Poczytywałem sobie te opowiadania powoli, jako przyprawę do innych lektur. Zawsze z przyjemnością. Ileż tu mamy smakowitości :
- o lękach dorastania, o konflikcie z patriarchalnym ojcem ( "Pawica...", " Dziecięca Dusza"
- o pierwszych miłościach
- ironiczną antycypację New Age ( prekognicja jakaś?) - " Koniec doktora..."
-moralitet nienachalny ( "Ojciec Matthias")
- gorzko-dowcipną zapowiedź pewnej ponurej antyutopii napisanej przez kogoś innego wiele dekad później ( "Gdyby wojna....", znów prekognicja :) ?)
- pochwałę dziecięcej niewinności ( "Kominiarczyk")
- satyrę na mieszczaństwo ( "Wieczór autorski", " Obce miasto....")
A wszystko tchnące ciepłym optymizmem jednak.

Poczytywałem sobie te opowiadania powoli, jako przyprawę do innych lektur. Zawsze z przyjemnością. Ileż tu mamy smakowitości :
- o lękach dorastania, o konflikcie z patriarchalnym ojcem ( "Pawica...", " Dziecięca Dusza"
- o pierwszych miłościach
- ironiczną antycypację New Age ( prekognicja jakaś?) - " Koniec doktora..."
-moralitet nienachalny ( "Ojciec Matthias")
-...

„ … przenikliwość spojrzenia, która przychodzi z upływem lat, jest największym zadośćuczynieniem, jakie możemy zyskać w trakcie poznawania ludzi i spraw tego świata.” / Sándor Márai, „Księga ziół”

Opowiadania wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946 / czyli czystość stylu, językowa energia, moralne zaangażowanie, życie w ciągłej przemianie i zdumiewająca przenikliwość spojrzenia.

Polecam również powieść “Peter Camenzind” / 1904 / “człowiek uczy się patrzeć na swe życie jak na krótki odcinek drogi, a na siebie samego jako na wędrowca, którego ścieżki i wreszcie zniknięcie bynajmniej nie poruszą ani nie zainteresują świata.”

„ … przenikliwość spojrzenia, która przychodzi z upływem lat, jest największym zadośćuczynieniem, jakie możemy zyskać w trakcie poznawania ludzi i spraw tego świata.” / Sándor Márai, „Księga ziół”

Opowiadania wybitnego niemieckiego prozaika, poety i eseisty / Nagroda Nobla w dziedzinie literatury 1946 / czyli czystość stylu, językowa energia, moralne zaangażowanie, życie w...

To już moja druga przygoda z Hesse. Pierwszą był Wilk stepowy. Zarówno pierwszą jak i drugą pozycją się nie zawiodłem. Bardzo dobre opowiadania, jedne lepsze, drugie ciut gorsze ale słabych tam na pewno nie było. Szczególnie podobało mi się jak budował napięcie i opisywał dorastanie często wypełnione goryczą porażek które są nieodzowną częścią życia. To na pewno nie jest moja ostatnia przygoda z Hesse!

To już moja druga przygoda z Hesse. Pierwszą był Wilk stepowy. Zarówno pierwszą jak i drugą pozycją się nie zawiodłem. Bardzo dobre opowiadania, jedne lepsze, drugie ciut gorsze ale słabych tam na pewno nie było. Szczególnie podobało mi się jak budował napięcie i opisywał dorastanie często wypełnione goryczą porażek które są nieodzowną częścią życia. To na pewno nie jest...

Piękno krótkiej formy.

Kolejne wznowienie dzieł Hermanna Hessego to pozycja nader interesująca, a to z tego względu na to, iż łączy ona w sobie tak naprawdę mnóstwo drobnych części składowych - "Najpiękniejsze opowiadania" to zbiór tekstów bazujących na pięknie krótkiej formy literackiej, jaką jest opowiadanie. Utwory te z pozoru są od siebie diametralnie odmienne, mają jednak ze sobą dużo więcej wspólnego niż widać na pierwszy rzut oka.

Drugi wybór opowiadań Hermanna Hessego zawiera najciekawsze wątki znane nam z twórczości Noblisty. Trudne dorastanie, uroki i ból pierwszej miłości, blaski i cienie postępu, utopijne marzenia o naprawianiu świata, pacyfizm w obliczu wojny, konflikt między czcią a buntem przeciwko ojcu – to tylko niektóre z nich.

Po raz kolejny możemy się zafascynować tym wspaniałym pisarstwem, w którym sprawy zarówno ważne, jak i drobne potraktowane zostały z niezwykłą głębią. Zbiór zawiera następujące opowiadania: Gimnazjalista, Lipiec, Terminowanie Hansa Dierlamma, Taedium vitae, Zaręczyny, Miasto, Koniec doktora Knölgego, Ojciec Matthias, Pawica gruszówka, Cyklon, Wieczór autorski – fragment, Gdyby wojna trwała jeszcze dwa lata, Dziecięca dusza, Obce miasto na Południu, Żebrak, Kominiarczyk.

Jak to zwykle u Hessego bywa osobiste doświadczenie staje się na łamach książki przyczynkiem do dużo głębszych rozważań. Tym razem są to refleksje na temat słuszności życiowych dążeń oraz sensu życia. Hesse stawia ponadczasowe pytania o to, gdzie należy owego szczęścia szukać, co jest istotą życia ludzkiego i co tak naprawdę stanowi o jego wartości. Hermann Hesse stara się w tym wszystkim odnaleźć esencję człowieczeństwa, a w trakcie jej poszukiwań pyta o to, jak ważna jest jednostka i czy warto poświęcać własne ideały w imię czyjejś kategorycznie wyrażonej woli.

Każda w zasadzie książka Hessego ma do siebie to, że jest w stanie wciągnąć (o ile rzecz jasna poświęci się lekturze należytą uwagę). Nie inaczej jest i z tą. Cieszy mnie ogromnie, że twórczość tego niemieckiego pisarza doczekała się wznowień. Hesse to już klasyka, jednak klasyka ma to do siebie, że zawiera w sobie zwykle pewną mądrość - a do mądrości zawsze warto jest wracać.

Reasumując: świetny autor w kolejnej świetnej książce. Wszystkim na wstępie uprzedzonym do twórczości tego pana powiedzieć można jedno: nie wiecie co tracicie. Mam wielką nadzieję, że po Hessego sięgnie wielu z Was. Naprawdę warto.

Dziękuję Media Rodzina za egzemplarz recenzencki.

#najpiękniejszeopowiadania #hermannhesse #mediarodzina #wydawnictwomediarodzina #literaturapiękna #cosnaplce #czytamksiazki #dobraksiazka #bookreview #bookstagrampolska #bookstagram #instabooks #instabookspoland

Piękno krótkiej formy.

Kolejne wznowienie dzieł Hermanna Hessego to pozycja nader interesująca, a to z tego względu na to, iż łączy ona w sobie tak naprawdę mnóstwo drobnych części składowych - "Najpiękniejsze opowiadania" to zbiór tekstów bazujących na pięknie krótkiej formy literackiej, jaką jest opowiadanie. Utwory te z pozoru są od siebie diametralnie odmienne, mają...