Drugi tom jest chyba jeszcze lepszy, niż pierwszy. Nie można oderwać się od lektury, okazuje się, że sprawa, która wydawała się być rozwiązana, wcale rozwiązana nie jest. Mordercą okazuje się być ktoś inny, a jego motywacje stawiają włosy na głowie. Historia romansowa w tle, niestety, nie kończy się szczęśliwie. W powieści króluje atmosfera grozy i czegoś nadprzyrodzonego, jednak na końcu okazuje się, że czarów i duchów nie ma, jest tylko zabójczy i chory umysł mordercy. Polecam!

Drugi tom jest chyba jeszcze lepszy, niż pierwszy. Nie można oderwać się od lektury, okazuje się, że sprawa, która wydawała się być rozwiązana, wcale rozwiązana nie jest. Mordercą okazuje się być ktoś inny, a jego motywacje stawiają włosy na głowie. Historia romansowa w tle, niestety, nie kończy się szczęśliwie. W powieści króluje atmosfera grozy i czegoś nadprzyrodzonego,...

Część pierwsza „Dyptyku czasu - Upiorny zegar” jakoś mnie nie zachwyciła.
To nie jest jednak Chattam którego lubię. Tej książce daleko do np. „Trylogii zło” i jej bohatera inspektora Brolina.
Plusy:
- ciekawa fabuła, rytualne morderstwa popełniane na całych rodzinach;
- zwrot akcji i powrót do Paryża z 1900 roku;
- kolejne perypetie pisarza Guya de Timée i kurtyzany Faustine;
- sugestywne i realistyczne opisy scen morderstw;
- szczególna dociekliwość, dedukcja i inteligencja Guya;
- pokazanie najskrytszych zakamarków ludzkiej psychiki;
- szeroka wiedza z zakresu kryminologii, medycyny i psychiatrii;
- pomimo brutalności, wciąga, wywołuje ciarki strachu;
- zakończenie, które podniosło moją ocenę.
Minusy:
- miejscami akcja przewidywalna, powtarzalność rozwiązań;
- niektóre sceny zbiorowych morderstw wręcz obrzydliwe;
- ciągłe odwołania do pierwszej części.
Ogółem książka taka sobie.
Liczyłem jednak na więcej.

Część pierwsza „Dyptyku czasu - Upiorny zegar” jakoś mnie nie zachwyciła.
To nie jest jednak Chattam którego lubię. Tej książce daleko do np. „Trylogii zło” i jej bohatera inspektora Brolina.
Plusy:
- ciekawa fabuła, rytualne morderstwa popełniane na całych rodzinach;
- zwrot akcji i powrót do Paryża z 1900 roku;
- kolejne perypetie pisarza Guya de Timée i kurtyzany...

Uciekając przed wspomnieniami o terroryzującym Paryż podczas Wystawy Światowej z 1900 roku przestępcy, pisarz Guy de Timee i Faustine, piękna kurtyzana, znajdują schronienie w zamku położonym w regionie Vexin. Tam jednak coś, czego nie sposób nazwać słowami, w bestialski sposób masakruje całe rodziny, a cień mrocznej kreatury snuje się po okolicznych polach.
Dręczony przez osobiste demony, zafascynowany Złem Guy de Timee rusza tropem morderczej istoty, usiłując zgłębić najskrytsze zakamarki ludzkiej psychiki.
W tym samym czasie Paryż pada ofiarą tajemniczych zjawisk: z muzeów znikają mumie, w niewyjaśnionych okolicznościach giną spirytyści, a w kręgach okultystycznych aż wrze od najdziwniejszych plotek.

Uciekając przed wspomnieniami o terroryzującym Paryż podczas Wystawy Światowej z 1900 roku przestępcy, pisarz Guy de Timee i Faustine, piękna kurtyzana, znajdują schronienie w zamku położonym w regionie Vexin. Tam jednak coś, czego nie sposób nazwać słowami, w bestialski sposób masakruje całe rodziny, a cień mrocznej kreatury snuje się po okolicznych polach.
Dręczony przez...

Skusiła mnie klimatyczna okładka, a potem było już tylko gorzej. Nie ma w tej powieści nic godnego pochwały. Bezsensowna fabuła, pokręcone postaci, dziwaczna estetyka, styl szkolny i zero pozytywnego przesłania. Flaki ociekające bynajmniej nie olejem i jakaś wydumana filozofia bezbrzeżnego Zła, które rodzi się w człowieku. Ja akurat wierzę w świat po drugiej stronie lustra, wierzę w osobowe Dobro i w osobowe Zło. Zła się lękam i z nim nie flirtuję w przeciwieństwie do p. Chattama, którego nazwisko i twórczość niebezpiecznie ocierają się o opętańcze klimaty. Bagatelizowanie demonicznej rzeczywistości to zdecydowanie nie jest moja bajka ani mój horror, dlatego coś mi się wydaje, że pożegnam się z tym autorem na dłużej, a może i na zawsze.

Skusiła mnie klimatyczna okładka, a potem było już tylko gorzej. Nie ma w tej powieści nic godnego pochwały. Bezsensowna fabuła, pokręcone postaci, dziwaczna estetyka, styl szkolny i zero pozytywnego przesłania. Flaki ociekające bynajmniej nie olejem i jakaś wydumana filozofia bezbrzeżnego Zła, które rodzi się w człowieku. Ja akurat wierzę w świat po drugiej stronie lustra,...

Jestem w kropce. Po oryginalnej pierwszej części dyptyku (Upiorny zegar),która wprowadziła mnie w fascynujący świat Paryża początku XX wieku, miałam jak najlepsze wrażenia, ale też duże wymagania co do ciągu dalszego.
Czytając Requiem otchłani na początku poczułam rozczarowanie, historia wydała mi się wtórna, fabuła sprawiła wrażenie kalki wcześniejszej powieści. Dopiero finał i całościowe potraktowanie dyptyku zmyło to przeświadczenie, szkoda, że nastąpiło to tak późno.
Po dramatycznych wydarzeniach wieńczących pierwszą część, Guy i Faustine porzucają Paryż, przenosząc się na prowincję, do zamku Elseneur, będącego własnością Maximiliena Hencksa (również znanego z poprzedniej książki). Pośród sielskich wiejskich krajobrazów próbują odzyskać spokój ducha i równowagę po koszmarnych doświadczeniach, które były ich udziałem niespełna cztery miesiące wcześniej. Harmonię przerywa jednak brutalna seria zbrodni, ktoś morduje całe rodziny zamieszkujące pobliską wieś.
Guy, zafascynowany rodowodem Zła, szybko dołącza do grupy próbującej rozwikłać zagadkę inscenizowanych morderstw, a także, drogą dedukcji (której poświęcono tu wile miejsca),stara się odkryć profil mordercy, a przede wszystkim jego tożsamość. Znów naraża się na niebezpieczeństwo, znów pcha się w paszczę śmierci, igra z losem.
Bardzo brutalne opisy zwłok mogą wstrząsnąć czytelnikiem, sam zresztą pomysł na mordowanie całych rodzin, a następnie układanie ofiar według klucza również przyprawia o dreszcze. Skomplikowane relacje między zbrodniami, odniesienia do doświadczeń z poprzedniej książki, a także związki mordercy ze starożytnym Egiptem, tworzą wielobarwną i niejednoznaczną mieszkankę.
Guy szuka, węszy, wydaje mu się, że jest na właściwym tropie, a jednak na finał autor szykuje pewne zaskoczenie.
Pierwsza część zrobiła na mnie duże wrażenie, druga mniejsze, być może przez wygórowane oczekiwania, może zmęczenie powtarzalnością pewnych rozwiązań. Mimo to, w wielu warstwach Requiem przynosi solidną porcję dobrej rozrywki, to ja po prostu lubię się czepiać.

buchbuchbicher.blogspot.com

Jestem w kropce. Po oryginalnej pierwszej części dyptyku (Upiorny zegar),która wprowadziła mnie w fascynujący świat Paryża początku XX wieku, miałam jak najlepsze wrażenia, ale też duże wymagania co do ciągu dalszego.
Czytając Requiem otchłani na początku poczułam rozczarowanie, historia wydała mi się wtórna, fabuła sprawiła wrażenie kalki wcześniejszej powieści. Dopiero...

"Requiem otchłani" Maxime Chattama to druga część Dyptyku Czasu. I podobnie jak "Upiorny zegar" książka zaskakuje. Autor zabrał mnie w podróż budzącą grozę, gdzie główny bohater chce zgłębić istotę Zła podążając tropem seryjnego mordercy.
W zdziwienie wprawił mnie nagły zwrot akcji pod koniec książki.
Opowieść jest upiorna, ale czytałam z przyjemnością, bo Maxime potrafi wciągnąć w wir wydarzeń choćby były najstraszniejsze.
Polecam

"Requiem otchłani" Maxime Chattama to druga część Dyptyku Czasu. I podobnie jak "Upiorny zegar" książka zaskakuje. Autor zabrał mnie w podróż budzącą grozę, gdzie główny bohater chce zgłębić istotę Zła podążając tropem seryjnego mordercy.
W zdziwienie wprawił mnie nagły zwrot akcji pod koniec książki.
Opowieść jest upiorna, ale czytałam z przyjemnością, bo Maxime potrafi...

Ciekawa intryga, mroczny klimat i intrygujący główny bohater. Z pewnością sięgnę po inne książki Maxime'a Chattama.

Ciekawa intryga, mroczny klimat i intrygujący główny bohater. Z pewnością sięgnę po inne książki Maxime'a Chattama.

"Requiem otchłani" to bezpośrednia kontynuacja książki "Upiorny zegar", powieść jest jeszcze bardziej makabryczna niż poprzedzająca ją część, choć równie mocno wciągająca...Pozornie pierwsza, dłuższa część książki dziejąca się na francuskiej prowincji nie ma związku z wydarzeniami z "Upiornego zegaru", jednak w drugiej części książki okazuje się że wszystko ma tam sens, a rozwiązanie zagadki bezpośrednio łączy się pierwszą częścią dyptyku "("Upiorny zegar") Maxima Chattam.

"Requiem otchłani" to bezpośrednia kontynuacja książki "Upiorny zegar", powieść jest jeszcze bardziej makabryczna niż poprzedzająca ją część, choć równie mocno wciągająca...Pozornie pierwsza, dłuższa część książki dziejąca się na francuskiej prowincji nie ma związku z wydarzeniami z "Upiornego zegaru", jednak w drugiej części książki okazuje się że wszystko ma tam sens, a...

Niby zapowiada się ciekawie, ale mnie nie wciąga. Postaram się do niej wrócić za jakiś czas, może zmienię nastawienie.

Niby zapowiada się ciekawie, ale mnie nie wciąga. Postaram się do niej wrócić za jakiś czas, może zmienię nastawienie.

Gwiazdka więcej - za zakończenie.

Gwiazdka więcej - za zakończenie.