Brak wyraźnie zarysowanej akcji. Historia kluczy, błądzi, rwie się po drodze i gubi wątki. Całość jest chaotyczna i w zasadzie kończy się w niedopowiedziany sposób, jak gdyby w przypadkowym momencie.

Brak wyraźnie zarysowanej akcji. Historia kluczy, błądzi, rwie się po drodze i gubi wątki. Całość jest chaotyczna i w zasadzie kończy się w niedopowiedziany sposób, jak gdyby w przypadkowym momencie.

Sorry,ale nie dałem rady przebrnąć przez tą pozycję.W pewnym momencie uznałem,że szkoda czasu na przebrnięcie przez kilku płaszczyznową fabułę,która nie trzyma się kupy,na senne monologi tytułowej bohaterki ,na treść,która mnie zupełnie nie tylko nie poruszyła,ale po prostu straszliwie nudziła. Któreś to moje spotkanie ze skandynawską literaturą i każde było nieudane.Nie wiem,być może mroczność duszy Skandynawów przechodzi do literatury,która jest jak tamten klimat: mroczna,smętna i mglista. Na koniec drobna uwaga:Nie wiem dlaczego utarło się,że imię Liv musi pochodzić od anielskiego live czy living. Liv to nordyckie imię żeńskie wywodzące się od staronordyckiego „hlíf”, co oznacza „schronienie” lub „ochronę”. W mitologii nordyckiej, Líf i Lífþrasir byli dwojgiem ludzi, którym przepowiedziano, że przeżyją Ragnarök /okres ciemności i końca świata po walce bogów/ i ponownie zaludnią świat.

Sorry,ale nie dałem rady przebrnąć przez tą pozycję.W pewnym momencie uznałem,że szkoda czasu na przebrnięcie przez kilku płaszczyznową fabułę,która nie trzyma się kupy,na senne monologi tytułowej bohaterki ,na treść,która mnie zupełnie nie tylko nie poruszyła,ale po prostu straszliwie nudziła. Któreś to moje spotkanie ze skandynawską literaturą i każde było nieudane.Nie...

Gdyby ta książka była elementem krajobrazu, byłaby zamglonym fiordem. W ciężkich butach przechodzimy przez wnętrze bohaterki, z lekkością prowadzącej narrację na conajmniej trzech poziomach: swojej obecnej funkcji pastora, czasu spędzonego w Niemczech naznaczonych przez relację z Kristiane oraz trawiących ją kwestii historycznych, w szczególe saamskiego buntu sprzed 150 laty. Liv w swej opowieści odrzuca zbędne wstępy i przydługie opisy, by przejść natychmiast do sedna odczuwania. Może wydawać się apatyczna, jednak wszystko w niej bez ustanku powstaje i odpada. Ukryta za jej plecami Hanne Ørstavik wyraża piękne refleksje zarówno na temat kościoła („Chciałam, by kościół był właśnie tym. Miejscem, w którym wydajemy ucztę, gdy ktoś powraca do domu”),Biblii („to, co w Biblii trudne, dziwne, niezwykłe, pełne sprzeczności, musi takie pozostać. Ma pozostać niezrozumiałe. Jeśli nie, to wszystko runie, pozatrzaskuje się dookoła nas i pozamyka”),jak i makijażu („Maja używała makijażu, by zaznaczać w sobie kontrasty, tak by były one wyraźniejsze, bardziej widoczne. […] Pomagał jej utrzymać w sobie napięcie”). Wielość.

Gdyby ta książka była elementem krajobrazu, byłaby zamglonym fiordem. W ciężkich butach przechodzimy przez wnętrze bohaterki, z lekkością prowadzącej narrację na conajmniej trzech poziomach: swojej obecnej funkcji pastora, czasu spędzonego w Niemczech naznaczonych przez relację z Kristiane oraz trawiących ją kwestii historycznych, w szczególe saamskiego buntu sprzed 150...

NIE PRZEBRNĘŁAM I... W TYM PRZYPADKU WCALE SIĘ TEGO NIE WSTYDZĘ. WRĘCZ PRZECIWNIE, JESTEM Z SIEBIE DUMNA, ZE SIĘ DOŚĆ SZYBKO POZNAŁAM NA TEMACIE I NIE STRACIŁAM KILKU DNI, GODZIN NA SZUKANIE CZEGOŚ, CO BY MOGŁO MNIE W TEJ KSIĄŻCE UWIEŚĆ. NIE POLECAM, NIE SIĘGAJCIE, BO KTOŚ POPEŁNIŁ TO CZYTADŁO, ALE ZBYT WIELE JEST CUDOWNYCH KSIĄŻEK, ŻEBY SIĘGAĆ PO CZYTADŁO. MĘTNA, Z DZIWNYMI "ODLOTAMI" GŁÓWNEJ POSTACI(KTOŚ CHYBA STARAŁ SIĘ ROBIĆ JAKIEŚ MONOLOGI WEWNĘTRZNE, CZY STRUMIENIE ŚWIADOMOŚCI, ALE DO E. ZOLI TO AUTORCE DALEKO),NA POCZĄTKU JAKIEŚ ODNIESIENIE DO INNEJ POSTACI, O KTÓREJ W ZASADZIE DALEJ TEŻ NIC NIE WIADOMO. CO , KTO I JAK..? BRAK CIĄGŁOŚCI, LOGIKI, FABUŁY...

NIE PRZEBRNĘŁAM I... W TYM PRZYPADKU WCALE SIĘ TEGO NIE WSTYDZĘ. WRĘCZ PRZECIWNIE, JESTEM Z SIEBIE DUMNA, ZE SIĘ DOŚĆ SZYBKO POZNAŁAM NA TEMACIE I NIE STRACIŁAM KILKU DNI, GODZIN NA SZUKANIE CZEGOŚ, CO BY MOGŁO MNIE W TEJ KSIĄŻCE UWIEŚĆ. NIE POLECAM, NIE SIĘGAJCIE, BO KTOŚ POPEŁNIŁ TO CZYTADŁO, ALE ZBYT WIELE JEST CUDOWNYCH KSIĄŻEK, ŻEBY SIĘGAĆ PO CZYTADŁO. MĘTNA, Z...

Przeciętna to słowo, które idealnie oddaje ocenę tej książki, która mogłaby być bardzo dobra. Bo sama fabuła (nie mam jej za nudną) - trzy narracyjne plany 1? młodej norweskiej teolożki i pastora pogubionej w swoim zawodzie 2) nieszczęśliwa historia miłosna 3) ekstremalnie interesująca historia buntu Lapończyków to materiał na bardzo dobrą powieść. Problemem jest narracja, zastanawiałam się jak niektórzy z poprzedników - czy to kwestia tłumacza, ale obawiam się że nie, bo czytałam kilka skandynawskich powieści i żadna z nich nie robiła wrażenia tak infantylnie napisanej.

Przeciętna to słowo, które idealnie oddaje ocenę tej książki, która mogłaby być bardzo dobra. Bo sama fabuła (nie mam jej za nudną) - trzy narracyjne plany 1? młodej norweskiej teolożki i pastora pogubionej w swoim zawodzie 2) nieszczęśliwa historia miłosna 3) ekstremalnie interesująca historia buntu Lapończyków to materiał na bardzo dobrą powieść. Problemem jest narracja,...

"Pastor" Hanne Ørstavik to nie jest lektura dla każdego. Powieść jest napisana w formie wewnętrznego monologu głównej bohaterki, która nie potrafi określić ani siebie ani swojego miejsca wśród ludzi. Jako pastor w małej miejscowości na północy Norwegii ma za zadanie pomóc swoim parafianom odnaleźć drogę do Boga, do siebie nawzajem - jednakże to ona sama ma problem z nawiązaniem prawidłowej relacji z drugim człowiekiem, sama wciąż stawia sobie pytania o istotę wiary. Ponadto w jej pamięci powracają obrazy z przeszłości i jej nie do końca jasnego związku ze starszą od niej kobietą, która popełnia samobójstwo. Akcja (a raczej jej szczątkowy zarys) rozgrywa się w surowym, ponurym klimacie północnej Norwegii, wciąż jeszcze naznaczonej wcześniejszymi konfliktami etnicznymi między Norwegami i Samami. W powieści dominuje nastrój wyobcowania, osamotnienia, niepokoju, przygnębienia.

Z twórczością Hanne Ørstavik, jednej z bardziej cenionych współczesnych powieściopisarek norweskich, na pewno warto się zapoznać, szczególnie że liczący niespełna 200 stron "Pastor" to lektura na trzy, może cztery wieczory.

"Pastor" Hanne Ørstavik to nie jest lektura dla każdego. Powieść jest napisana w formie wewnętrznego monologu głównej bohaterki, która nie potrafi określić ani siebie ani swojego miejsca wśród ludzi. Jako pastor w małej miejscowości na północy Norwegii ma za zadanie pomóc swoim parafianom odnaleźć drogę do Boga, do siebie nawzajem - jednakże to ona sama ma problem z...

Dla mnie książka była ciekawa, może trochę na fali zainteresowania kulturą skandynawską. Dosyć interesujący i autentyczny portret kobiety, która zostaje pastorem, co dla nas jest niesamowite, ale okazuje się również trudne do przyjęcia przez miejscowe środowisko.
Trochę w tej opowieści ponurych obrazków, to życie w okolicach koła podbiegunowego, gdzie mała ilość światła potęguje depresję.
Bohaterka jest bardzo współczesną kobietą, która stara się odnaleźć w tym środowisku, poważnie podchodzi do swoich obowiązków i sama też szuka szczęścia.

Dla mnie książka była ciekawa, może trochę na fali zainteresowania kulturą skandynawską. Dosyć interesujący i autentyczny portret kobiety, która zostaje pastorem, co dla nas jest niesamowite, ale okazuje się również trudne do przyjęcia przez miejscowe środowisko.
Trochę w tej opowieści ponurych obrazków, to życie w okolicach koła podbiegunowego, gdzie mała ilość światła...

Monotonna narracja, uboga akcja.
Polecam wyłącznie osobom poszukującym książek na temat kobiet - kapłanów w kościele prawosławnym i badającym kulturę Saamów. Pozostałe osoby zrobią lepiej wybierając na wieczorną lekturę inną książkę.

Monotonna narracja, uboga akcja.
Polecam wyłącznie osobom poszukującym książek na temat kobiet - kapłanów w kościele prawosławnym i badającym kulturę Saamów. Pozostałe osoby zrobią lepiej wybierając na wieczorną lekturę inną książkę.

Nie dość, że okropnie nudna, to jeszcze napisana strasznie topornym językiem. Zastanawiałam się, czy to nieudolność tłumacza, czy może taki już klimat tejże książki. Właśnie ten wydumany język przeszkadzał mi w spokojnym dobiciu do końca (tak tak, nie doczytałam "Pastora", skapitulowałam po dobrnięciu na półmetek).
W sumie niewiele tu się dzieje. Mgliste retrospekcje, szalenie złożona osobowość głównej bohaterki, niejasne dla mnie skróty myślowe...
Nie, to nie jest książka dla mnie.
Podsumowując: kit.

Nie dość, że okropnie nudna, to jeszcze napisana strasznie topornym językiem. Zastanawiałam się, czy to nieudolność tłumacza, czy może taki już klimat tejże książki. Właśnie ten wydumany język przeszkadzał mi w spokojnym dobiciu do końca (tak tak, nie doczytałam "Pastora", skapitulowałam po dobrnięciu na półmetek).
W sumie niewiele tu się dzieje. Mgliste retrospekcje,...

Fascynujący obraz Norwegii.

Fascynujący obraz Norwegii.