Autor w pierwszej części książki opisuje życie i próby przetrwania obozowego zesłania, warunków ponad miarę nieludzkich, w których właśnie odnajduje najbardziej ludzką stronę swojego jestectwa. W tych niewyobrażalnych przeciwnościach losu, znajduje nadzieję i sens egzystencji. Jest to opowieść o sile ludzkiej psychiki będąca podłożem do podstaw logoterapii, o której pisze w drugiej części książki. Tu pisze już z lekkim dystansem, mniej emocjonalnie, jednak ciągle powodowany owymi przeżyciami, językiem zdecydowanie bardziej naukowym, przedstawiając swoje przemyślenia w dziedzinie, którą opanował i rozwinął do perfekcji.
Zdecydowanie polecam, a wyciągnięcie nauki i wniosków płynących z lektury tej książki, może niechybnie pomóc w stawieniu czoła życiowym trudnościom, w większości jednak o wiele mniejszym niż te, których doświadczył autor.

Autor w pierwszej części książki opisuje życie i próby przetrwania obozowego zesłania, warunków ponad miarę nieludzkich, w których właśnie odnajduje najbardziej ludzką stronę swojego jestectwa. W tych niewyobrażalnych przeciwnościach losu, znajduje nadzieję i sens egzystencji. Jest to opowieść o sile ludzkiej psychiki będąca podłożem do podstaw logoterapii, o której pisze w...

Mam wrażenie, że zbyt często rozdaję wysokie oceny i jestem małokrytyczna , ale chyba tak już jest, że uważnie dobieram pozycje do lektury.

Wybrałam tę pozycję ze względu na etap w życiu, w którym wyjątkowo mogłaby mi się przydać, biorąc pod uwagę tytuł, który krzyczy sam za siebie. Zdecydowanie się nie zawiodłam. Dała mi wiele odpowiedzi i akceptacji braku odpowiedzi na inne.

Nurt psychologii ukierunkowany przez Franka wydaje mi się być czymś niesamowicie nam potrzebnym, a jeszcze chyba dość małoznanym. Ja dowiedziałam się o logoterapii około 2 miesiące temu, a wiele rodzajów szkół psychoterapii i jednocześnie nurtów jest mi znanych od x czasu. Nauki Frankla mogą nas uchronić od utraty sensu, która nieuchronnie nas dogania w obliczu upadającego chrześcijaństwa, pogoni za hedonizmem i kulturze narcystycznej. Jest to oczywiście żniwo panujących wcześniej poglądów.

Wiele mam w głowie po przeczytaniu, ale teraz przychodzą mi na myśl cytowane słowa 'jeśli człowiek wie po co żyje, nie troszczy się o to jak żyje' (mogłam coś lekko przekręcić). Myślę, że to istota życia, tak prosta i trudna zarazem. Jestem idealistką, więc takie słowa idealnie mnie karmią.

Frankl przetrwał obóz koncentracyjny, mało tego, trudno sobie to wyobrazić, ale wzrósł na tym doświadczeniu. Podaje wiele przykładów, że poczucie sensu było czymś co wielu osobom uratowało życie. Jest dla mnie niesamowicie wyjątkową osobą, która w tak tragicznych warunkach wyniosła tak ogromne wg mnie wnioski.

Nauka Frankla staje w poprzek panującym trendom. Sam nawet slogan 'work-life balance' jest przepraszam za sformułowanie, ale totalnym gniotem przy podejściu do życia, pracy w nurcie logoterapii. Zmiana podejścia z 'co mogę wziąć dla siebie ze swiata' na 'co mogę dać swiatu' brzmi bardzo fair jak dla mnie. Czy w życiu chodzi o przyjemność? O ciepły etacik, siłownię po pracy i wyjście ze znajomymi w weekend? Czy może o coś więcej?

Odpowiedzi w lekturze. :)

Mam wrażenie, że zbyt często rozdaję wysokie oceny i jestem małokrytyczna , ale chyba tak już jest, że uważnie dobieram pozycje do lektury.

Wybrałam tę pozycję ze względu na etap w życiu, w którym wyjątkowo mogłaby mi się przydać, biorąc pod uwagę tytuł, który krzyczy sam za siebie. Zdecydowanie się nie zawiodłam. Dała mi wiele odpowiedzi i akceptacji braku odpowiedzi na...

Warto do niej wracać co jakiś czas. Autor pokazuje co tak na prawdę prawdę nadaje życiu sens. Bardzo głęboka.

Warto do niej wracać co jakiś czas. Autor pokazuje co tak na prawdę prawdę nadaje życiu sens. Bardzo głęboka.

Warto przeczytać chociaż raz.

Warto przeczytać chociaż raz.

Nie miałem wcześniej żadnej styczności z logoterapią ani postacią Viktora Frankla, więc jego książka znacznie poszerzyła moją świadomość, dotyczącą tego nurtu psychoterapii. Sama postać autora i siła jego charakteru wobec tak trudnych doświadczeń jak bycie więzionym w obozach koncentracyjnych są naprawdę godne podziwu.

Pierwsza część książki to właśnie opis osobistych przeżyć Frankla w czasie wojny. W porównaniu z innymi pozycjami z kategorii literatury obozowej, tutaj nacisk położony został na zupełnie inne aspekty - przede wszystkim na psychikę człowieka w takiej sytuacji. Wiele z obserwacji autora było dla mnie dość zaskakujących. Dowiemy się np. o zorganizowanej w oświęcimskich barakach sesji psychoterapeutycznej, o tym, że podróżujący w bydlęcych wagonach więźniowie potrafili zachwycić się pięknem mijanych krajobrazów, a gdy pewnego wieczoru nad placem apelowym w Auschwitz można było zaobserwować wspaniały zachód słońca, to będący na skraju wyczerpania ludzie i tak rzucili się, by go podziwiać, szepcząc między sobą "jaki piękny może być świat".

Drugą część lektury stanowi natomiast opis podstaw logoterapii, czyli systemu, którego imperatyw kategoryczny brzmi: "żyj tak, jakbyś żył po raz drugi, i tak, jakbyś za pierwszym razem postąpił równie niewłaściwie, jak zamierzasz postąpić teraz" i który zamiast o woli przyjemności (jak u Freuda) albo woli mocy (jak u Adlera) mówi o kierującej człowiekiem woli sensu.

Uważam, że "Człowiek w poszukiwaniu sensu" to niezwykle wartościowa lektura, którą polecam każdemu.

---

> Gdy tak czekaliśmy na kąpiel, uderzyła nas nasza własna nagość: rzeczywiście, nie posiadaliśmy teraz niczego z wyjątkiem naszych nagich ciał; (...) jedyną rzeczą, której nam nie odebrano, była - dosłownie - nasza naga egzystencja.

> miłość nie ogranicza się do fizycznej powłoki ukochanej osoby. Prawdziwą głębię odnajduje się, dopiero wnikając w jej duchowe jestestwo, jej wewnętrzne "ja".

> człowiekowi można odebrać wszystko z wyjątkiem jednego - ostatniej z ludzkich swobód: swobody wyboru swojego postępowania w konkretnych okolicznościach, swobody wyboru własnej drogi.

> początkiem wszelkich prób wskrzeszenia w człowieku jego wewnętrznej siły musiało być wskazanie mu jakiegoś celu w życiu.

> Kiedy uświadomimy sobie, że nie da się zastąpić jednego człowieka drugim, rola odpowiedzialności jaką ponosimy za własne życie i jego podtrzymywanie, ukaże nam się w całej swej wielkości.

> w porównaniu z psychoanalizą logoterapia jest metodą znacznie mniej retrospektywną, a bardziej introspektywną.

> samourzeczywistnienie możliwe jest wyłącznie jako efekt uboczny samotranscendencji.

> Cierpienie w pewnym sensie przestaje być cierpieniem w chwili, gdy nada mu się sens, choćby sens ofiary.

> współczesny człowiek ma za co żyć, ale nie ma po co żyć - ma środki, ale nie ma sensu.

> nawet gdy nie jesteśmy w stanie zmienić sytuacji powodującej cierpienie, wciąż możemy wybrać postawę, jaką względem niej zajmiemy.

Nie miałem wcześniej żadnej styczności z logoterapią ani postacią Viktora Frankla, więc jego książka znacznie poszerzyła moją świadomość, dotyczącą tego nurtu psychoterapii. Sama postać autora i siła jego charakteru wobec tak trudnych doświadczeń jak bycie więzionym w obozach koncentracyjnych są naprawdę godne podziwu.

Pierwsza część książki to właśnie opis osobistych...

Książka opisuje wspomnienia Frankla z obozu w Auschwitz. Co wyróżnia tę książkę od innych o tej samej tematyce? Podejście autora. Ze względu na to, że Frankl był psychiatrą, miał on inne podejście do sytuacji, w której się znalazł.
Victor Frankl próbował nam w niej pokazać, że nie ma rzeczy niemożliwych. Że nie można się poddawać. Że możemy przeżyć więcej, niż nam się wydaje. Jak myślimy o obozach, o tym przez co Ci wszyscy ludzie musieli tam przechodzić, myślimy sobie "ja bym nie dała rady". Ci ludzie też tak myśleli. O tym właśnie jest ta książka - o wytrwałości, a dokładniej o powodach dzięki którym ludzie walczyli o przetrwanie kolejnego dnia. I kolejnego. I jeszcze następnego.
Frankl podkreślał, że człowiek może się przyzwyczaić do wszystkiego. Do smaku, zapachu, sytuacji, śmierci. W książce są również przytoczone przykłady.
Poza tym, że człowiek jest w stanie się szybko przystosować do nowej codzienności, niezależnie jaka by ona nie była, to Frankl w swojej książce pokazał też, że jest jedna rzecz, która pomoże nam przetrwać wszystko. Sens. To on może nam dać taką iskierkę nadziei i pomóc przezwyciężyć ciężkie chwile w których się znajdujemy. Dla więźniów w obozie takim sensem do przetrwania była często myśl, że ich rodziny żyją. Że jak przetrwają to piekło i w końcu odzyskają wolność, to odnajdą swoje żony, mężów, rodziców, dzieci, rodzeństwo - i to dla nich walczyli o przetrwanie.
Chociaż książka była na przykładzie Holokaustu, to myślę, że i my na co dzień możemy spotkać osoby, którym taki znaleziony sens pomaga w przetrwaniu. Dla wielu z nas jest to na przykład rodzina - to dla nich robimy wiele rzeczy. Od takich prostych do takich poważniejszych sytuacji, w którym to myśl o przyszłości rodziny dosłownie trzyma nas przy życiu i daje siłę do walki o siebie, o swoje zdrowie psychiczne. Ale dla niektórych takim sensem mogą być też rzeczy, które dla innych okazałyby się głupotą, a dla takiej osoby jest to ta iskierka, która daje im siłę - dokończenie jakiegoś serialu, czekanie na film który ma wyjść za rok, oczekiwanie na koncert ulubionego zespołu i tym podobne. Wcześniej na to nie zwracałam uwagi, teraz jednak zgadzam się z autorem. Człowiek musi mieć cel, sens, aby przetrwać.

Książka opisuje wspomnienia Frankla z obozu w Auschwitz. Co wyróżnia tę książkę od innych o tej samej tematyce? Podejście autora. Ze względu na to, że Frankl był psychiatrą, miał on inne podejście do sytuacji, w której się znalazł.
Victor Frankl próbował nam w niej pokazać, że nie ma rzeczy niemożliwych. Że nie można się poddawać. Że możemy przeżyć więcej, niż nam się...

Dała mi dużo otuchy

Dała mi dużo otuchy

Świetna lektura. W pierwszej części autor dzieli się swoimi obserwacjami z czasu spędzonego w obozie, w drugiej natomiast skupia się na objaśnieniu logoterapii i pojęć z nią związanych. Bardzo ciekawe spostrzeżenia dotyczące sensu pogoni za sukcesem, tego jaki udział ma lęk w samospełniających się proroctwach oraz tego, co zostaje człowiekowi kiedy pozornie odbierze się mu wszystko. Polecam.

Świetna lektura. W pierwszej części autor dzieli się swoimi obserwacjami z czasu spędzonego w obozie, w drugiej natomiast skupia się na objaśnieniu logoterapii i pojęć z nią związanych. Bardzo ciekawe spostrzeżenia dotyczące sensu pogoni za sukcesem, tego jaki udział ma lęk w samospełniających się proroctwach oraz tego, co zostaje człowiekowi kiedy pozornie odbierze się mu...

"Człowiek zdolny jest zmienić świat na lepsze tylko wtedy, gdy jest to możliwe, może natomiast zmienić siebie na lepsze zawsze, gdy tylko jest to konieczne" str 138

"Człowiek zdolny jest zmienić świat na lepsze tylko wtedy, gdy jest to możliwe, może natomiast zmienić siebie na lepsze zawsze, gdy tylko jest to konieczne" str 138

Świetna książka

Świetna książka