,,Nawet najzimniejsze i najtwardsze serce nie umiałoby pozostać głuche na śpiew miłości czystej"🧡
Przepiękna opowieść z alegorycznym i wartościowym przesłaniem. Ciekawa historia okraszona życiowymi prawdami o życiu, śmierci, przyjaźni i miłości. Jestem poruszona tą lekturą.

,,Nawet najzimniejsze i najtwardsze serce nie umiałoby pozostać głuche na śpiew miłości czystej"🧡
Przepiękna opowieść z alegorycznym i wartościowym przesłaniem. Ciekawa historia okraszona życiowymi prawdami o życiu, śmierci, przyjaźni i miłości. Jestem poruszona tą lekturą.

Bardzo ładna historia pisana w stylu baśni.
Czasem może nazbyt moralizatorska, ale przyznam, że dość mocno mnie urzekła. Też ciekawe wydanie i układ stylistyczny jest zdecydowanym plusem tej pozycji.

Bardzo ładna historia pisana w stylu baśni.
Czasem może nazbyt moralizatorska, ale przyznam, że dość mocno mnie urzekła. Też ciekawe wydanie i układ stylistyczny jest zdecydowanym plusem tej pozycji.

Szybko się czyta, ciekawa, pełna pozytywnych myśli, zostaje w sercu

Szybko się czyta, ciekawa, pełna pozytywnych myśli, zostaje w sercu

Podświadomie szukałam takiej książki przez bardzo długi czas. Jestem wysoko wrażliwą osobą i dla mnie ta przypowieść jest po prostu przepiękna. Prezentuje najpiękniejszy rodzaj wrażliwości, miłości, nadziei, można się przenieść w zupełnie inny świat. Chętnie przeczytam podobne książki! Znacie jakieś?

Podświadomie szukałam takiej książki przez bardzo długi czas. Jestem wysoko wrażliwą osobą i dla mnie ta przypowieść jest po prostu przepiękna. Prezentuje najpiękniejszy rodzaj wrażliwości, miłości, nadziei, można się przenieść w zupełnie inny świat. Chętnie przeczytam podobne książki! Znacie jakieś?

Zobaczyłam okładkę i pomyślałam: ooo ładne, kupię. Przeczytałam książkę w jeden wieczór, zamknęłam ją i pomyślałam "ooo ładne było". Nie zachwyciła mnie jakoś specjalnie. Przyjemnie się czytało. Rzeczywiście było w niej kilka trafnych spotrzeżeń ubranych w piękne słowa, ale mimo wszystko nie wzbudziła we mnie jakiś głębszych emocji. Co nie zmienia faktu, że warto po nią sięgnąć ku pokrzepieniu serc. Bo ładne.

Zobaczyłam okładkę i pomyślałam: ooo ładne, kupię. Przeczytałam książkę w jeden wieczór, zamknęłam ją i pomyślałam "ooo ładne było". Nie zachwyciła mnie jakoś specjalnie. Przyjemnie się czytało. Rzeczywiście było w niej kilka trafnych spotrzeżeń ubranych w piękne słowa, ale mimo wszystko nie wzbudziła we mnie jakiś głębszych emocji. Co nie zmienia faktu, że warto po nią...

Fabuła jest dosyć przewidywalna, jednakże przekaz książki oczarowuje.

Fabuła jest dosyć przewidywalna, jednakże przekaz książki oczarowuje.

Powinnam wiedzieć, na co się piszę, sięgając po coś nazwanego przypowieścią, jednak lektura wymęczyła mnie bardzo. O ile sam pomysł na baśń wydaje mi się całkiem ciekawy, o tyle nadmiar banałów i filozoficznych, łopatologicznych bzdur sprawił, że całość wydaje mi się mocno niestrawna.

Powinnam wiedzieć, na co się piszę, sięgając po coś nazwanego przypowieścią, jednak lektura wymęczyła mnie bardzo. O ile sam pomysł na baśń wydaje mi się całkiem ciekawy, o tyle nadmiar banałów i filozoficznych, łopatologicznych bzdur sprawił, że całość wydaje mi się mocno niestrawna.

Lubicie baśnie? Ja lubię, nie mam też kompleksów wynikających z poczucia, że czytam książki mało ambitne. Czytam to, co chcę. Czasami sięgam po lektury, po które większość snobistycznych czytaczy nałogowych, by nie sięgnęła w obawie, przed banałem i sofizmem a la Coelho.

Ta książka przypomina nieco styl autora „Alchemika”, bo Lenoir nie boi się wygłaszać prawd, o których dawno zapomnieliśmy, albo chowamy się przed nimi za parawanem pseudointelektualizmu i cynizmu. Nazywa rzeczy po imieniu, pięknie, czasami metaforycznie, częściej jednak stosuje alegorie.



Przeczytałam o autorze „Serca z kryształu”, że jest filozofem i religioznawcą i pisze dla młodych odbiorców, a przynajmniej tak myślą wydawcy, bo jego książki równie często kupują dorośli, Ci, którzy nie utracili duszy dziecka. Wiele mnie łączy z Federiciem Lenoirem, nie tylko wykształcenie, ja też piszę do wewnętrznego dziecka, piszę sercem i posługuje się baśnią i przypowieścią filozoficzną jako narzędziem przemawiającym wprost do naszej wyobraźni - poruszającym archetypy w nas. Historia opisana w „Kryształowym sercu” jest nie długa, piękna i mądra. Nie jest to powieść, ale przypowieść, do wielokrotnego czytania, zrozumienia…

W zasadzie wszystko mi się w niej podobało, a nawet po zakończeniu zakupiłam kolejną książkę autora, jednak nie byłabym w pełni z wami szczera gdybym nie skarciła nieco wydawcy. Niesamowicie mnie irytowało przed każdym rozdziałem zdanie – motto ( czasami nawet ja, z moją horrendalną odpornością na banał, nie mogłam zdzierżyć). Nie wiem, czy to zabieg formalny wydawcy, czy inwencja autora, ale wniosek mam taki, że lepiej zamilknąć niż powiedzieć za dużo, zwłaszcza, gdy tematem baśni - rozważania są tematy tak subtelne jak miłość, życie czy prawda.



„Kryształowe serce” będące historią młodzieńca, którego serce pokrywa skorupa z kryształu i dlatego nie doświadcza miłości. Z perspektywy współczesnych tematów literackich nie brzmi to zachęcająco. Ale by czytać z satysfakcją Lenoira trzeba sobie zafundować redukcję transcendentalną ( zapomnieć, zresetować wiedzę, poglądy, ograniczenia, stereotypy itd.),stać się ponownie dzieckiem, które z otwartym sercem słucha baśni. Tylko wtedy poczujemy prawdę pisarstwa Lenoira, ona właściwie nie należy do niego, bo czerpie on z tego samego źródła, co Antoine Saint – Exupery, Hesse i wielu innych w tym czy ja.

Lenoir nawiązuje do tradycji, która stawia książkę na równi ze świętą księgą, która opowiada, porządkuje świat i zawiera odpowiedzi na najważniejsze pytania. W tym co pisze sięgamy do sacrum, a sacrum jest uniwersalne, to poziom archetypów, wspólny wszystkim ludziom.



Potrzeba racjonalizacji, czy kompulsywna potrzeba udowadniania swojej intelektualnej przewagi nad innymi, zakłóca dostęp do tego poziomu, utrudnia doświadczenie głębokiej prawdy tego rodzaju książek, negując ich wartość. Spychając je na półkę dla dzieci. To jest książka dla dziecka - wewnętrznego dziecka, tej najczystszej i najniewinniejszej części nas, której nikt i nic nie narzuca jak ma myśleć i co ma czuć.

Polecam, jeśli się nie boicie być posądzeni o czytanie pseudo mądrości w typie Coelho.

Ja znalazłam w tej książce prawdziwą mądrość, a Coelho się nie boję. Zapraszam do lektury „Kryształowego serca!”

Lubicie baśnie? Ja lubię, nie mam też kompleksów wynikających z poczucia, że czytam książki mało ambitne. Czytam to, co chcę. Czasami sięgam po lektury, po które większość snobistycznych czytaczy nałogowych, by nie sięgnęła w obawie, przed banałem i sofizmem a la Coelho.

Ta książka przypomina nieco styl autora „Alchemika”, bo Lenoir nie boi się wygłaszać prawd, o których...

Jest to jedna z moich ulubionych książek. Wspaniała baśń opowiadająca o prawdziwej miłości - jednym z jej rodzajów, na którym niewystarczająco skupiamy naszą uwagę. Opowieść poruszyła mnie do głębi, często wracam do niej i za każdym razem przeżywam ją tak samo. Cudowna!

Jest to jedna z moich ulubionych książek. Wspaniała baśń opowiadająca o prawdziwej miłości - jednym z jej rodzajów, na którym niewystarczająco skupiamy naszą uwagę. Opowieść poruszyła mnie do głębi, często wracam do niej i za każdym razem przeżywam ją tak samo. Cudowna!

Mówicie, że nie warto oceniać książek po okładce? Ja tak bardzo nie mogłam oprzeć się tej cieniutkiej pozycji z 'Pocałunkiem' Klimta na przodzie, że aż musiałam ją wypożyczyć. I to był strzał w dziesiątkę.
Co dla mnie jest niesamowite? Że im jestem starsza, tym coraz bardziej urzekają mnie takie baśniowe historie, trochę moralizatorskie, trochę filozoficzne, ale z niezwykłym urokiem. 'Serce z kryształu' naprawdę mnie wzruszyło, i pozwoliło spojrzeć na wiele rzeczy zupełnie inaczej. Tak napisaną książkę o miłości, poznaniu siebie, świata oraz zrozumieniu rzeczywistości chcę się czytać. Nawet pochłaniać, ile się da. Mogę nawet zaryzykować stwierdzenie, że mocnej zadziała niż niejeden poradnik o samoakceptacji.
'Serce z kryształu' to mądra w swojej prostocie książka, ale do jej czytania radzę po swojemu dorosnąć - jeszcze rok temu bym napisała tutaj, że to tandetna opowieść dla dzieciaków. Dziś po prostu jestem nią zauroczona, jak nie ja :-)

Mówicie, że nie warto oceniać książek po okładce? Ja tak bardzo nie mogłam oprzeć się tej cieniutkiej pozycji z 'Pocałunkiem' Klimta na przodzie, że aż musiałam ją wypożyczyć. I to był strzał w dziesiątkę.
Co dla mnie jest niesamowite? Że im jestem starsza, tym coraz bardziej urzekają mnie takie baśniowe historie, trochę moralizatorskie, trochę filozoficzne, ale z...