Komiks trochę zabawny, trochę obleśny (pryszcze wyrastające z pleców, które, po akcie onanizmu, zmieniają się w multiplikacje Schwarzcharakteru),mocno absurdalny.
Byłem przekonany, że komiks zawrze jedną historię, a było ich całkiem sporo. Większość trzymała naprawdę dobry poziom, a pozostałe - szybowały.
Każda na swój sposób gorzka, można było się w nich doszukiwać odniesień do współczesności z pewną głębią analizy tejże. Wynik analizy - sami sprawdźcie.
Polecam!
Ps. nie jest to "Kajko i Kokosz" ;)

Komiks trochę zabawny, trochę obleśny (pryszcze wyrastające z pleców, które, po akcie onanizmu, zmieniają się w multiplikacje Schwarzcharakteru),mocno absurdalny.
Byłem przekonany, że komiks zawrze jedną historię, a było ich całkiem sporo. Większość trzymała naprawdę dobry poziom, a pozostałe - szybowały.
Każda na swój sposób gorzka, można było się w nich doszukiwać...

Byłem przekonany, że to pojedyncza historia, jak w przypadku genialnego Pixy, a tu niespodzianka: zbiór krótkich nowelek komiksowych. Spośród nich kilka jest naprawdę niezłych - te o Panu Śmierć i Candy są super, tak samo wszystkie z cyklu o Psychopatycznym Świętym Mikołaju. Reszta to niestety średniawki, ale całość rekompensuje niesamowita (/paskudna?) kreska Anderssona, świetne (/obrzydliwe?) projekty postaci, rewelacyjne (/kompletnie nieumiejętne?) kadrowanie i zabawa z drugim planem (dzięki czemu można podziwiać jeszcze więcej brzydoty w tle!). Warto przeczytać, ale na początek polecam jednak zapoznać się z Pixy, bo wiem, że gdybym zaczął swoją przygodę z twórczością Anderssona od tego albumu, po Pixy raczej nigdy bym nie sięgnął.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Byłem przekonany, że to pojedyncza historia, jak w przypadku genialnego Pixy, a tu niespodzianka: zbiór krótkich nowelek komiksowych. Spośród nich kilka jest naprawdę niezłych - te o Panu Śmierć i Candy są super, tak samo wszystkie z cyklu o Psychopatycznym Świętym Mikołaju. Reszta to niestety średniawki, ale całość rekompensuje niesamowita (/paskudna?) kreska Anderssona,...

Smolistoczarne poczucie humoru, szaleństwo ludzi i przedmiotów, niekonwencjonalna przemoc, nietypowe relacje miłosne - Max Andersson nie zostawia niczego na koniec. Treści dopełnia mocna, drzeworytowo-zinowa kreska stanowiąca idealny środek wyrazu dla brutalnych refleksji autora. Lektura tej książeczki była jak łyk świeżego powietrza, skok na bungee i wystawa Rolanda Topora w jednym.

P.S.
Jeśli sądzisz, że mężczyzna nie jest w stanie dokonać samozapłodnienia za pomocą penisa i kilku pryszczy - GO FOR IT.

p.s.2
Odradzam lekturę cierpiącym na trypofobię.

Smolistoczarne poczucie humoru, szaleństwo ludzi i przedmiotów, niekonwencjonalna przemoc, nietypowe relacje miłosne - Max Andersson nie zostawia niczego na koniec. Treści dopełnia mocna, drzeworytowo-zinowa kreska stanowiąca idealny środek wyrazu dla brutalnych refleksji autora. Lektura tej książeczki była jak łyk świeżego powietrza, skok na bungee i wystawa Rolanda Topora...

Mroczne, surrealistyczne, niepokojące. Każda opowieść z osobna jest niezła, ale razem nużą.

Mroczne, surrealistyczne, niepokojące. Każda opowieść z osobna jest niezła, ale razem nużą.