Zakończenie jest DO KITU. Ale od początku.
Książka składa się z opowieści o trzech epokach, które wzajemnie się mieszają. Starożytność, średniowiecze i teraźniejszość. Starożytność - naprawdę miło się czyta, opowieść o utrapieniach pierwszych Chrześcijan, spójność zachowana. Średniowiecze - autora za bardzo ponosi wyobraźnia, bohaterzy zaczynają być troszkę sztuczni. Teraźniejszość - NIE. Rozumiem wciskanie obrazu silnej, samotnej genialnej matki, taka moda. Ale tu jest tego tyle,
że wieje głupotą.
Nie należy podchodzić do tej książki, jako wiarygodnej historycznie, czy w ogóle wiarygodnej. Autorzy łączą Marię Magdalenę i Marię z Bretanii w jedną osobę, co nie jest prawdą.
Jest mnóstwo błędów tłumaczenia, pojawiają się hasła typu "fakty autentyczne".
Gdyby ominąć niespójności, błędy, mieszanie faktów i odbieganie od nich, lektura może być całkiem przyjemna.

Zakończenie jest DO KITU. Ale od początku.
Książka składa się z opowieści o trzech epokach, które wzajemnie się mieszają. Starożytność, średniowiecze i teraźniejszość. Starożytność - naprawdę miło się czyta, opowieść o utrapieniach pierwszych Chrześcijan, spójność zachowana. Średniowiecze - autora za bardzo ponosi wyobraźnia, bohaterzy zaczynają być troszkę sztuczni....

Trzeba mieć dużo cierpliwości do tego utworu. Jak dla mnie akcja rozkręca się dopiero w połowie. Zakończenie mnie zaskoczyła ale też i rozczarowało. Oczekiwałam więcej emocji, bo sam temat utworu był ciekawy.

Trzeba mieć dużo cierpliwości do tego utworu. Jak dla mnie akcja rozkręca się dopiero w połowie. Zakończenie mnie zaskoczyła ale też i rozczarowało. Oczekiwałam więcej emocji, bo sam temat utworu był ciekawy.

Koncept bardzo ciekawy, ale lektura trochę się dłuży, a zwroty akcji były raczej tanie przewidywalne. Momentami przypomina "Cień wiatru" Carla Ruiza Zafona, ale brakuje jej tamtejszej magii.

Koncept bardzo ciekawy, ale lektura trochę się dłuży, a zwroty akcji były raczej tanie przewidywalne. Momentami przypomina "Cień wiatru" Carla Ruiza Zafona, ale brakuje jej tamtejszej magii.

Szału nie ma. Akcja rozwlekła, ciągnie się jak flaki z olejem.
Brak zwrotów akcji i budowania napięcia, którego spodziewałam się po takiej książce.

Szału nie ma. Akcja rozwlekła, ciągnie się jak flaki z olejem.
Brak zwrotów akcji i budowania napięcia, którego spodziewałam się po takiej książce.

Genialna historia rozgrywająca się e trzech przestrzeniach czasowych ! Pomieszanie starożytności, czasów w których na świecie byli mnisi oraz współczesności trzy historie, które tak naprawdę łączy jedno przesłanie !
Książka ewidentnie jet dla osób, które chociaż trochę interesują się historią ! Bardzo dużo można dowiedzieć się o Pompejach.
Nie mogłam się od niej oderwać ! Szczerze i gorąco polecam !
Genialna . A zakończenia się nie spodziewałam ! Od samego początku do końca jedn wielka niewiadoma !

Genialna historia rozgrywająca się e trzech przestrzeniach czasowych ! Pomieszanie starożytności, czasów w których na świecie byli mnisi oraz współczesności trzy historie, które tak naprawdę łączy jedno przesłanie !
Książka ewidentnie jet dla osób, które chociaż trochę interesują się historią ! Bardzo dużo można dowiedzieć się o Pompejach.
Nie mogłam się od niej oderwać !...

Właściwie to 3 w 1. Trzy długie, przeładowane nieistotnymi szczegółami opowieści połączone w jedną książkę. Dla historyków i tych co lubią grzebać się w detalach.

Właściwie to 3 w 1. Trzy długie, przeładowane nieistotnymi szczegółami opowieści połączone w jedną książkę. Dla historyków i tych co lubią grzebać się w detalach.

Tajemnica sięgająca początków chrześcijaństwa,niepokojące wizje małej dziewczynki i morderstwa archeologów na wykopaliskach w Pompejach,to wszystko znajdziemy w powieści "Utracone słowo". Powieść poprowadzona jest dwutorowo,współcześnie jesteśmy na wykopaliskach w Francji wraz z archeolog Johanną, a w przeszłości naszą przewodniczką jest Liwia,młoda chrześcijanka,która straciła rodzinę podczas prześladowań chrześcijan za Nerona.Muszę przyznać że jej historia bardziej mnie wciągnęła,niż współczesna opowieść,ale i tak warto sięgnąć po tą powieść.Polecam!

Tajemnica sięgająca początków chrześcijaństwa,niepokojące wizje małej dziewczynki i morderstwa archeologów na wykopaliskach w Pompejach,to wszystko znajdziemy w powieści "Utracone słowo". Powieść poprowadzona jest dwutorowo,współcześnie jesteśmy na wykopaliskach w Francji wraz z archeolog Johanną, a w przeszłości naszą przewodniczką jest Liwia,młoda chrześcijanka,która...

Frédéric Lenoir jest pochodzącym z Francji filozofem i socjologiem religii. Na swoim koncie ma liczne artykuły, rozprawy i eseje, których jest autorem lub współautorem. Napisał również ponad dwadzieścia książek. Największy sukces osiągnęła powieść pod tytułem „Obietnica anioła” napisana w 2004 roku, w duecie z Violette Cabesos, która debiutowała książką „Sang comme neige”. Książka cechuje się oryginalnym stylem. „Utracone słowo” jest kolejnym dziełem duetu pisarzy.

Powieść zaczyna się cytatem z biblii. Odnosi się on do cudzołożnicy, którą chciano ukamienować. Nie zrobiono tego gdyż Jezus powiedział słowa: „Kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamień”. Myślę, że nie bez podstawy ten fragment znalazł się w książce, a postać Giny, która była prostytutką znalazła się w miejscu morderstwa. Książka zaczyna się w momencie gdy wymieniona przeze mnie kobieta idzie wraz z lekarzem, który jest jej klientem do lupanaru. Tam odkrywają zwłoki mężczyzny zabitego przed godziną, a tuż nad jego głową napis „Giovanni, 8, 1-11”. Okazuje się, że jest to ewangelia według świętego Jana odnosząca się dokładnie do słów rozpoczynających książkę. W kolejnym rozdziale poznajemy Johannę – czterdziestoletnią panią archeolog, która przed sześcioma latami miała groźny wypadek. Wraz z sześcioletnią córką przeprowadza się i postanawia podjąć śledztwo w sprawie zagadkowych morderstw mających miejsce w Pompejach. Dziewczynkę nawiedzają koszmary, w których widzi śmierć pierwszych chrześcijan, trawionych przez ogień wulkanu. Okazuje się, że mała Romane wciela się w postać młodej chrześcijanki, która żyła za czasów apostolskich. Liwia ocalała ponieważ ukryła się, gdy po jej rodzinę przyszła gwardia pretoriańska. Dziecko musiało przekazać ważną wiadomość apostołowi Piotrowi.

Wątek religijny jest bardzo ciekawym i zarazem tajemniczym tematem niejednokrotnie wykorzystywanym przez pisarzy. Nikt tak naprawdę do końca nie wie, co działo się gdy po ziemi chodził Jezus. Ludzie snują domysły, wymyślają swoje teorie i piszą książki. Nie jest to moja ulubiona tematyka. Jak na mój gust w „Utraconym słowie” jest za dużo opisów, długo się rozkręca, przez co książka dłuży się w nieskończoność i jest monotonna. Uważam pomysł za bardzo ciekawy, jednak jego wykonanie już nie za bardzo. Powieść nie musiała być rozpisana, aż na sześćset stron. Nie mam nic przeciwko grubym książkom, lubię takie czytać gdyż wtedy dłużej mogę uczestniczyć z bohaterami w ich przygodach, jednak w tym wypadku długość nie trafiła w moje upodobania. Lubię natomiast dzieła pisane przez więcej niż jednego autora. Widać wtedy dwa odrębne style. Wiem, że Violette Cabesos i Frédéric Lenoir prócz „Utraconego słowa” wspólnie napisali również „Obietnicę anioła”. Szczerze powiedziawszy jestem ciekawa tej książki. Komu poleciłabym tę pozycję? Zdecydowanie dorosłej części czytelników. Uważam, że jest to literatura zarazem trudna, jak i drastyczna. Oprócz wątku religijnego i historycznego nie możemy zapomnieć, że poruszone zostały kwestie cudzołóstwa i morderstwa, a te nie są odpowiednie dla oczu dzieci.

Frédéric Lenoir jest pochodzącym z Francji filozofem i socjologiem religii. Na swoim koncie ma liczne artykuły, rozprawy i eseje, których jest autorem lub współautorem. Napisał również ponad dwadzieścia książek. Największy sukces osiągnęła powieść pod tytułem „Obietnica anioła” napisana w 2004 roku, w duecie z Violette Cabesos, która debiutowała książką „Sang comme neige”. ...

Bez fajerwerków. Niestety. Po przeczytaniu "Obietnicy anioła" spodziewałam się czegoś równie wciągającego. Prezentowana pozycja nie poraża ani tempem akcji, ani też temperamentem głównej postaci. Fabuła byłaby o wiele bardziej interesująca, gdyby posiadała dynamikę wydarzeń. Jeden z plusów, jakiego mogę się doszukać, to... zakończenie. A poza tym dlaczego warto przeczytać? Chociażby dlatego, że fajnie wplecione w fabułę są kwestie dotyczące początków cywilizacji, w której obecnie żyjemy.

Bez fajerwerków. Niestety. Po przeczytaniu "Obietnicy anioła" spodziewałam się czegoś równie wciągającego. Prezentowana pozycja nie poraża ani tempem akcji, ani też temperamentem głównej postaci. Fabuła byłaby o wiele bardziej interesująca, gdyby posiadała dynamikę wydarzeń. Jeden z plusów, jakiego mogę się doszukać, to... zakończenie. A poza tym dlaczego warto przeczytać?...