Po moich ostatnich kryminalnych amerykańskich koszmarach szybciutko przeprosiłam stare dobre serie europejskie. Mimo, że Pojedynek nie jest majstersztykiem, to na tle kryminałów amerykańskich wypada dobrze. Jest o czymś, nie ma zbędnego gadania o niczym, akcja toczy się wolno po nitce do kłębka z Islandią w tle i historią bohaterów. Szybko i dobrze się czyta. Polecam.

Po moich ostatnich kryminalnych amerykańskich koszmarach szybciutko przeprosiłam stare dobre serie europejskie. Mimo, że Pojedynek nie jest majstersztykiem, to na tle kryminałów amerykańskich wypada dobrze. Jest o czymś, nie ma zbędnego gadania o niczym, akcja toczy się wolno po nitce do kłębka z Islandią w tle i historią bohaterów. Szybko i dobrze się czyta. Polecam.

Książkę „Pojedynek” skończyłem dzisiaj. I powiem szczerze. Nie polecam tej lektury. Po pewnym czasie nawet zmęczyłem się tą książką ale doczytałem do końca. Mamy tutaj przedstawiona historię śledztwa policyjnego w sprawie zabójstwa młodego chłopaka w kinie w Reykijaviku. Para policjantów mierzy się z rozwiązaniem tej zagadki. W tle mamy tutaj pojedynek szachowy pomiędzy USA i ZSRR. Z tego właśnie powodu całe miasto przeżywa najazd turystów i dziennikarzy, którzy chcą zobaczyć pojedynek między mistrzami szachowymi. Jednak o zabójstwie chłopaka jest cisza. Co najważniejsze jego hobby było nagrywanie dźwięków i głosów na magnetofon, który nosił z sobą, a który teraz zniknął. Co takiego może łączyć śmierć przypadkowego chłopaka z pojedynkiem szachowym na szczycie? A co z agentami wywiadu, którzy również przyjechali do Reykijaviku?
Muszę niestety powiedzieć, że jest to dość słaby kryminał. Nawet zakończenie, które miało mnie zaskoczyć jest mdłe. Bark jakiejś wartkiej akcji, słabo zarysowane postacie, raczej otrzymujemy to coś w stylu sennej atmosfery jaka panuje na tej mroźnej wyspie. Może jest to związane z mentalnością ludzi w Islandii? Nie mam pojęcia ale ta książka nie przypadła mi do gustu.

Książkę „Pojedynek” skończyłem dzisiaj. I powiem szczerze. Nie polecam tej lektury. Po pewnym czasie nawet zmęczyłem się tą książką ale doczytałem do końca. Mamy tutaj przedstawiona historię śledztwa policyjnego w sprawie zabójstwa młodego chłopaka w kinie w Reykijaviku. Para policjantów mierzy się z rozwiązaniem tej zagadki. W tle mamy tutaj pojedynek szachowy pomiędzy USA...

Dość słaby kryminał i niestety z dość przewidywalnym zakończeniem. Sporo wpleciono informacji o gruźlicy, która była częstą przypadłością na Islandii. Tylko w jakim celu autor umieścił ten wątek? Nie wiem. Plusem książki jest lokalizacja. Islandia jest na tyle rzadkim tłem kryminałów, że cieszyłam się na lekturę. Wojna dorszowa i pojedynek szachowy w tle to kolejne zalety książki. Sama zagadka kryminalna średnia.

Dość słaby kryminał i niestety z dość przewidywalnym zakończeniem. Sporo wpleciono informacji o gruźlicy, która była częstą przypadłością na Islandii. Tylko w jakim celu autor umieścił ten wątek? Nie wiem. Plusem książki jest lokalizacja. Islandia jest na tyle rzadkim tłem kryminałów, że cieszyłam się na lekturę. Wojna dorszowa i pojedynek szachowy w tle to kolejne zalety...

Bardzo uczciwy kryminał z bardzo nietypowym tłem. Początek lat '70, na Islandii wszyscy szykują się do pojedynku szachowego, gdy w kinie ginie nastolatek.
Ciekawie poprowadzone postaci, bardzo skomplikowane tło polityczne, gdyż oprócz szachów mamy też gry zimnowojenne, wpływy imperiów i w tym wszystkim dwoje policjantów, którzy próbują zrozumieć, czemu zginęło dziecko.
Polecam, gdyż odświeża perspektywę i pokazuje zupełnie odmienną rzeczywistość.

Bardzo uczciwy kryminał z bardzo nietypowym tłem. Początek lat '70, na Islandii wszyscy szykują się do pojedynku szachowego, gdy w kinie ginie nastolatek.
Ciekawie poprowadzone postaci, bardzo skomplikowane tło polityczne, gdyż oprócz szachów mamy też gry zimnowojenne, wpływy imperiów i w tym wszystkim dwoje policjantów, którzy próbują zrozumieć, czemu zginęło dziecko....

Zmęczyłam się czytając tę książkę.

Nie jest to wartka akcja, z błyskotliwymi bohaterami czy zaskakującymi rozwiązaniami. Akcja osadzona jest w okresie zimnej wojny, zatem metody śledcze i operacyjne skrojone są na miarę tamtych czasów. Atmosfera dochodzenia jest senna i niespieszna. Wszystko dzieje się bardzo powoli.

To co dał mi "Pojedynek" to wiedza o gruźlicy, którą nawet pogłębiłam zainspirowana książką.
Tymczasem nie planuję czytać kolejnych tomów.

Zmęczyłam się czytając tę książkę.

Nie jest to wartka akcja, z błyskotliwymi bohaterami czy zaskakującymi rozwiązaniami. Akcja osadzona jest w okresie zimnej wojny, zatem metody śledcze i operacyjne skrojone są na miarę tamtych czasów. Atmosfera dochodzenia jest senna i niespieszna. Wszystko dzieje się bardzo powoli.

To co dał mi "Pojedynek" to wiedza o gruźlicy, którą...

Miło jest wrócić do jednego z moich ulubionych autorów kryminałów, autora dobrego cyklu o reykjavickim komisarzu Erlendurze Sveinssonie. W tej książce Indridason cofa się wstecz i opisuje początki pracy policyjnej Erlendura. Rzecz dzieje się w roku 1972 w Reykjaviku, w czasie pamiętnego meczu szachowego o mistrzostwo świata między zawodnikiem radzieckim – Borysem Spasskim a Amerykaninem Bobbym Fischerem. Ten pojedynek był oglądany przez cały świat i symbolizował rywalizację supermocarstw. Wtedy bowiem szachy były bardzo popularne i mistrzostwo szachowe mocno kojarzyło się z przewagą intelektualną. Dostajemy kilka ciekawostek z meczu, ale szachów w książce prawie nie ma.

A sprawa kryminalna jest taka, że w czasie seansu w kinie zostaje zamordowany 17-letni chłopak, wielki maniak filmów. Chłopak posiadał magnetofon i wszystko nagrywał, także filmy, więc ważna hipoteza śledcza jest taka, że w czasie seansu nagrał coś niepożądanego i dlatego zginął.

Śledztwo prowadzi para śledczych Marion Brem i Albert. W tle dostajemy opis życia Marion, centralnym punktem jest gruźlica przebyta przez nią w dzieciństwie. Ten wątek jak gdyby jest z boku, niepowiązany z centrum śledztwa, ale bardzo ciekawy i poruszający.

Bardzo szybko sprawa staje się sensacyjna, wręcz szpiegowska, a nasi policjanci zachowują się w tym wszystkim jak słoń w składzie porcelany. Na przykład ich wizyta w ambasadzie to popis wyjątkowego idiotyzmu: szybciej myślą niż działają. Poza tym rażą naiwności autora, na przykład wiadomo że gdy w sprawę zamieszane są służby specjalne to policja nie ma nic do gadania zaś u Indridasona policjanci bardzo się szarogęszą. Mało to przekonujące, dużo bardziej realistycznie piszą o interakcji policji i służb specjalnych Leif GW Persson (Między tęsknotą lata a chłodem zimy) czy John le Carre.

Poza tym książka jest reklamowana jako pierwsza w serii z Erlendurem Sveinsonem, ale Erlendur występuje w niej bardzo, bardzo incydentalnie.

W sumie jestem lekko rozczarowany, po tym autorze spodziewałem się nieco więcej.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Jakuba Kryształa.

Miło jest wrócić do jednego z moich ulubionych autorów kryminałów, autora dobrego cyklu o reykjavickim komisarzu Erlendurze Sveinssonie. W tej książce Indridason cofa się wstecz i opisuje początki pracy policyjnej Erlendura. Rzecz dzieje się w roku 1972 w Reykjaviku, w czasie pamiętnego meczu szachowego o mistrzostwo świata między zawodnikiem radzieckim – Borysem Spasskim a...

Reykjavik 1972 rok, trwają przygotowania do pojedynku szachowego między dwoma mistrzami Spasskim i Fischerem.
W tym samym czasie dochodzi do morderstwa. Marion Brem musi rozwiązać zagadkę zabójstwa pewnego nastoletniego chłopca. Jego ciało odkryto w kinie po zakończonym seansie. Chłopak był wielkim miłośnikiem kina, miał też związane z tym nietypowe hobby.

Jest to książka z serii z Erlendurem, która z jakiegoś powodu wydana była po polsku dopiero od trzeciej części. Na szczęście Empik niedawno przygotował dwie pierwsze, ku mojej wielkiej radości.
Bardzo lubię tę serię. Ta część zdecydowanie różni się od tych które już przeczytałam, a sam Erlendur pojawia się dosłownie na samym końcu. Akcja biegnie niespiesznie, jednak nieco mroczny klimat Islandii jest, kryminał jest, jest też możliwość dowiedzenia się nieco o wcześniejszym życiu śledczej Marion.
Mnie się podobało, polecam.

Reykjavik 1972 rok, trwają przygotowania do pojedynku szachowego między dwoma mistrzami Spasskim i Fischerem.
W tym samym czasie dochodzi do morderstwa. Marion Brem musi rozwiązać zagadkę zabójstwa pewnego nastoletniego chłopca. Jego ciało odkryto w kinie po zakończonym seansie. Chłopak był wielkim miłośnikiem kina, miał też związane z tym nietypowe hobby.

Jest to książka...

Skusiła mnie Islandia jako miejsce akcji ale ta akcja rozkręca się powoli jak tytułowy pojedynek szachowy czyli sławny mecz pomiędzy Spasskim a Fischerem z 1972 r. Jak data wskazuje nie ma tu zaawansowanej technologii wspomagającej śledztwo, za to w tle pojawiają się echa zimnej wojny. Sceneria interesująca ale jakoś się to wszystko wlokło. Akcję spowalniały dodatkowo retrospektywne sceny z przeszłości głównej bohaterki i historia leczenia gruźlicy w dzieciństwie.

Skusiła mnie Islandia jako miejsce akcji ale ta akcja rozkręca się powoli jak tytułowy pojedynek szachowy czyli sławny mecz pomiędzy Spasskim a Fischerem z 1972 r. Jak data wskazuje nie ma tu zaawansowanej technologii wspomagającej śledztwo, za to w tle pojawiają się echa zimnej wojny. Sceneria interesująca ale jakoś się to wszystko wlokło. Akcję spowalniały dodatkowo...

Niezłe zakończenie, ale powieść napisana jest dziwnie i mam mieszane uczucia co do oceny końcowej. Interesująca jest historia leczenia gruźlicy, a i prowadzenie śledztwa w tak małej społeczności też wygląda inaczej.

Niezłe zakończenie, ale powieść napisana jest dziwnie i mam mieszane uczucia co do oceny końcowej. Interesująca jest historia leczenia gruźlicy, a i prowadzenie śledztwa w tak małej społeczności też wygląda inaczej.

Wprowadzenie Erlendura na samym końcu, średnia intryga, wracam do 1 części po przeczytaniu innych z tej serii. Warto sięgnąć po późniejsze.

Wprowadzenie Erlendura na samym końcu, średnia intryga, wracam do 1 części po przeczytaniu innych z tej serii. Warto sięgnąć po późniejsze.