Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jest to krótka książka, przez co jej fabuła, choć zasadniczo bardzo ciekawa i dynamiczna, ma momenty, w których zdecydowanie zwalnia, a na pierwszy plan wychodzą wątki, które wcześniej wydawały się pobocznymi (jak np. relacja głównego bohatera ze szkolną bibliotekarką).

Takie leniwe tempo ma też jednak swoje plusy - przede wszystkim pozwala wczuć się w klimat przełomu lat 50. i 60. XX wieku, który to został w tej książce świetnie przedstawiony. Do tego stopnia, że kończąc lekturę, czułem się prawie jak George Amberson, który nazwał siebie samego "Człowiekiem bez Epoki", który już nie uważa czasów współczesnych za swoją teraźniejszość.

Jestem pod ogromnym wrażeniem pomysłowości autora. Przyznam też, że zakończenie, mimo iż nieco gorzkie, podobało mi się. Wielokrotnie wszak przekonaliśmy się, że "przeszłość jest nieustępliwa". Ale mimo tej nieustępliwości, zachęcam, żeby tę przeszłość odwiedzić.

Nie jest to krótka książka, przez co jej fabuła, choć zasadniczo bardzo ciekawa i dynamiczna, ma momenty, w których zdecydowanie zwalnia, a na pierwszy plan wychodzą wątki, które wcześniej wydawały się pobocznymi (jak np. relacja głównego bohatera ze szkolną bibliotekarką).

Takie leniwe ...

Rozwiń Zwiń

Wciągająca powieść sensacyjna oparta na niebanalnym pomyśle. Przesłuchałem jako audiobooka i jak najbardziej polecam tę lekturę. Szkoda tylko, że książka nie tworzy zamkniętej całości i kończąc ją, zostajemy z pytaniami bez odpowiedzi. Mam nadzieję, że kolejne części cyklu będą niemniej dobre i przyniosą rozwiązania najważniejszych zagadek.

Wciągająca powieść sensacyjna oparta na niebanalnym pomyśle. Przesłuchałem jako audiobooka i jak najbardziej polecam tę lekturę. Szkoda tylko, że książka nie tworzy zamkniętej całości i kończąc ją, zostajemy z pytaniami bez odpowiedzi. Mam nadzieję, że kolejne części cyklu będą niemniej do...

Rozwiń Zwiń

Uff… Długa to była lektura. Zasadniczo całkiem przyjemna, jednak nużących momentów też w niej nie zabrakło. Osobiście nie spodziewałem się jednak niczego innego, gdyż jest to już moje trzecie podejście do Dickensa (wcześniej czytałem już “Wielkie nadzieje” oraz “Opowieść o dwóch miastach”) i spośród tego zestawu książek, “David Copperfield” jest w mojej opinii zdecydowanie najlepszą. Jest to powieść rozległa, która porusza sporo różnych wątków społeczno-obyczajowych. W ramach lektury mamy okazję obserwować dość spory wycinek czasowy z życia głównego bohatera - poczynając od wczesnego (i również wcześnie zakończonego) dzieciństwa, poprzez młodość, aż po dojrzałość, która pozwala spojrzeć z dystansu na swoje wcześniejsze decyzje i zobaczyć popełnione w przeszłości błędy.

Plusem książki na pewno są ciekawe postacie, które potrafią wzbudzić u czytającego różne emocje (zarówno te pozytywne, jak i negatywne). Mamy więc m.in. walczącą nie tylko z osłami ciotkę Trotwood, uwielbianego przez młodego Dawida Steerfortha, przebiegłego Uriasza Heepa, ciągle pakującego się w kłopoty finansowe Micawbera, poczciwą Peggotty o pogańskim nazwisku, pana Dicka, którego myśli przepełnia memoriał Karola, wiecznie dziecinną Dorę (czytając o niej, czasami miałem przed oczami Aleksandrę Kozeł z “Misia” Stanisława Barei), nie wspominając już o okropnym rodzeństwie Murdstone.

Z pewnością nie była to dla mnie lektura porywająca ani taka, która emocjonalnie potrafi rzucić na kolana, ale jako ważny kulturowo tekst, z pewnością warto ją poznać. Muszę też przyznać, że całkiem lubię ten charakterystyczny dla Dickensa styl narracji (obfitujący np. w teksty typu “czemuż nie domyślałem się wówczas tego, o czym dowiedziałem się znacznie później”, które potrafią zachętą czegoś ciekawego potrafią skłonić do przebrnięcia przez co nudniejsze ustępy).

---
> Niedobry! - odrzekła, strojąc zagniewane minki. - Ciągle się gniewasz.

> I wybrałeś sobie śliczną, kochającą istotkę. Obowiązkiem twym i największą (…) przyjemnością być winno i będzie radowanie się zaletami, które żona twa posiada, nie zaś wyszukiwanie tych, na których jej zbywa. Jeśli możesz, rozwiń w niej te, których braknie, lecz (…) przywykaj raczej obchodzić się bez nich.

Uff… Długa to była lektura. Zasadniczo całkiem przyjemna, jednak nużących momentów też w niej nie zabrakło. Osobiście nie spodziewałem się jednak niczego innego, gdyż jest to już moje trzecie podejście do Dickensa (wcześniej czytałem już “Wielkie nadzieje” oraz “Opowieść o dwóch miastach”)...

Rozwiń Zwiń

"Mayflower" to książka, która z pewnością może poszerzyć naszą wiedzę o początkach kolonizacji Ameryki, jednak podchodząc do lektury należy być świadomym, że nie jest to historyczna powieść fabularna, ale po prostu opowieść o historii. Nie mamy tu konkretnych postaci, których losy śledzilibyśmy przez cały czas, bohaterem tej książki jest raczej cała zbiorowość tzw. Pielgrzymów i ich potomków.

Właśnie - potomków. Snuta przez Nathaniela Philbricka historia dość szybko przechodzi od lat 1620-1621 do znacznie późniejszego okresu, jakim była tzw. wojna króla Filipa (1675−1676). Faktów oraz postaci historycznych związanych z początkami angielskiego osadnictwa w Ameryce Północnej, o których wspomina autor jest całkiem sporo, jednak trzeba mieć na uwadze, że nie jest to lektura, która oprócz wiedzy dostarczy nam jakichś szczególnie przyjemnych doświadczeń czytelniczych.

"Mayflower" to książka, która z pewnością może poszerzyć naszą wiedzę o początkach kolonizacji Ameryki, jednak podchodząc do lektury należy być świadomym, że nie jest to historyczna powieść fabularna, ale po prostu opowieść o historii. Nie mamy tu konkretnych postaci, których los...

Rozwiń Zwiń

Bardzo obiecujący świat (inteligentne koty i sępy? Brzmi arcyciekawie!) i niestety kompletny zawód jeśli chodzi o wykorzystanie tego potencjału. Akcja ogranicza się jedynie do wojny między Alerami a Armektańczykami i nie znalazłem ani jednego fragmentu, który powodowałby u mnie nieprzemożną chęć poznawania dalszych przygód bohaterów. Może kolejne tomy serii (w końcu jest ich naprawdę sporo) są ciekawsze, ale raczej nieprędko to sprawdzę.

Bardzo obiecujący świat (inteligentne koty i sępy? Brzmi arcyciekawie!) i niestety kompletny zawód jeśli chodzi o wykorzystanie tego potencjału. Akcja ogranicza się jedynie do wojny między Alerami a Armektańczykami i nie znalazłem ani jednego fragmentu, który powodowałby u mnie nieprzemożn...

Rozwiń Zwiń

Chociaż sam tytuł "Milczenie owiec" wielokrotnie obijał mi się o uszy, to miałem szczęście nigdy nie oglądać filmu, co pozwoliło mi w pełni cieszyć się fabułą książki. A ta jest naprawdę wciągająca, dzięki czemu lekturę tę czyta się bardzo szybko. Warto przy tym zauważyć, że jest to druga część serii o Hannibalu Lecterze, więc być może najlepiej byłoby zacząć od "Czerwonego smoka". Ja niestety o tym nie wiedziałem, więc najwyżej kiedyś wrócę do początków, aby poznać wcześniejszą część historii.

---
> Nic nie czyni człowieka bardziej bezbronnym niż samotność, może tylko chciwość.

> Śpi głęboko i słodko, spowita w milczenie owiec.

Chociaż sam tytuł "Milczenie owiec" wielokrotnie obijał mi się o uszy, to miałem szczęście nigdy nie oglądać filmu, co pozwoliło mi w pełni cieszyć się fabułą książki. A ta jest naprawdę wciągająca, dzięki czemu lekturę tę czyta się bardzo szybko. Warto przy tym zauważyć, że jest...

Rozwiń Zwiń

Myślę, że "Insygnia śmierci" to bardzo udane zakończenie całego cyklu. Oczywiście ostatecznego wyniku wojny czarodziejów można było się spodziewać, jednak na kilka niestandardowych posunięć fabularnych też znalazło się miejsce. Podobnie jak poprzednich części, również i tej wysłuchałem jako audiobooka, czytanego przez Piotra Fronczewskiego - bardzo polecam o to wydanie.

Myślę, że "Insygnia śmierci" to bardzo udane zakończenie całego cyklu. Oczywiście ostatecznego wyniku wojny czarodziejów można było się spodziewać, jednak na kilka niestandardowych posunięć fabularnych też znalazło się miejsce. Podobnie jak poprzednich części, również i tej wysłu...

Rozwiń Zwiń

"Ślepowidzenie" to dość specyficzna książka. Z jednej strony autor serwuje nam sporo ciekawych pomysłów i koncepcji (sposobowi przedstawienia istot pozaziemskich nie sposób odmówić oryginalności) z drugiej jednak strony snuje ową wizję (całkiem nieodległej) przyszłości w sposób mało atrakcyjny i zupełnie nie wciągający.

W posłowiu Peter Watts pisze: "Jak wszyscy, mam już potąd człekokształtnych obcych o pofałdowanych czołach i olbrzymich insektoidów, które może wyglądają obco, ale zachowują się jak wściekłe psy w chitynowych ubrankach". I rzeczywiście, pan Watts podąża odmienną ścieżką, przedstawiając kosmitów w zupełnie niespodziewanej postaci wężydeł, których sposób życia oraz biologia są skrajnie odmienne od naszych.

Wyprawa w daleką pozaziemską podróż i spotkanie z obcymi jest też dla załogi statku Tezeusz okazją do zastanawiania się nad ludzkim umysłem i możliwościami poznania. Tytułowe ślepowidzenie pojawia się w książce wielokrotnie, pokazując z jak dużą rezerwą należy niekiedy podchodzić do tego, co serwuje nam nasz własny mózg.

Ogólnie jest to więc moim zdaniem taki średniaczek, w którym ciekawe łączy się z nudnym. Dodatkowo nie rozumiem np. idei wprowadzenia do książki wampirów. Jak dla mnie działało to jedynie in minus.

---
> Matematyka dowodzi niezbicie: jedyną wygrywającą strategią jest tajemnica. Tylko głupek mówi, kiedy ma urodziny.

> Gdzie cię to wojsko szkoliło? Na Akademii Fair Play?

> Mózg ma kupę różnych wskaźników. Możesz wiedzieć, że jesteś ślepy, choć nie jesteś; możesz wiedzieć, że widzisz, choć jesteś ślepy. I... owszem, możesz wiedzieć, że cię nie ma, choć jesteś. Lista jest długa, komisarzu. Zespół Cotarda, Antona, syndrom damasceński. Tak na początek.

> Ludzie nie są racjonalni. I ty nie jesteś racjonalny. Nie jesteśmy myślącymi maszynami. Jesteśmy czującymi maszynami.

> Naprawdę chciałem z nią porozmawiać. Tylko nie znalazłem żadnego pasującego algorytmu.

> Każdy pianista koncertowy wie, że najpewniejszym sposobem na zepsucie występu jest świadomość, co robią palce.

"Ślepowidzenie" to dość specyficzna książka. Z jednej strony autor serwuje nam sporo ciekawych pomysłów i koncepcji (sposobowi przedstawienia istot pozaziemskich nie sposób odmówić oryginalności) z drugiej jednak strony snuje ową wizję (całkiem nieodległej) przyszłości w sposób m...

Rozwiń Zwiń

Moim zdaniem to jeden z najciekawszych (na równi z ostatnim) tomów serii o Harrym Potterze. Spodobała mi się koncepcja horkruksów, która wprowadziła do fabuły coś nowego i interesującego, jak również liczne podróże wgłąb wspomnień wraz z Dumbledorem, dzięki którym czytelnik ma nareszcie możliwość zrozumienia wydarzeń z przeszłości czarodziejskiego świata. Na plus również zagadka dotycząca tożsamości tajemniczego Księcia Półkrwi.

Moim zdaniem to jeden z najciekawszych (na równi z ostatnim) tomów serii o Harrym Potterze. Spodobała mi się koncepcja horkruksów, która wprowadziła do fabuły coś nowego i interesującego, jak również liczne podróże wgłąb wspomnień wraz z Dumbledorem, dzięki którym czytelnik ma nareszcie mo...

Rozwiń Zwiń

"Katedrę" czyta się z taką łatwością, jakiej można by się spodziewać po typowej Dukajowej książce (czyli raczej nie ma to nic wspólnego z wymagającym minimalnego wysiłku umysłowego lekkim skakaniem z jednej strony na drugą). Dużo neologizmów, a na domiar tego zostajemy wrzuceni do świata całkiem odmiennego niż nasz. Z tym, że o ile w takim np. "Lodzie", można solidnie wgryźć się w ten specyficzny klimat i przyzwyczaić się do niego, to "Katedra" jest dziełkiem wręcz nieprzyzwoicie krótkim, i to właśnie uważam za jego główną wadę. Pomysły (zwłaszcza idea żywokrystu) bardzo ciekawe, ale mam wrażenie, że podane w bardziej rozbudowanej formie byłyby przyjemniejsze w odbiorze.

Swoją drogą, historia, zwłaszcza na początku, nieco przypominała mi (również klimatem) jeden z wątków z "Hyperiona" Dana Simmonsa - tajemnica związana z kultem i postać księdza, który w niezwykły i zagadkowy sposób zostaje uwięziony w danym miejscu.

---
> Tylko głęboko wierzący zdolni są do wielkich bluźnierstw

> Niebezpiecznie jest za bardzo się zapatrzyć

"Katedrę" czyta się z taką łatwością, jakiej można by się spodziewać po typowej Dukajowej książce (czyli raczej nie ma to nic wspólnego z wymagającym minimalnego wysiłku umysłowego lekkim skakaniem z jednej strony na drugą). Dużo neologizmów, a na domiar tego zostajemy wrzuceni d...

Rozwiń Zwiń