Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Warto niekiedy zboczyć z głównego traktu literackiej produkcji, pobłądzić trochę po manowcach, sprawdzić, co zaplątało się w krzakach. Na przykład w krzakach tarniny.
To bardzo dobra literatura, a przy tym swojska, pozbawiona zadęcia. Idealne panaceum (wszak autorka jest lekarką) na samonałożony przymus czytania gorączkowego. Jej niespieszny, hipnotyczny rytm przynosi ukojenie udręczonej głowie tudzież innym organom, o ile psychosomatyka zdążyła już zebrać obfite żniwo.
„Tarninę” porządkuje kategoria dwoistości, zasygnalizowana na początku przez ujawnione nagle podwójne życie Wandy i konsekwentnie zaprzęgnięta do kreowania atmosfery tajemnicy, wzbudzania poczucia, że za tym, co widzimy, kryje się coś więcej. Marta Kucharska sięga do tych tajemnych zakamarków kobiecej duszy, które funkcjonują w zlokalizowanej tuż obok innej rzeczywistości i które, ujawnione drzewiej, łacno mogłyby przywieść autorkę na stos.
To niestrudzone, niezmordowane wnikanie pod podszewkę pozorów i opór wobec pochopnych wyroków na ludzi czy na zjawiska redefiniują koncepcję czułej narracji, największą wartość przyznając postrzeganiu jednostkowemu, zindywidualizowanemu, z jego nieuchronnymi potknięciami i z jego niespodziewanymi cudami.

Warto niekiedy zboczyć z głównego traktu literackiej produkcji, pobłądzić trochę po manowcach, sprawdzić, co zaplątało się w krzakach. Na przykład w krzakach tarniny.
To bardzo dobra literatura, a przy tym swojska, pozbawiona zadęcia. Idealne panaceum (wszak autorka jest lekarką) na samonałożony przymus czytania gorączkowego. Jej niespieszny, hipnotyczny rytm przynosi...

Niesamowita rzecz, fantastyczna rozprawa z biernością, ugruntowana być może austriackim poczuciem winy po II wojnie światowej. Studium szaleństwa, spisane językiem precyzyjnym i ironicznym, momentami zahaczające o groteskę, ale bardzo koherentne i konsekwentne w wydrwiwaniu tych wszystkich warstw społecznych i narodów, które zapragnął autor choć epizodycznie sportretować.

Niesamowita rzecz, fantastyczna rozprawa z biernością, ugruntowana być może austriackim poczuciem winy po II wojnie światowej. Studium szaleństwa, spisane językiem precyzyjnym i ironicznym, momentami zahaczające o groteskę, ale bardzo koherentne i konsekwentne w wydrwiwaniu tych wszystkich warstw społecznych i narodów, które zapragnął autor choć epizodycznie sportretować.

Gdybym znał z wyprzedzeniem fabułę „Zimowego królestwa”, pewnie w ogóle zrezygnowałbym z lektury. Rozterki młodych dam zajmowały mnie dopóty, dopóki mogły mnie w jakiś sposób dotyczyć. Ale subtelność, z jaką młody Larkin tańczy między wielkimi tematami przy pomocy małych, cichych kroków, godna jest najwyższych pochwał, a język i empatia tego tańca pozostawiają niezatarte wrażenie.

Gdybym znał z wyprzedzeniem fabułę „Zimowego królestwa”, pewnie w ogóle zrezygnowałbym z lektury. Rozterki młodych dam zajmowały mnie dopóty, dopóki mogły mnie w jakiś sposób dotyczyć. Ale subtelność, z jaką młody Larkin tańczy między wielkimi tematami przy pomocy małych, cichych kroków, godna jest najwyższych pochwał, a język i empatia tego tańca pozostawiają niezatarte...