Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców. Jak uwolnić się od przeszłości i zacząć nowe życie Lindsay C. Gibson 8,2
ocenił(a) na 1027 tyg. temu Bardzo dobra pozycja służąca rozwojowi samoświadomości, akceptacji, lepszego rozumienia innych i adekwatnego komunikowania się z nimi.
Spis treści:
1. jak niedojrzali emocjonalnie rodzice wpływają na życie swoich dorosłych dzieci
2. Rozpoznanie niedojrzałego emocjonalnie rodzica
3. Jak to jest mieć niedojrzałego emocjonalnie rodzica
4. Cztery rodzaje niedojrzałych emocjonalnie rodziców
5. Jak różne dzieci reagują na niedojrzałych emocjonalnie rodziców
6. Jak to jest być internalizatorem
7. Rozpadanie się na kawałki i przebudzenie
8. Jak nie dać się wciągnąć w gry niedojrzałego emocjonalnie rodzica
9. Jak to jest wieść życie wolne od odgrywania ról i fantazji
10. Jak rozpoznać osoby dojrzałe emocjonalnie
Z rozdziału 4. - Cztery rodzaje niedojrzałych emocjonalnie rodziców: emocjonalny, zdeterminowany, bierny i odtrącający
Emocjonalny rodzic:
- skupia się na własnych potrzebach
- ma niski poziom empatii
- wchodzi w naznaczone uwikłaniem relacje z innymi i nie szanuje granic
- stosuje mechanizmy obronne powstrzymujące go przed osiągnięciem bliskości
- nie angażuje się w obustronną komunikację - mówi tylko o sobie
- nie jest skłonny do autorefleksji
- nie potrafi naprawiać nadszarpniętych relacji z innymi
- jest reaktywny, a nie refleksyjny
- jest zawsze albo za blisko albo za daleko
- wybucha złością lub izoluje się od innych
- przejawia przerażającą lub onieśmielającą intensywność emocjonalną
- oczekuje, że dziecko będzie go uspokajać i nie myśli o jego potrzebach
- lubi udawać, że wcale nie rządzi wszystkim
- postrzega samego siebie jako ofiarę
Zdeterminowany rodzic:
- skupia się na własnych potrzebach
- ma niski poziom empatii
- wchodzi w naznaczone uwikłaniem relacje z innymi i nie szanuje granic
- stosuje mechanizmy obronne powstrzymujące go przed osiągnięciem bliskości
- nie angażuje się w obustronną komunikację - mówi tylko o sobie
- nie jest skłonny do autorefleksji
- nie potrafi naprawiać nadszarpniętych relacji z innymi
- jest reaktywny, a nie refleksyjny
- jest zawsze albo za blisko albo za daleko
- wyznaje sztywne wartości i ma perfekcjonistyczne oczekiwania
- ma obsesję na punkcie osiągania celów i jest wiecznie zajęty; cechuje się bezrefleksyjną, jednotorową wizją
- uważa dziecko za własne odbicie i nei zastanawia się nad jego pragnieniami
- lubi wszystkim rządzić
- uważa się za kogoś, kto "rozwiązuje problemy"
Bierny rodzic:
- skupia się na własnych potrzebach
- ma ograniczoną zdolność empatii
- wchodzi w naznaczone uwikłaniem relacje z innymi i nie szanuje granic
- potrafi sporadycznie nawiązywać bliskość emocjonalną
- tylko minimalnie angażuje się w obustronną komunikację; mówi przede wszystkim o sobie
- nie jest skłonny do autorefleksji
- ma ograniczone umiejętności naprawiania nadszarpniętych relacji z innymi
- potrafi czasem wykazać się refleksyjnością
- jest zawsze albo za blisko albo za daleko
- potrafi być życzliwy i zabawny, lecz nie chroni dzieci
- wykazuje liberalną postawę i udaje, że wszystko jest w porządku
- okazuje dziecku czułość, lecz nie staje w jego obronie
- woli, żeby ktoś inny sprawował kontrolę i odgrywał rolę "tego złego"
- uważa się za łagodną i dobroduszną osobę
Odtrącający rodzic:
- skupia się na własnych potrzebach
- nie okazuje empatii
- otacza się nieprzenikalnym murem
- wydaje się wycofany i nieprzyjazny
- rzadko angażuje się w komunikację
- nie ma skłonności do autorefleksji
- nie potrafi naprawiać nadszarpniętych relacji z innymi
- jest reaktywny, atakuje i poniża innych
- jest zbyt zdystansowany
- ignoruje swoje dziecko, może się też na nie wściekać
- często odtrąca innych i bywa rozgniewany
- uważa, że dziecko przysparza tylko problemów i nie chce się do niego zbliżać
- lubi drwić z innych lub ich lekceważyć
- uważa, że jest niezależny od innych
Z rozdziału 5.
Dzieci przejawiają dwa główne style radzenia sobie w reakcji na niedojrzałe emocjonalnie rodzicielstwo: eksternalizację lub internalizację. Eksternalizatorzy oczekują, że rozwiązanie ich problemów przyjdzie z zewnątrz, podczas gdy inetrnlizatorzy w poszukiwaniu rozwiązania problemu zwracają się najczęściej ku własnemu wnętrzu. Każda z tych postaw rodzi czasem doraźne korzyści, w przypadku internalizacji zachodzi jednak o wiele mniejsze prawdopodobieństwo, wywołania konfliktów lub przysporzenia trudności innym ludziom. Jednocześnie o wiele bardziej prawdopodobne jest to, że problemy doświadczane przez interelizatora będą skutkować cierpieniem wewnętrznym.
Z rozdziału 10.
Empatia jest tym elementem, dzięki któremu ludzie czują się bezpiecznie w relacjach z innymi. Obok samoświadomości jest ona najważniejszą składową inteligencji emocjonalnej (Goleman 1997),skłania bowiem ludzi do zachowań propsołecznych i do dbania o sprawiedliwość w kontaktach z innymi. W przeciwieństwie do tego osoby pozbawione empatii nie są wrażliwe na twoje uczucia, nie potrafią wczuć się w twoją sytuację i nie przejawiają nią zainteresowania. Warto mieć tego świadomość, gdyż osoba niewrażliwa na twoje uczucia nie zapewni ci poczucia bezpieczeństwa w wymiarze emocjonalnym, gdy wystąpi między wami jakakolwiek różnica zdań.