Kolejne spotkanie z tym autorem. Temat ponownie aktualny, mroczny, mgła islandzkiego krajobrazu dodaje smaczku opowieści. Bedę szukał kolejnych spotkań z detektywami z Rejkiawiku.

Kolejne spotkanie z tym autorem. Temat ponownie aktualny, mroczny, mgła islandzkiego krajobrazu dodaje smaczku opowieści. Bedę szukał kolejnych spotkań z detektywami z Rejkiawiku.

Przyzwoity islandzki kryminał.

Przyzwoity islandzki kryminał.

Niezmiennie lubię ten leniwy cykl kyminałów.

Niezmiennie lubię ten leniwy cykl kyminałów.

To dziewiąty tom serii, tym razem jednak bez Erlendura, który wyjechał i nie daje znaku życia.
Elinborg i Sigurdur Oli zajmują się sprawą zamordowanego mężczyzny. Ofiarę znaleziono w jego mieszkaniu. Na sobie miał kobiecą bluzkę a w kieszeni pigułkę rohypnolu. Tym razem zagadka wiąże się z problemem zaginięć oraz gwałtów.
Dzięki temu że pierwsze skrzypce gra tutaj Elinborg, mamy okazję dowiedzieć się nieco więcej o jej życiu prywatnym i jej rodzinie. A jak poradziła sobie ze śledztwem?
Akcja toczy się dość powoli, ale z dobrze wyczuwalnym islandzkim, nieco mrocznym klimatem, tak jak zawsze w książkach tego autora.
Mnie się podobało, polecam.

To dziewiąty tom serii, tym razem jednak bez Erlendura, który wyjechał i nie daje znaku życia.
Elinborg i Sigurdur Oli zajmują się sprawą zamordowanego mężczyzny. Ofiarę znaleziono w jego mieszkaniu. Na sobie miał kobiecą bluzkę a w kieszeni pigułkę rohypnolu. Tym razem zagadka wiąże się z problemem zaginięć oraz gwałtów.
Dzięki temu że pierwsze skrzypce gra tutaj...

Mizerna bardzo. Nie dotrwałam do końca....szkoda czasu

Mizerna bardzo. Nie dotrwałam do końca....szkoda czasu

Z przekonaniem i pewną przyjemnością sięgnęłam do kolejną książkę Arnaldura Indridasona. Ten sam klimat, zimno, trochę deszczu, dużo smutku, zmęczony policjant i pewna zagadka. To niezwykłe, że autororwi który napisał całą serię kryminałów utrzymanych w podobnym stylu i konwencji nadal udaje unikać banalnych powtórzeń, sztampy i zbyt oczywistych rozwiązań. Szanuję to i bardzo lubię - na szarym tle dobrze widać zawiłości ludzkich charakterów, namiętności i złe decyzje.
Opowieść zaczyna się ujawnieniem zwłok, okoliczności nie należą do niezwykłych, są poszlaki, podejrzenia i nawet świadkowie. A jednak, wraz z kolejnymi ustaleniami sprawy zaczynają się wikłać. Bardzo lubię, jak autor opisuje/ tworzy swoich bohaterów (w każdym tomie serii),podejrzewam go nawet o pewną przekorę i - o zgrozo - poczucie humoru w tym obszarze. Bazuje na stereotypach, stawia nam przed oczami kandydata na mordercę, wszystkie cechy pasują do powszechnych wyobrażeń o ciemnych typach, a potem jeden szczegół zmienia wszystko. I co myśleliście, że to morderca? Naprawdę? Dajcie spokój...i czytajcie dalej. Te opowieści tylko z pozoru są takie proste.....

Z przekonaniem i pewną przyjemnością sięgnęłam do kolejną książkę Arnaldura Indridasona. Ten sam klimat, zimno, trochę deszczu, dużo smutku, zmęczony policjant i pewna zagadka. To niezwykłe, że autororwi który napisał całą serię kryminałów utrzymanych w podobnym stylu i konwencji nadal udaje unikać banalnych powtórzeń, sztampy i zbyt oczywistych rozwiązań. Szanuję to i...

Niestety nie przekonała mnie ta książka ani nie zaskoczyła. Czytając dialogi czułam się jakby oglądała jakiś egzotyczny tasiemiec. Fabuła słaba, zakończenie jeszcze bardziej. Ze swojej strony nie polecam.

Niestety nie przekonała mnie ta książka ani nie zaskoczyła. Czytając dialogi czułam się jakby oglądała jakiś egzotyczny tasiemiec. Fabuła słaba, zakończenie jeszcze bardziej. Ze swojej strony nie polecam.

Bardzo ciekawy kryminał. Zaskakująca fabuła. Idealnie dobrany lektor – Andrzej Ferenc.
Jeżeli lubicie islandzkie kryminały to nie możecie przegapić „Ciemnej rzeki”. Nie przepadacie za kryminałami z tych stron świata to niestety nie zabierajcie się za niego. Nie przypadnie wam do gustu.
Każdy z nas ma swoją ciemną i mroczną stronę. Taką też miał pewien mężczyzna, którego ciało znaleziono w jego własnym mieszkaniu. Na pozór był wzorowym i uczynnym obywatelem. Jednak coś musiało być z nim nie tak. Ktoś poderżnął jemu gardło oraz naszprycował go tabletkami gwałtu. Dlaczego? Czym sobie na to zasłużył? Kto chciał jego śmierci? Tego wszystkiego spróbuje się dowiedzieć pewna pani detektyw - Elinborg. Czy uda jej się odnaleźć sprawcę?
Audiobook wciągnął mnie od samego początku. Nie chciałam przestać jego słuchać.
Z całego serca polecam.

Bardzo ciekawy kryminał. Zaskakująca fabuła. Idealnie dobrany lektor – Andrzej Ferenc.
Jeżeli lubicie islandzkie kryminały to nie możecie przegapić „Ciemnej rzeki”. Nie przepadacie za kryminałami z tych stron świata to niestety nie zabierajcie się za niego. Nie przypadnie wam do gustu.
Każdy z nas ma swoją ciemną i mroczną stronę. Taką też miał pewien mężczyzna, którego...

Czytanie tej książki było istną katorgą, zajęło mi 6 miesięcy i kilkadziesiąt podejść.
Dialogi sztywne i bez polotu, fabuła nie trzyma się kupy, a słownictwo infantylne i durne. Detektyw dosłownie ciągle, każdemu podejrzanemu wmawia, że to on dokonał zabójstwa, podczas każdej rozmowy! To jest bardzo nudne i męczące. I przewidywalne.
Podczas czytania tej książki, przy każdej stronie, miałam ochotę dokonać mordu na głównej bohaterce i autorze.
Nigdy nie spotkałam się z tak źle napisaną książką.

Czytanie tej książki było istną katorgą, zajęło mi 6 miesięcy i kilkadziesiąt podejść.
Dialogi sztywne i bez polotu, fabuła nie trzyma się kupy, a słownictwo infantylne i durne. Detektyw dosłownie ciągle, każdemu podejrzanemu wmawia, że to on dokonał zabójstwa, podczas każdej rozmowy! To jest bardzo nudne i męczące. I przewidywalne.
Podczas czytania tej książki, przy...