Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W przypadku adaptacji tekstów literackich nazbyt często podnosi się kwestię wierności wobec oryginału. Nie zawsze zasadnie, bo przecież interesująca adaptacja to nie tylko przeniesienie utworu z jednego medium na drugie, ale też jego interpretacja. Wynikiem tego bywają dzieła do pewnego stopnia niezależne, które wcale nie muszą grzać się w odbitym świetle pierwowzoru. Taką drogę obrał Pierre-Henry Gomont, który wziął na warsztat głośną powieść „Twierdzi Pereira” Atonia Tabucchiego i z powodzeniem zaadaptował ją na język komiksu, w pełni wykorzystując możliwości tego medium. W tekście oryginalnym jak upiorny refren powraca wtrącenie „tak twierdzi Pereira”, co sugeruje, że wyzuta z emocji, niespieszna i pełna długich zdań narracja może być protokołem z przesłuchania protagonisty. Ma to sens i przydaje historii dramatyzmu, bowiem rzecz opowiada o Portugalii burzliwych lat trzydziestych XX wieku. Pereira z powieści zbywa swoje pobudki, namiętności i przemyślenia jako nieistotne (tak twierdzi Pereira!),Gomont natomiast odkrywa to, co bohater Tabucchiego tak bardzo stara się ukryć. W komiksie myśli Pereiry materializują się pod postacią czytelnych piktogramów, które ukazują jego obsesję na punkcie ciała i własnego potencjału intelektualnego. Gomont rozwija również wątek intrygującej relacji Pereiry ze zmarłą żoną oraz – w czym doskonale sprawdza się język komiksu – wewnętrznej walki, jaką ten nieustannie toczy z samym sobą i z otoczeniem. To wszystko sprawia, że z człowieka poniekąd bez właściwości – jakim się go maluje w powieści – w adaptacji francuskiego rysownika staje się on pełnokrwistym bohaterem. Gomont umiejętnie przesuwa akcenty i, pozostając wiernym historii opisanej przez Tabucchiego, pogłębia ją i być może – zaryzykuję – czyni ją odrobinę ciekawszą, a na pewno bardziej angażującą.