Z zasady nie czytam poradników. Może to kwestia mojego zawodu, a może doświadczeń, ale nikt mnie nie przekona, że można przekazać jakąś radę czy mądrość, która trafi do wszystkich. Nie jest to możliwe, tak jak nie jest możliwe znaleźć ludzi o dokładnie takiej samej osobowości, doświadczeniach i problemach. I w tym zresztą tkwi piękno życia – w różnorodności. Tym razem jednak, po usłyszeniu wywiadu z Reginą Brett w radiowej Trójce, postanowiłam przeczytać jej trzecią książkę. Nie bez znaczenia był fakt, iż traktuje ona o pracy (choć nie tylko), a to dla mnie ostatnio ważny temat. Po dwóch wcześniejszych książkach: „Bóg nigdy nie mruga” (o trudnych chwilach w życiu) i „Jesteś cudem” (o osiąganiu niemożliwego) autorka skupiła się na pracy w szerokim tego słowa znaczeniu – pisze bowiem i o karierze zawodowej, i o spełnieniu w życiu, ale także o tym, co możemy robić dla innych i jak realizować (celowo nie napisałam „wykorzystywać”) własne talenty i uzdolnienia. Wszystkie trzy książki napisane zostały w postaci 50 lekcji, ponieważ to na 50. urodziny właśnie autorka podarowała sobie i innym prezent w postaci pierwszej swojej książki.

W książce nie znajdziemy rewolucyjnych prawd czy szokujących swym nowatorstwem odkryć. Zawiera ona wiele znanych nam z autopsji refleksji, które autorka nazywa lekcjami, popartych opowieściami z życia samej dziennikarki lub innych osób – jej bliskich, przyjaciół, znajomych z pracy, ale także ludzi, których poznała w pracy reporterskiej i innych miejscach zatrudnienia lub takich, o których tylko czytała. Niektóre myśli mogą nas zaskoczyć czy pobudzić do zastanowienia albo sprzeciwu, ale przyznać trzeba, że mają siłę inspirującą do myślenia – dzięki szczerości autorki, jej prawdziwej sympatii do ludzi oraz akceptacji życia w jego najtrudniejszych przejawach. Jednak zdaje się, że ich największa siła tkwi w tym, że przypominają o czymś, co już gdzieś głęboko wiemy sami – że życie to nie pudełko czekoladek, tylko skomplikowana mieszanka komedii i tragedii, szczytów i depresji, sukcesów i porażek, zaskoczeń i rozczarowań. I choć nie mamy do końca wpływu na to, co nas spotka, możemy kształtować swoją postawę i zachowanie w obliczu tych różnych odcieni życia. Ogromnym plusem przemyśleń autorki jest duży ładunek akceptacji, który pozwala przyjąć samego siebie takim, jakim się jest w danym momencie życia, oraz brak wymagań sprzętowych (przyrządy do ćwiczeń, odzież, książki, gadżety, urządzenia pomiarowe różnego sortu czy akcesoria kuchenne), co pozwala nie tylko dostrzec sens i dobro w tym, kim już jesteśmy i co już mamy (niekoniecznie w sensie posiadania), ale też pozwala pójść naprzód bez obciążeń finansowych czy nadrabiania jakichś mentalnych braków czy edukacyjnych zaległości. Przypomina też, że wszystkie doświadczenia mogą nas ukształtować i stanowić nasze bogactwo, a błądzenie po bezdrożach lub okrężne drogi nie tylko doprowadzić nas mogą prosto do celu, ale i podarować piękne widoki, których nigdy byśmy nie zobaczyli, wybierając drogę najkrótszą i najszybszą. Brett przekonuje, że wszystko czego potrzebujemy do spełnienia, to otwarte serce i głowa, gotowość i pozytywne nastawienie oraz własne ręce i nogi, a także modlitwa (dla niewierzących – medytacja lub refleksja). I mimo braku fajerwerków dowcipu czy błyskotliwości ma ona jedną ważną cechę – można jej uwierzyć i sprawdzić na sobie działanie jej słów.

Autorka sama jest żywym potwierdzeniem skuteczności przekazywanych przez siebie refleksji i wniosków – po bardzo wielu niefortunnych decyzjach, sześciu zmianach kierunku studiów, samotnym macierzyństwie przez prawie dwie dekady, doświadczeniu choroby nowotworowej z jej wszystkimi konsekwencjami (od leczenia po mastektomię) wreszcie zaakceptowała siebie i swoje życie, odnalazła swoje zawodowe spełnienie, wyszła za mąż za mężczyznę, który ją uwielbia i zbudowała bliską relację z Bogiem. Teraz dzieli się swoim doświadczeniem z innymi ludźmi przez swoje książki, artykuły i spotkania, co sprawia jej wiele radości i daje poczucie przekazywania dalej dobra, które otrzymała. W tych właśnie działaniach odnalazła jednocześnie swoją wymarzoną pracę i życiowe spełnienie, choć szczerze przyznaje, że jednak na pierwszym miejscu stawia swoją rodzinę.

Czytanie tej książki, napawającej nadzieją mimo czasem bardzo smutnych opowieści, przyniosło mi też niespodziewany relaks. Przyznam, że to odświeżające - przeczytać coś, co, inspirując do refleksji, a może nawet zmiany, nie zawiera takich słów jak: rozwój, wyzwanie, zadanie czy sukces, a w odniesieniu do siebie jako człowieka nie trzeba konfrontować się z określeniami : idealny/a, perfekcyjny/a, seksowny/a, przebojowy/a, twórczy/a. Co ciekawsze, w tekście nie znajdziemy nic o trenowaniu, gotowaniu, perfekcyjnym dbaniu o dom, byciu idealnym rodzicem, planowaniu kariery, szkoleniu się, stylizacji czy odchudzaniu! W istocie w zalewie tych wszystkich sprzecznych wymagań i koniecznych umiejętności nabywanych pod czujnym okiem coachów, trenerów i innych specjalistów od katowania ciała, umysłu i duszy, wyzierających już nie tylko z mass mediów, ale także z bestsellerowych produktów książkopodobnych, dzieło Reginy Brett jest jak powiew świeżego powietrza. Książka nie tylko skierowana jest do osób różnych zawodów, poziomów wykształcenia i pozycji na rynku pracy, ale może być równie dobrze przeczytana przez licealistę, jak i emeryta, a każdemu z nich przynieść ciekawe przemyślenia.

Polski tytuł książki „Bóg zawsze znajdzie ci pracę. 50 lekcji jak szukać spełnienia” przesuwa nieco akcent w stronę bierności czytelnika („znajdzie ci”), podczas gdy oryginalny tytuł „God Is Always Hiring. 50 Lessons for Finding Fulfilling Work”, nieco niezręczny do tłumaczenia, w wolnym przekładzie znaczy mniej więcej tyle „Bóg zawsze zatrudnia. 50 lekcji dla znalezienia satysfakcjonującej pracy” i podkreśla bardziej postawę Boga, szukanie zostawiając osobie zainteresowanej.

Świadoma, jak wspomniałam na początku, wszystkich ograniczeń poradników tudzież - niewspomnianych – ograniczeń czytelnika takich dzieł (kłopot w tym, ze nie wystarczy samo przeczytanie poradnika, ale mile widziane jest też jakieś działanie lub choćby postawa), nastawiam się na obserwację i eksperyment polegający na próbie wprowadzenia tych przemyśleń w życie. Jeśli macie w sobie podobną gotowość – życzę owocnej lektury, jeśli nie – polecam dalsze oglądanie na małym ekranie i kibicowanie z kanapy zmaganiom perfekcyjnej pani domu, trenerki roku, mistrza patelni czy innej supermamy. Z braku chęci na takowe, jak i nieobecności telewizora, ja udam się na rozmowę z lepszą częścią mnie. Ciekawe, co mi powie.

Jowita Marzec