Jeden krok w przód, dwa w tył

„Obsydian” to jedna z tych książek, które wywierają na czytelniku duże wrażenie, trwale zapadają w pamięć i sprawiają, że wszystko co wypłynie spod pióra autora samo wpada nam w ręce. Po przeczytaniu pierwszego tomu byłam pewna, że z utęsknieniem będę oczekiwać na kolejne części, jednak „Opal” boleśnie mnie rozczarował. Seria, która zaczęła się bardzo obiecująco niestety nie utrzymała poziomu.

Pierwsze co rzuca się w oczy (i jakże by inaczej) to okładka, która przedstawia parę dwudziestoparolatków, jeśli nie trzydziestolatków! Mamy tu piękną, seksowną i uwodzicielską kobietę oraz dojrzałego mężczyznę o bujnym zaroście, bardzo pasującego do „dziewiczego” meszka siedemnastolatka. Nie rozumiem jak owa okładka przekłada się na naszych bohaterów, szczególnie jeśli chodzi o skromną i ugrzecznioną Katy. Najwyraźniej kogoś poniosła nieco wyobraźnia.

Drugie z kolei co razi, powoduje szybsze bicie serca oraz ataki złości to liczne błędy ortograficzne i stylistyczne. W trakcie tłumaczenia mogą zdarzyć się literówki, ale to powinno być sporadyczne, a nie nagminne! Co z korektą? Nienawidzę „chochlików drukarskich”, to oczywiste, że w dużej mierze wpływają na ogólny odbiór książki. A to niestety co nieco mówi nam to o wydawnictwie oraz o szacunku do czytelnika.

Fabuła zdecydowanie traci na jakości. Akcja toczy się jakby chciała, ale nie mogła. Nie wiem czy wynika z o tego, że moją wcześniejszą lekturą był genialny cykl „Czekam na ciebie” tej samej autorki, w związku z czym moje wymagania co do powieści wzrosły, ale „Opal” szczerze mówiąc nudził mnie niesamowicie. Ciekawsze momenty można policzyć na palcach jednej ręki, a główna bohaterka traci na ostrości. Z walecznej, pyskatej, odważnej i przede wszystkim charyzmatycznej dziewczyny, zmienia się w marudną i płaczliwą smarkulę, która sama nie wie czego chce. Nie jestem pewna czy Katy bardziej nudzi czy irytuje. Może wszystkiego po trochu.
Innych postaci właściwie nie ma. Od biedy przypomną czytelnikowi o swoim istnieniu, ale w sposób bardzo subtelny i ledwo dostrzegalny. Daemon niczym nie zadziwi ani nie zaskoczy. Również nie doczekamy się ani grama pikanterii, ale kto wie? Może to wina gatunku, a nie autorki.

Moje oczekiwania wobec „Opalu” wynikają z dobrze zapowiadającego się „Obsydianu” oraz całkiem dobrej kontynuacji serii. Po przeczytaniu sagi „Czekam na ciebie” cieszyłam się, że mam w rękach dzieło tej samej autorki. Na nieszczęście mój entuzjazm trwał bardzo krótko. W rzeczywistości „Opal” nie wznosi nic nowego do serii. W dalszym ciągu jest lekką lekturką, którą od biedy, jeśli wpadnie nam w ręce możemy przeczytać. Jednak w porównaniu do innych dzieł paranormal romance czy powieści J. L. Armentrout jest to książka wobec której można przejść obojętnie, bez żadnych emocji.

Jeden krok w przód, dwa w tył

„Obsydian” to jedna z tych książek, które wywierają na czytelniku duże wrażenie, trwale zapadają w pamięć i sprawiają, że wszystko co wypłynie spod pióra autora samo wpada nam w ręce. Po przeczytaniu pierwszego tomu byłam pewna, że z utęsknieniem będę oczekiwać na kolejne części, jednak „Opal” boleśnie mnie rozczarował. Seria, która zaczęła...