Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stawka zostaje podniesiona. Coraz dramatyczniejsze wydarzenia. Ludobójstwo zbrodniczego Hitlerko-Stalina udającego cesarza.
Cena wolności staje się coraz wyższa.
Autor ma dar opowiadania, jakkolwiek w najbardziej dramatycznych momentach akcja jest w irytujący sposób rozciągana w czasie. Czytelnik odnosi wrażenie, że padają rozwlekłe komendy i odpowiedzi na komendy w czasie niemożliwym. Nie da się zrealizować przemówienia w trzy sekundy, a ten autor usiłuje coś takiego raz po raz nam zaserwować.
Trochę jestem zawiedziony, że pomysł z napędem skokowym nie został konsekwentnie pociągnięty dalej, na przykład mogłyby to być torpedy obdarzone napędem skokowym, które meldowałyby się od razu we wnętrzu wrażego okrętu i tam eksplodowały. Skoro z taką dokładnością można było sterować skokami wielkiego statku, to czemu by nie zastosować tej sztuczki z pociskami, gdy ma się do dyspozycji całą masę naukowców pewnej planety i jej możliwości techniczno – przemysłowe. To wydaje się mniej skomplikowane, niż strzelanie dronami.
Inną rzeczą, nasuwającą się w sposób oczywisty byłoby konstruowanie pojazdów bezzałogowych z napędem nadświetlnym, które mogłyby zostać używane zamiast torped. Zaletą takich pocisków byłaby ich niewidzialność dla ofiary, gdyż uderzałyby wcześniej, niż mogłyby być widoczne.
Oczywiście wszystko to są rozważania w uniwersum autora, nie w realnej fizyce, która nie uznaje podobnych bzdur. Odnosi się także wrażenie, że jak na tak rozwinięte cywilizacje, komputery w tej baśni wypadają blado. Z prawdopodobieństwem bliskim pewności można powiedzieć, że napędy „naświetlane” będą niemożliwe do skonstruowania nawet za tysiące lat, natomiast komputery w tak długim czasie staną się niewyobrażalne pod względem nie tylko samej mocy obliczeniowej, ale i pod względami, których nawet nie umiemy sobie wyobrazić.
W tej książce komputery są cienkie, jak żebro bakterii. :)
Kilka osób ma jakąś mroczną tajemnicę, choć ja zaczynam się domyślać, co się w niej kryje.
Nadal nie widać perspektyw powrotu Ziemian do domu.
Wciąż jest dramatyczna robota do wykonania: aż się prosi, żeby dorwać Hitlerko-Stalina i poczęstować go ołowiem.

Stawka zostaje podniesiona. Coraz dramatyczniejsze wydarzenia. Ludobójstwo zbrodniczego Hitlerko-Stalina udającego cesarza.
Cena wolności staje się coraz wyższa.
Autor ma dar opowiadania, jakkolwiek w najbardziej dramatycznych momentach akcja jest w irytujący sposób rozciągana w czasie. Cz...

Rozwiń

Zwiń

Mamy tu kilka opowiadań umieszczonych w realiach uniwersum cyklu demonicznego autora. Są one dość obszerne, prawie jak mini-powieści i uzupełniają bądź poszerzają wątki obecne w książkach głównego cyklu uniwersum demonicznego.
Z moich refleksji, to pisarz powinien chyba zdecydować się na przykład w jaki sposób uśmierca się księcia demonów, bo w jednym przypadku wbicie włóczni w serce czy w mózg księcia uśmierca, w innym nie i trzeba mu odciąć głowę runicznym sznurem, itd. Pewne drobne niekonsekwencje wciąż się pojawiają także w metodach zabijania innych rodzajów demonów.
Opowiadania ciekawe, wciągające, talent narracyjny autora objawia się w nich w całej pełni.
Fanom cyklu demonicznego książkę jak najbardziej polecam.

Mamy tu kilka opowiadań umieszczonych w realiach uniwersum cyklu demonicznego autora. Są one dość obszerne, prawie jak mini-powieści i uzupełniają bądź poszerzają wątki obecne w książkach głównego cyklu uniwersum demonicznego.
Z moich refleksji, to pisarz powinien chyba zdecydować się na p...

Rozwiń

Zwiń

Daję jedną gwiazdkę dla pisarza, który nie tylko nie wie, kiedy skończyć, ale chyba też po prostu nie potrafi skończyć cyklu opowieści i postanowił onanizować się nią bez końca, póki z tym pomysłem śmierć go nie rozłączy.
Gdyby powiedzmy autora przejechał tramwaj i następne części nie zostaną napisane, to czytanie cyklu demonicznego byłoby najbardziej wkurzającym zajęciem dla czytelnika, a wkurzenie szczytowałoby po przeczytaniu niniejszej książki, tym bardziej, że zakończenie tej akurat opowieści jest w tym tomie najgorsze, jakie tylko można sobie wyobrazić. Okazuje się ponadto, że nadmiar szkodzi nie tylko jakości, ale i logice wewnętrznej stworzonego w tym cyklu uniwersum.
Prawdziwy mężczyzna – jak mawiał klasyk - ponoć nie jest oceniany za to, jak zaczyna, ale za to, jak kończy, zwłaszcza, gdy wcale nie kończy.
Nie polecam. Dno i 89metrów mułu.

Daję jedną gwiazdkę dla pisarza, który nie tylko nie wie, kiedy skończyć, ale chyba też po prostu nie potrafi skończyć cyklu opowieści i postanowił onanizować się nią bez końca, póki z tym pomysłem śmierć go nie rozłączy.
Gdyby powiedzmy autora przejechał tramwaj i następne części nie zost...

Rozwiń

Zwiń

Nie przepadam za męczeniem kiszki ponad normę. Jeśli „Otchłań” miała zwieńczyć cykl demoniczny, to na tym powinno się skończyć.
Nic nie może powstrzymać jednak pazerności pisarza, który gotów jest męczyć kolejnymi częściami tej opowieści, której pewnie nigdy nie skończy, a nie ma nic gorszego, niż opowieść bez finału, albo z finałem beznadziejnym.
W pierwszej części „Pustynnego Księcia” można mieć nadzieję, że tym razem uda się zakończyć istnienie demonów, ale już zaczyna to wszystko brzydko śmierdzieć.
Widzę, że sporo recenzujących osób zaczyna tu pisać o „poprawności politycznej”, ale ten smród, to jest po prostu ten obrzydliwy, prowadzący inwazję wszechobecny, totalitarny nowy marksizm, drodzy Państwo...

Nie przepadam za męczeniem kiszki ponad normę. Jeśli „Otchłań” miała zwieńczyć cykl demoniczny, to na tym powinno się skończyć.
Nic nie może powstrzymać jednak pazerności pisarza, który gotów jest męczyć kolejnymi częściami tej opowieści, której pewnie nigdy nie skończy, a nie ma nic gorsz...

Rozwiń

Zwiń

Czy uda się mrożąca krew w żyłach wyprawa do otchłani?
Czy wszyscy nasi bohaterowie to przeżyją?
A gdyby wyprawa się udała, a demony zostały zniszczony – czy ludzie potrafią wypracować pokój i przestać się wzajemnie mordować?
To finał cyklu demonicznego, bardzo dramatyczny.
Wiele pomysłów autora budzących niezwykle plastyczne obrazy.
Trochę rozważań filozoficznych, wobec których można zająć własne stanowisko.
Cały cykl demoniczny należy bezwzględnie czytać w następującej kolejności:
1. Malowany Człowiek
2. Pustynna Włócznia
3. Wojna w blasku dnia
4. Tron z czaszek
5. Otchłań
Każda z tych części cyklu składa się z dwóch tomów.
Polecam.

Czy uda się mrożąca krew w żyłach wyprawa do otchłani?
Czy wszyscy nasi bohaterowie to przeżyją?
A gdyby wyprawa się udała, a demony zostały zniszczony – czy ludzie potrafią wypracować pokój i przestać się wzajemnie mordować?
To finał cyklu demonicznego, bardzo dramatyczny.
Wiele pomysłów...

Rozwiń

Zwiń

Trzeba się udać w głąb otchłani, żeby dopaść królową demonów, zanim wyklują się nowe demony i demonice ze zniesionych jaj. Na powierzchni Ziemi powoli narasta groza i wojna z demonami przynosi coraz więcej ofiar.
Sadystyczne eunuchy panoszą się w pewnym klasztorze.
I wiele, wiele innych rzeczy. Dzieje się, że hej.

Trzeba się udać w głąb otchłani, żeby dopaść królową demonów, zanim wyklują się nowe demony i demonice ze zniesionych jaj. Na powierzchni Ziemi powoli narasta groza i wojna z demonami przynosi coraz więcej ofiar.
Sadystyczne eunuchy panoszą się w pewnym klasztorze.
I wiele, wiele innych rz...

Rozwiń

Zwiń

Akcja z Zakątka przenosi się do ważnego pałacu.
Psychopaci wszystkich krajów łączcie się w niszczeniu wszystkiego, co żywe i niepopaprane. Głupi psychopaci walczą o koryto, a trup ściele się gęsto.
Polowanie na demona umysłu zakończy się sukcesem czy nie?
Czy zginie ktoś ważny kogo lubimy?
Bardzo dużo zdarzy się w tej części cyklu demonicznego, jeśli zagłębicie się w lekturę.
Polecam.

Akcja z Zakątka przenosi się do ważnego pałacu.
Psychopaci wszystkich krajów łączcie się w niszczeniu wszystkiego, co żywe i niepopaprane. Głupi psychopaci walczą o koryto, a trup ściele się gęsto.
Polowanie na demona umysłu zakończy się sukcesem czy nie?
Czy zginie ktoś ważny kogo lubim...

Rozwiń

Zwiń

Dalsza część „Wojny w blasku dnia”. Zderzenie kultur.
Zebranie zielarek. Dużo opisów życia w kilku kluczowych miejscach, gdzie zaczyna wrzeć. Lektura powoli, aczkolwiek wyraźnie staje się coraz bardziej dołująca.

Dalsza część „Wojny w blasku dnia”. Zderzenie kultur.
Zebranie zielarek. Dużo opisów życia w kilku kluczowych miejscach, gdzie zaczyna wrzeć. Lektura powoli, aczkolwiek wyraźnie staje się coraz bardziej dołująca.

Dwie bitwy podczas nowiu. I dwóch przywódców na czele swoich narodów.
Czy obronią swoich ludzi przed podstępnymi książętami ciemności, demonami umysłu?
Czy dojdzie do starcia plemion pustynnych z plemionami północy, czy znajdzie się jakieś inne rozwiązanie?
Tego dowiecie się po przeczytaniu drugiego tomu „Wojny w blasku dnia”.
Polecam, bo talent narracyjny autora tych opowieści jest nadzwyczajny.
Wysłuchałem audiobooka i talent lektora, Filipa Kosiora czyni odbiór tej opowieści delicją.
Polecam.

Dwie bitwy podczas nowiu. I dwóch przywódców na czele swoich narodów.
Czy obronią swoich ludzi przed podstępnymi książętami ciemności, demonami umysłu?
Czy dojdzie do starcia plemion pustynnych z plemionami północy, czy znajdzie się jakieś inne rozwiązanie?
Tego dowiecie się po przeczytani...

Rozwiń

Zwiń

Dalszy ciąg historii opowiadanej w „Pustynnej Włóczni”.
Retrospektywnie poznajemy historię życia pewnej ważnej kobiety.
Zbliża się nów i walka z najbardziej podstępnymi demonami umysłu. Zakątek przygotowuje się do tej walki i symetrycznie przygotowuje się do niej pustynne plemię.
Wspaniale opowiadana historia.

Dalszy ciąg historii opowiadanej w „Pustynnej Włóczni”.
Retrospektywnie poznajemy historię życia pewnej ważnej kobiety.
Zbliża się nów i walka z najbardziej podstępnymi demonami umysłu. Zakątek przygotowuje się do tej walki i symetrycznie przygotowuje się do niej pustynne plemię.
Wspaniale...

Rozwiń

Zwiń