Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy zaczynałam czytać „Sześć szkarłatnych żurawi”, moją pierwszą myślą „o matko, to będzie przepiękna historia”.
Po drugim tomie wiele się spodziewałam, ale na pewno nie tego, że doprowadzi mnie do płaczu.

„Obietnica smoka” zabiera nas w niezbadane dla ludzi morskie odmęty, aż do tajemniczego… królestwa smoków.
Jednak smoki to dopiero początek. Nieoczekiwane małżeństwo, tajemnice do odkrycia, demony do powstrzymania, magia do uwolnienia… to i jeszcze więcej.

To, co może być zarówno plusem, jak i minusem powieści (w zależności, czego oczekujemy), to fakt, że drugi tom jest zupełnie inny niż pierwszy. O ile „Sześć szkarłatnych żurawi” to historia, która stoi klimatem, nostalgią, atmosferą, to w przypadku kontynuacji: fabułą i akcją. Ogrom wydarzeń, a przed bohaterką co rusz rzucane są kłody pod nogi.

I wreszcie! Mamy smoki.

Niesamowicie podobał mi się klimat podwodnego miasta smoków, jak również jego kreacja. Autorka stworzyła tutaj nowe, fenomenalne uniwersum, o którym mogłabym czytać bez końca i wcale nie chciałam, aby Shorii je opuszczała. Zwłaszcza gdy był tam Seryu, młody smoczy książę, któremu wiernie kibicowałam od pierwszego tomu.

Sama Shorii przeszła ogromny progres. Od rozpieszczonej księżniczki, porzuconej na pustkowiu, która uczy się polegać na sobie i na swojej magii, po silną kobiecą postać walczącą o bliskich, rodzinę, ale i poddanych. Wciąż nie jest bohaterką bez wad, ale to dzięki nim, pałam do niej jeszcze większą sympatią. Jeśli jednak chodzi o kreacje bohaterów, szczerze muszę przyznać, że nie jestem fanką Takkana: cały czas czuję w nim potencjał na intrygującą męską postać, która mogłaby oczarować niejednego czytelnika, ale w ostateczności… to miękka, potulna kluseczka bez charakteru.

Niektóre wątki mogłyby spokojnie zostać nieco skrócone, odbierały historii dynamikę. Jednak co jakiś czas dostawałam cudowne rozbudzające smaczki, w postaci: walki demonów, knowań antagonisty, przeuroczych i rozczulających dialogów z ptaszką Kiki (które chyba są najcudowniejszym elementem powieści!), czy tajemniczej przeszłości macochy, o której chciałam słyszeć więcej i więcej. A zwłaszcza że na ten temat powstała osobna książka, liczę, że co nieco jeszcze się dowiemy.

Końcówka doprowadziła mnie do płaczu…

Przepiękne, wzruszające zakończenie, dzięki któremu zawsze ciepło będę wracać myślami do dylogii.

Kiedy zaczynałam czytać „Sześć szkarłatnych żurawi”, moją pierwszą myślą „o matko, to będzie przepiękna historia”.
Po drugim tomie wiele się spodziewałam, ale na pewno nie tego, że doprowadzi mnie do płaczu.

„Obietnica smoka” zabiera nas w niezbadane dla ludzi morskie odmęty, aż do tajemniczego… królestwa smoków.
Jednak smoki to dopiero początek. Nieoczekiwane małżeństwo,...

Gdybym miała opisać ją trzeba słowami byłoby to: przerażająca, przytłaczająca, mroczna.

Choć książkę czytałam już lata temu, dopiero teraz zrobiła na mnie tak kolosalne wrażenie. Pełna napięcia atmosfera, nasycona poczuciem beznadziei i smutku. Poczucie, że rodzice, osoby które powinny o ciebie dbać, chronić cię, walczyć o ciebie w każdym momencie twojego życia… pozbywają się swoich dzieci jak niechcianego problemu.

Niesamowicie przerażająca okrutność świata, jaką po raz kolejny stworzył Neal Schusterman wwierca się w umysł i nawet długo po odłożeniu książki, zostaje w głowie. Już przy „Kosiarzach” byłam absolutnie zachwycona, ale to „Podzieleni” zrobili ze mnie miazgę.

Ale nie tylko oryginalność świata i jego wyjątkowo mroczna wizja zasługują na uznanie, ale również kreacje bohaterów. To ludzie, o których boimy się, kibicujemy i wraz z nimi czujemy napięcie i poczucie zagrożenia. Jeśli czytaliście inne książki autora, wiecie, jaki potrafi zrobić rollercoaster emocjonalny i niektóre historie osób, jakie poznajemy… są naprawdę trudne i przytłaczające.

Czy mogę polecić „Podzielonych”? Zdecydowanie tak, ale również muszę ostrzec… to nie będzie książka dla wszystkich.

Gdybym miała opisać ją trzeba słowami byłoby to: przerażająca, przytłaczająca, mroczna.

Choć książkę czytałam już lata temu, dopiero teraz zrobiła na mnie tak kolosalne wrażenie. Pełna napięcia atmosfera, nasycona poczuciem beznadziei i smutku. Poczucie, że rodzice, osoby które powinny o ciebie dbać, chronić cię, walczyć o ciebie w każdym momencie twojego życia… pozbywają...

Dwie Królowe, które dzieli tysiąc lat.
Słońca, która miała nieść radość, nadzieję i odbudowę oraz Krwawa, niosąca tylko zniszczenie, oraz śmierć.

Opowiedzieć, o czym jest „Furyborn” nie leży do najprostszych zadań. Ponieważ mamy tutaj dwie linie czasowe i dwie zupełnie inne bohaterki.

Rielle, szlachciankę skrycie podkochującą się w księciu, skrywającą mroczną tajemnicę i surowo karaną za wszelkie nieposłuszeństwo. Jednak nawet groźba śmierci i strach nie powstrzymują jej, aby w trakcie zamachu na ukochanego wyjść z cienia, odkrywając swoje moce i ukazując się jako jedna z przepowiedzianych dwóch królowych. Próbując udowodnić, że jest Królową Słońca i nie doprowadzi do zagłady królestwa, zmuszona jest do wzięcia udziału w śmiertelnie niebezpiecznym Turnieju i przejście siedmiu prób magii żywiołów. Przegrana oznacza nie tylko stratę statusu, czy ukochanego, ale przede wszystkim śmierć.

Tysiąc lat później, historia Królowej Rielle jest już tylko legendą, a Eliana podejmuję się najbardziej nikczemnych i bezlitosnych zadań dla Nieśmiertelnego Imperatora, aby zapewnić opiekę swojej rodzinie. Gdy jednak pewnej nocy jej matka zostaje uprowadzona, dziewczyna podejmuję współpracę z kapitanem rebeliantów, zdradzając swojego władce, aby odnaleźć rodzicielkę.

Sam wstęp do świata „Furyborn” mówi nam: hej, mamy tu do czynienia z rozbudowaną fantastyką dla stałych wyjadaczy!” I tak właśnie jest. Przepięknie rozbudowane uniwersum, które zachwyci fanów high fantasy, zachwycające swoją różnorodnością, detalami, choć również zaskakujące. Brutalnymi realiami wojny, biedą, okrutnością. A na deser, niesztampowym systemem magiczny i władanie żywiołami w zupełnie innym wydaniu.

Nie ukrywam, że NIE ZNOSZĘ, kiedy fabuła skaczę między dwiema liniami czasowymi, a tutaj… Byłam zachwycona. Owszem, początkowo czułam lekko dezorientację i nie potrafiłam się łatwo wgryźć w historię, jednak bardzo szybko się okazało, że zarówno fabuła z perspektywy Rielle, jak i Eliany była tak fascynującą, że nie mogłam się oderwać. I skakałam między jednymi niesamowitymi wydarzeniami, do drugich, a moje gałki oczne latały jak u widowni, na meczu ping-ponga.
Tempo akcji było świetnie podtrzymywane i przez całą książkę czułam się jak naładowana adrenaliną. Mogłam tylko czytać, czytać, a gdy nie mogłam czytać cały czas w głowie analizowałam fabułę.

W środku znajdziemy nie tylko intrygujących męskich bohaterów, ale i delikatną spicy nutkę. Nie będą to obrazy mocno opisowe, jednak niepozostawiające złudzeń.

Zakończenie było chyba najlepszą częścią. Obserwowanie, do czego właściwie to zmierza, kto jest tym złym, jak mogą się połączyć historie tak różnych kobiet i czym jeszcze autorka zaskoczy na koniec. Wcześniej już miałam styczność z twórczością Claire Legrand i wiedziałam, na co ją stać. I tym razem również mnie oczarowała mocnym przytupem zwieńczającym całość.

Podsumowując: jest to zdecydowanie powieść dla stałych wyjadaczy fantastyki, którzy nie boją się unikatowych rozbudowanych światów, sieci zawiłych intryg, ciekawych rozwiązań magicznych. Znajdziemy tutaj również świetnie poprowadzone wątki romantyczne z delikatną pikanteria. Nie tylko linia fabularna została świetnie poprowadzona, lecz przede wszystkim jest to naprawdę fenomenalne dobrze napisana książka, która również została bardzo dobrze przetłumaczona i zredagowana. I choćbym nie wiem, jak chciała, nie potrafię do niczego się przyczepić.

Dwie Królowe, które dzieli tysiąc lat.
Słońca, która miała nieść radość, nadzieję i odbudowę oraz Krwawa, niosąca tylko zniszczenie, oraz śmierć.

Opowiedzieć, o czym jest „Furyborn” nie leży do najprostszych zadań. Ponieważ mamy tutaj dwie linie czasowe i dwie zupełnie inne bohaterki.

Rielle, szlachciankę skrycie podkochującą się w księciu, skrywającą mroczną tajemnicę i...