„Jak żyje się bez zadrapań? Jak się żyje, nie kalecząc się notorycznie o siebie samego, o swoje pragnienia i swoje własne kanty?”

Powieść Nino Haratischwili „Mój łagodny bliźniak” już od pierwszych stron budzi dziwny niepokój, który narasta wraz z rozwojem akcji i odkrywaniem kolejnych elementów skomplikowanej układanki – układanki nazywanej życiem.

A jest to życie naznaczone traumatycznymi wydarzeniami z czasów dzieciństwa, kładącymi się złowieszczym cieniem na relacjach dwojga bliskich sobie ludzi, Stelli i Ivo; wydarzeniami przygniatającymi swym ciężarem z tak ogromną siłą, iż nie sposób się spod nich wyzwolić.

Wzbogacona licznymi retrospekcjami opowieść, którą snuje Stella, okazuje się nieuporządkowana i fragmentaryczna, co tylko podkreśla jej złożoność oraz wielowymiarowość.

Czytelnik zaś musi uzbroić się w cierpliwość, by poznać nie tylko motywy postępowania głównych bohaterów, ale i zrozumieć ich wewnętrzne rozdarcie spowodowane destrukcyjnymi uczuciami, które wobec siebie żywią. Bo ich wzajemna bliskość, głucha na racjonalne głosy otoczenia, potrafi ranić z niepohamowaną siłą nie tylko ich oboje, stawiając pod znakiem zapytania wszystko i wszystkich wokół.

Czy jednak można uciec przed przeszłością, która przypomina o sobie co jakiś czas? Która zapomniana tkwi gdzieś głęboko i pulsuje niczym wbita drzazga?

Ucieczka nic tu nie pomoże, bo „(…) niczego nie da się zostawić przez naciśnięcie pedału gazu”. Trzeba zatem szukać jakiegoś rozwiązania…

„Jak żyje się bez zadrapań? Jak się żyje, nie kalecząc się notorycznie o siebie samego, o swoje pragnienia i swoje własne kanty?”

Powieść Nino Haratischwili „Mój łagodny bliźniak” już od pierwszych stron budzi dziwny niepokój, który narasta wraz z rozwojem akcji i odkrywaniem kolejnych elementów skomplikowanej układanki – układanki nazywanej życiem.

A jest to życie...