Coś wtargnęło do mojego wypielęgnowanego życia i skomplikowało cały ład w nim panujący. Naruszyło fundamenty istnienia i przypomniało, że czasami świat własnej duszy przypomina więzienie. Cierpienie będące kratami nie wypuszcza mnie ze swoich rąk a trudna osobowość staje na drodze do wolności. Sieć czasu w którą się zaplątałem jest bez wyjścia i tylko na chwilę odsłania prawdziwą sztukę życia. A jednak zdarza się tak, że czytając dowiadujemy się więcej o sobie, niż podczas całej naszej egzystencji. Książka jest jak bal, na którym przewijające się postacie stanowią elementy tego, co nas wcześniej spotkało. Książka wywołuje pragnienie ucieczki do innego świata, może lepszego, ciekawszego. Gdyby jednak nam się to udało, to czy nasze życie by było lepsze? Któż może to wiedzieć lepiej niż Hermann Hesse, którego zdecydowane spojrzenie śmiało ogarnia problematykę ludzkiego bytu. To on nam spróbuje uchylić bramę do rozwiązania zagadki istnienia.

Bohaterowie "Wilka stepowego" równie dobrze mogliby żyć w jakimś bezczasowym i pozbawionym przestrzeni miejscu. Bo gdy na początku miałem wrażenie, że umiejscowienie akcji jest łatwo wyczuwalne, to im bliżej końca, tym odważniej wkraczałem w krainę muzyki, absurdu i kruchości bytu. Hesse opuścił mnie w największą głębię swojego niepokoju. Doprowadził do tego, że studiując jego fascynację rozdwojeniem jaźni, sam uwierzyłem w swoją dualistyczną tożsamość. Stawiając pytania o to, kim jest człowiek i jak beznadziejne jest jego życie, postawił mnie w sytuacji osoby, która szuka podstaw do wiary w ideały i dobro. Oczywiście pozostawił po sobie przekonanie, że dodatkowy wymiar istnienia w moim życiu nie jest czymś niemożliwym. Hesse zainteresował mnie ludzką samotnością i wyalienowaniem. Przekonał do tego, że samotnicy żyją w cichej ale jednocześnie bardzo zimnej rzeczywistości, której beznadziejność można mierzyć natężeniem depresji.

Kiedy się patrzy w oczy wykreowanego przez Hessego wilka, to widać coś więcej niż tylko bestialstwo i krwawe chęci. To synonim stania na skraju przepaści ludzi, którzy żyją jedynie dla siebie. Ich dusze są zamarznięte w smutku i pesymizmie a skok w nicość ze skraju życia może być bardzo prosty. Ta powieść odzwierciedla potrzebę poznania wszystkich wielkich tęsknot świata wartości, którego zagrożenie się zbliża. Rzadko kiedy można przeczytać tak wiele o dręczących konfliktach własnej osobowości.

Niemiecki noblista uświadomił mi jak mało który pisarz, złożoność stosunków i związków w moim życiu. Odczułem istnienie każdego mrocznego zakątka, każdego zadławienia się wewnętrzną desperacją i gry o śmierć i życie z samym sobą. A czy wasza brama do rozwiązania zagadki kruchości i płytkości życia została otwarta? A może wręcz z impetem wyważona przez jakąkolwiek inną mądrość tego, kto tak bardzo pochyla się nad dolą ludzkości. Każdemu kto przeczyta "Wilka stepowego" radzę jednak szybko opuścić rzeczywistość przedstawioną przez Hessego. Cudowna melodia którą ten powieściopisarz wlewa w uszy czytelników, może grozić pomieszaniem szczęścia z nieszczęściem a nawet rozszczepieniem jaźni co niektórych bardziej wrażliwszych umysłów. Tym bardziej pozostawanie w polu rażenia tak wytrawnego twórcy, pozostawiam tylko wytrwałym zwolennikom umierania z rozkoszy.

Coś wtargnęło do mojego wypielęgnowanego życia i skomplikowało cały ład w nim panujący. Naruszyło fundamenty istnienia i przypomniało, że czasami świat własnej duszy przypomina więzienie. Cierpienie będące kratami nie wypuszcza mnie ze swoich rąk a trudna osobowość staje na drodze do wolności. Sieć czasu w którą się zaplątałem jest bez wyjścia i tylko na chwilę odsłania...