Świetnie się bawiłem przy lekturze Rachuby świata, książka zabawna, ironiczna, przewrotna, a jednocześnie pouczająca. Pokazuje determinację w chęci odkrywania i poznania świata, zdobywania wiedzy.

Świetnie się bawiłem przy lekturze Rachuby świata, książka zabawna, ironiczna, przewrotna, a jednocześnie pouczająca. Pokazuje determinację w chęci odkrywania i poznania świata, zdobywania wiedzy.

Ta książka austriacko-niemieckiego pisarza trafiła parę lat temu na listę bestsellerów i sięgnęłam po nią, próbując poznawać lepiej literaturę austriacką. Jednak "Rachuba świata" okazała się dla mnie dość sporym rozczarowaniem i naprawdę nie rozumiem fenomenu tej książki. Sam pomysł nie jest zły - lektura przedstawia dwie przeplatające się historie z przełomu XVIII i XIX wieku: biografie Alexandra von Humboldta i Carla Gaussa. Pierwszy to przyrodnik i geograf podróżujący po świecie i starający się go zmierzyć, drugi to naukowiec wielu specjalizacji (w tym matematyka, astronomia czy fizyka) - ich życiorysy były pasjonujące, dokonali wielkich odkryć w trudnych czasach. Przedstawienie ich biografii w formie powieści to nie był zły pomysł, dzięki temu Kehlmann bardzo przybliżył czytelnikowi te postacie. Ale... Nie podszedł mi przede wszystkim styl autora, przeplatanie historii, przeskakiwanie między wątkami bez ładu i składu. Czasem musiałam szukać w internecie biografii, żeby doczytać, kto jest kim w otoczeniu bohaterów, poznać chronologię wydarzeń i powiązania między nimi - w "Rachubie świata" to wszystko jest mocno pomieszane. Lektura kompletnie nie potrafiła mnie wciągnąć, poczytałam kilka-kilkanaście minut i musiałam przerzucić się na coś innego, nie chciało mi się czytać więcej naraz. Nie jest to najgorsza rzecz, jaką czytałam w życiu, jasne, ale żeby od razu coś takiego stało się bestsellerem...? ;)

Ta książka austriacko-niemieckiego pisarza trafiła parę lat temu na listę bestsellerów i sięgnęłam po nią, próbując poznawać lepiej literaturę austriacką. Jednak "Rachuba świata" okazała się dla mnie dość sporym rozczarowaniem i naprawdę nie rozumiem fenomenu tej książki. Sam pomysł nie jest zły - lektura przedstawia dwie przeplatające się historie z przełomu XVIII i XIX...

Inteligentna , zabawna, świetny język.

Inteligentna , zabawna, świetny język.

Jeden nie lubi ruszać się z domu, drugi chce zjeździć cały świat. Żyją w epoce odkryć i wydaje im się, że nauka wnet się skończy, że cały świat zostanie odkryty, podczas, gdy ona się dopiero zaczyna. Książeczka tyleż pouczająca, co zabawna.

Jeden nie lubi ruszać się z domu, drugi chce zjeździć cały świat. Żyją w epoce odkryć i wydaje im się, że nauka wnet się skończy, że cały świat zostanie odkryty, podczas, gdy ona się dopiero zaczyna. Książeczka tyleż pouczająca, co zabawna.

Że tak spłycę - sympatyk Sheldona z Big Bang Theory powinien do niej zajrzeć. Mnie sprawiła niesamowitą przyjemność. Każda strona była interesująca. I wiedza, i subtelny dowcip i przyjemna niełzawość.

Że tak spłycę - sympatyk Sheldona z Big Bang Theory powinien do niej zajrzeć. Mnie sprawiła niesamowitą przyjemność. Każda strona była interesująca. I wiedza, i subtelny dowcip i przyjemna niełzawość.

Książka o kontrastach, o drogach, które przez różne galaktyki prowadzą do jednego celu. O różnicach, które łączą. O przeciwieństwach, które są dopełnieniem. O ciekawości, jako głównym motorze postępu. O żądzy poznania, sile magicznej i niepojętej. O strachu i dezorientacji. O sile wyższej, która za nic ma dobre chęci, determinację czy żelazną dyscyplinę. I wreszcie o matematyce, sensie ścisłym i w sensie przyrodniczym, i we wszystkich innych definicjach, przez które próbujemy ją oswoić aby nam służyła, wierna i zdyscyplinowana. A ona jak piskorz, zawsze wymknie się, zawsze trzy kroki przed nami, kreatywna i niestrudzona. Jestem zaskoczona.

Książka o kontrastach, o drogach, które przez różne galaktyki prowadzą do jednego celu. O różnicach, które łączą. O przeciwieństwach, które są dopełnieniem. O ciekawości, jako głównym motorze postępu. O żądzy poznania, sile magicznej i niepojętej. O strachu i dezorientacji. O sile wyższej, która za nic ma dobre chęci, determinację czy żelazną dyscyplinę. I wreszcie o...

Niezwykle udana próba niemieckiego trzydziestolatka. Niewątpliwy talent autora do spółki z jego bardzo ambitnym planem czynią z tej powieści fascynującą lekturę.
Ambitny plan polega na zderzeniu ze sobą dwóch poglądów na poznanie uosabianych przez dwóch wybitnych naukowców. Brzmi to jak definicja powiastki oświeceniowej, ale „Rachuba świata” daleko odchodzi od tej formuły, oferując świeże spojrzenie na bardzo nienowy dylemat.
Narracja jest nietypowo konkretna i przystępna, a jednak ujmuje pewną nieuchwytną elegancją. Bardzo podoba mi się też humor w tej powieści – subtelny, nieoczywisty, występujący niezwykle gęsto, choć i tak bez wątpienia więcej bym z niego wychwycił, gdybym był Niemcem; musiałbym być przy tym Niemcem z dużym dystansem do własnej narodowości, by spokojnie go przyjąć. I wreszcie ujęły mnie niespodziewane dysonanse, które pojawiają się czasem w materii powieści, każąc kwestionować nawet to, co przyjęło się uważać za pewnik.
A jednak młody wiek autora objawia się poprzez największą w mojej opinii wadę „Rachuby świata”. Choć bowiem kryje się tu wiele ciekawych koncepcji i subtelnych myśli, to nie trzeba zbyt głęboko kopać, by do nich dotrzeć, a to czyni dzieło Kehlmanna jednorazowym. Drugi zarzut dotyczy pójścia na łatwiznę. Oparcie powieści na opozycji między światopoglądami reprezentowanymi przez dwa znane nazwiska jestem w stanie przełknąć; niestety, zbyt wiele innych znanych nazwisk pojawia się tylko epizodycznie i to jest już tani chwyt, bardzo zresztą w ostatnich latach popularny w literaturze. To tejże literatury swoista tabloidyzacja, na którą spoglądam z coraz większą odrazą. Wkrótce nie będzie już można sprzedać wydawcy żadnej książki, która nie zawiera Jezusa Chrystusa, Czyngis-chana i Moniki Lewinsky.
Ale każe się Kehlmann zastanowić, a to dobrze. I docenić, że pęd człowieka do poznania wszystkiego, co nieznane, choć naturalny, skazany jest na porażkę. Bo wszechwiedza wiązałaby się z całkiem nowymi obowiązkami.

Niezwykle udana próba niemieckiego trzydziestolatka. Niewątpliwy talent autora do spółki z jego bardzo ambitnym planem czynią z tej powieści fascynującą lekturę.
Ambitny plan polega na zderzeniu ze sobą dwóch poglądów na poznanie uosabianych przez dwóch wybitnych naukowców. Brzmi to jak definicja powiastki oświeceniowej, ale „Rachuba świata” daleko odchodzi od tej formuły,...

Od pewnego czasu bardzo polubiłam czytać książki podróżnicze, dlatego też książka Kehlmanna bardzo mnie zainteresowała. Niestety, pozycja nie spełniła moich oczekiwań w 100%. jednak zacznę od tego co mi się w książce najbardziej podobało: autor bardzo ciekawie przeplata losy dwóch bohaterów: matematyka Gaussa oraz podróżnika Humboldta. Mnie osobiście podoba się to, że te dwie wybite jednostki, które w końcu znamy z lekcji historii, są ukazane w zupełnie innym świetle. Poznajemy ich jako zwykłych ludzi, możemy dowiedzieć się jakie cechy charakteru posiadali ci bohaterowie. Ponadto, autor pokazuje jak wyglądały losy tych bohaterów w dużo ciekawszy sposób niż robią to nauczyciele na lekcjach historii. Jednak, moim zdaniem w sposobie przedstawienia postaci Kehlmanna posługuje się zbytnimi uogólnieniami. Czytelnik ma w pewnych fragmentach wrażenie, jakby czytał biografię postaci, a nie książkę bądź co bądź przygodową. Ponadto, mi osobiście niezbyt odpowiada fakt, że język jest stylizowany na starodawny, ponieważ utrudnia to czytanie książki.

Od pewnego czasu bardzo polubiłam czytać książki podróżnicze, dlatego też książka Kehlmanna bardzo mnie zainteresowała. Niestety, pozycja nie spełniła moich oczekiwań w 100%. jednak zacznę od tego co mi się w książce najbardziej podobało: autor bardzo ciekawie przeplata losy dwóch bohaterów: matematyka Gaussa oraz podróżnika Humboldta. Mnie osobiście podoba się to, że te...

O poszukiwaniu sensu życia w liczbach i ucieczce przed samym sobą na kraniec świata. Daniel Kehlmann w humorystyczny sposób opisuje czasy wielkiego matematyka, Carla Friedricha Gaussa i sławnego przyrodnika, Alexandra von Humboldta, których dzieli równie dużo, co łączy. Historia pisana z przymrużeniem oka, za którą jednak kryją się poważne pytania. Podobnie jak Gauss, każdy czasem czuje, że zwyczajne życie go przerasta. Każdy, jak Humboldt, musi zmierzyć się ze swoimi słabościami. Moim zdaniem, to książka uniwersalna, do której można wracać po latach i za każdym razem interpretować ją na nowo.

O poszukiwaniu sensu życia w liczbach i ucieczce przed samym sobą na kraniec świata. Daniel Kehlmann w humorystyczny sposób opisuje czasy wielkiego matematyka, Carla Friedricha Gaussa i sławnego przyrodnika, Alexandra von Humboldta, których dzieli równie dużo, co łączy. Historia pisana z przymrużeniem oka, za którą jednak kryją się poważne pytania. Podobnie jak Gauss, każdy...

Szukałam tej książki, bo gdzieś mi się tliła myśl, że to pozycja popularnonaukowa, a takich mam niedosyt. W rzeczywistości to opowieść o przeplatających się losach dwóch genialnych niemieckich naukowców. Jeden obieżyświat, niezmordowany odkrywca, drugi wrośnięty w ziemię niemiecką teoretyk. Oboje wierzyli w rachubę świata, że można go policzyć sklasyfikować i zrozumieć.W pierwszej połowie XIX wieku myśleli, że "kres drogi już niedaleko, prawie skończony jest pomiar świata i jego rachuba. Kosmos okaże się pojmowalny, a wszelkie właściwe początkom rodzaju ludzkiego utrudnienia, jak lęk, wojna i wyzysk, odejdą w przeszłość [...]".(strona 197)
Książka połączyła opis wycinka historii nauki z refleksją o jej granicach, życiu i śmierci, oczekiwaniach i ambicjach, a wszystko to podane zostało bez patosu i zadęcia.

Szukałam tej książki, bo gdzieś mi się tliła myśl, że to pozycja popularnonaukowa, a takich mam niedosyt. W rzeczywistości to opowieść o przeplatających się losach dwóch genialnych niemieckich naukowców. Jeden obieżyświat, niezmordowany odkrywca, drugi wrośnięty w ziemię niemiecką teoretyk. Oboje wierzyli w rachubę świata, że można go policzyć sklasyfikować i zrozumieć.W...