John Banville

Szybko odwróciłem wzrok, żeby oczy mnie nie zdradziły; oczy zawsze należą do kogoś innego, do szalonego lub zdesperowanego karła, który we mnie przykucnął.

Szybko odwróciłem wzrok, żeby oczy mnie nie zdradziły; oczy zawsze należą do kogoś innego, do szalonego lub zdesperowanego karła, który we mnie przykucnął.

Tak, tak właśnie wyobrażałem sobie dorosłość: babie lato, ukojenie, stan spokojnej obojętności, kiedy nic już nie zostało z dzieciństwa i jego niemal nieznośnej, surowej bezpośredniości, a wszystko, co w dzieciństwie mogło mnie intrygować, jest już rozwiązane, wszystkie tajemnice wyjaśnione, odpowiedzi udzielone, a chwile kapią jak w kroplówce, niemal niedostrzegalnie, kropla po złotej kropli, do ostatecznego, niezauważalnego niemal uspokojenia.

Tak, tak właśnie wyobrażałem sobie dorosłość: babie lato, ukojenie, stan spokojnej obojętności, kiedy nic już nie zostało z dzieciństwa i jego niemal nieznośnej, surowej bezpośredniości, a w...

Rozwiń

Zwiń

Tak mało siebie samego znam, jak mógłbym uważać, że potrafię poznać kogoś innego?

Tak mało siebie samego znam, jak mógłbym uważać, że potrafię poznać kogoś innego?