To jak dotąd najlepsza książeczka tej serii.
Historia opowiedziana ma sporo pomysłowych zwrotów akcji, a szczególnie pomysłowe było ostateczne schwytanie głównej osoby odpowiedzialnej za zabójstwa, choć szczerze mówiąc dokładnie przewidywalne od pewnego momentu.
Ostatnie przyjęcie przewidywalne, wszystko, co zdarzyło się wokół niego było dla mnie oczekiwane w każdym detalu, na dodatek irytujące.
Istnieje jakaś maniera polegająca na przekonywaniu nam współczesnych, że interesujące, nietuzinkowe kobiety z ambicjami zawodowymi i intelektualnymi muszą być istotami zidiociałymi w kuchni. Zidiocenie Agathy w tym względzie nie ma w sobie nic śmiesznego, po prostu wkurza. Ponadto jeśli ktoś w kuchni potrafi nawet przypalić wodę na herbatę, to z okazji wielkiego przyjęcia nie tylko nie powinien czegokolwiek samodzielnie przygotowywać, ale nawet nie powinien zbliżać się do kuchni. Kunszt kulinarny powstaje powoli, najpierw należy nauczyć się gotować ziemniaki i proste dania, ktoś bez podstawowych doświadczeń kuchennych jadający na co dzień wyłącznie śmieci z supermarketu, a próbujący samodzielnie przygotować wielkie przyjęcie musi mieć poważne defekty w głowie, zważywszy iż wiemy z poprzednich książeczek, że jedyne, co pani detektyw potrafi samodzielnie zrobić, to zalać kawę, lub sporządzać herbatę i to tylko ekspresową. Naprawdę, strasznie mnie zirytował ten wątek. Jeśli Agatha miała się jakoś rozwijać ogólnie, to w tym aspekcie tego rozwoju nie widać, także ten brak rozwoju objawia się w jej ślinieniu się do każdej istoty noszącej ptaszka w spodniach. Ta cecha może była śmieszna w pierwszym czy drugim tomie - tu staje się wręcz odpychająca. Klapki na oczach i zidiocenie. Jak się przekroczyło 50 lat, to życie powinno człowieka czegoś nauczyć.
Trutka na szczury nie zabija szybko, tych opartych na związkach talu już się nie używa, a tylko te wywołałyby wymioty - ale na pewno nie natychmiastową śmierć. Ofiara mogłaby znaleźć się w szpitalu i zostać uratowana. Dawka nie była ponadto duża. Współczesne trutki na gryzonie opierają się na związku działającym przeciwskrzepliwie z ogromnym opóźnieniem (bromadiolon) i zwierzę wykrwawia się, bo pękają wszystkie naczynia krwionośne w ciele, ale to się dzieje dopiero po kilku dniach. Ratunkiem jest przyjmowanie wielkich dawek witaminy K1 i to przez okres liczony w miesiącach.

To jak dotąd najlepsza książeczka tej serii.
Historia opowiedziana ma sporo pomysłowych zwrotów akcji, a szczególnie pomysłowe było ostateczne schwytanie głównej osoby odpowiedzialnej za zabójstwa, choć szczerze mówiąc dokładnie przewidywalne od pewnego momentu.
Ostatnie przyjęcie przewidywalne, wszystko, co zdarzyło się wokół niego było dla mnie oczekiwane w każdym...