Wciągający zbiór opowieści o współczesnych Nigeryjczykach, również tych żyjących na emigracji w USA. Niektóre wywody mają charakter psychologizujący.
Opowiadania są nierówne. Nie powiem, które najlepsze, bo w zasadzie wszystkie warte są przeczytania.
Bardzo podoba mi się styl Adichie, wschodzącej gwiazdy afrykańskiej literatury.

Wciągający zbiór opowieści o współczesnych Nigeryjczykach, również tych żyjących na emigracji w USA. Niektóre wywody mają charakter psychologizujący.
Opowiadania są nierówne. Nie powiem, które najlepsze, bo w zasadzie wszystkie warte są przeczytania.
Bardzo podoba mi się styl Adichie, wschodzącej gwiazdy afrykańskiej literatury.

To zbiór niczego sobie opowiadań o sprawach życiowych i społecznych czarnoskórych bohaterów żyjących w Nigerii i Stanach Zjednoczonych. Sprawach to może za słabo powiedziane, mamy tu bowiem problemy natury psychicznej i egzystencjalnej. Jest dużo o samotności, tęsknocie, byciu obcym i wyalienowanym. Autorka gdzieś na drugim planie dywaguje o cenie, jaką trzeba zapłacić za bycie emigrantem i imigrantem – to wątek obecny również w jej świetnej powieści ‘Amerykaana’.
Polecam zwłaszcza opowiadanie, którego tytuł przyjął cały zbiór – ‘To coś na twojej szyi’. Zagadkowo powiem, że jest ono między innymi o mieszaninie ignorancji i arogancji. I jest trochę przewrotne jak na przewidywalną jednak Adichie.
Warta uwagi jest też ‘Uparta histeryczka’. Stawia tu m.in. pytanie o to, jak pomóc kobiecie, która zapłakuje się z przyczyn niewartych łez.
Zaznaczę, że opowiadania wydają mi się nierówne, to znaczy niektóre są słabsze od innych, ale może to tylko moja subiektywna obserwacja. Oczywiście pióro Adichie cenię i zawsze chętnie czytam. Kto inny, jak nie ona ma nam opowiadać o współczesnych rozterkach Afrykanów z klasy średniej?

To zbiór niczego sobie opowiadań o sprawach życiowych i społecznych czarnoskórych bohaterów żyjących w Nigerii i Stanach Zjednoczonych. Sprawach to może za słabo powiedziane, mamy tu bowiem problemy natury psychicznej i egzystencjalnej. Jest dużo o samotności, tęsknocie, byciu obcym i wyalienowanym. Autorka gdzieś na drugim planie dywaguje o cenie, jaką trzeba zapłacić za...

Adichie często mówi o tym, jak bardzo nie cierpi stereotypu Afryki jako biedy i safari. Mówi, że podobnie jak „jedyną historią” Meksykanów jest nielegalna imigracja, tak w przypadku Afryki to bieda i HIV/AIDS. Nawet wykształceni ludzie nic nie wiedzą o codzienności klasy średniej w Afryce. „Potrzebujemy więcej historii o tym – mówi. – Potrzebujemy alternatywnej opowieści o Afryce”.

całość recenzji jest tutaj:
http://kawalekafryki.pl/adichie/
zapraszam:)

Adichie często mówi o tym, jak bardzo nie cierpi stereotypu Afryki jako biedy i safari. Mówi, że podobnie jak „jedyną historią” Meksykanów jest nielegalna imigracja, tak w przypadku Afryki to bieda i HIV/AIDS. Nawet wykształceni ludzie nic nie wiedzą o codzienności klasy średniej w Afryce. „Potrzebujemy więcej historii o tym – mówi. – Potrzebujemy alternatywnej opowieści o...

Nie sięgnęłabym po tą książkę, gdyby nie to, że w niedzielny poranek nie przekonałam się, jak bardzo mgliste pojęcie mam o "kraju Afryka". Jak dużo nie wiem, jak bardzo daleko jestem myślami od realiów życia w Nigerii czy jakimkolwiek innym państwie "czarnego kontynentu". Jeszcze tego samego dnia usłyszałam: "chcesz się dowiedzieć jak się żyje w danym kraju, zapytaj kogoś, kto stamtąd pochodzi, a nie kogoś, kto spędził tam wakacje". Chyba potrzebuję przewietrzyć swoje półki z literaturą podróżniczą i zrobić nieco miejsca na książki takie jak ta. "To coś na twojej szyi" to 12 opowiadań o dwunastu różnych kobietach. Łączy je to, że ich losy splotły dwa kraje i dwa kontynenty- Nigerię i USA. Beletrystyka, jakaś taka prawdziwa. Może dlatego, że napisana przez Nigeryjkę mieszkającą w Stanach.

Nie sięgnęłabym po tą książkę, gdyby nie to, że w niedzielny poranek nie przekonałam się, jak bardzo mgliste pojęcie mam o "kraju Afryka". Jak dużo nie wiem, jak bardzo daleko jestem myślami od realiów życia w Nigerii czy jakimkolwiek innym państwie "czarnego kontynentu". Jeszcze tego samego dnia usłyszałam: "chcesz się dowiedzieć jak się żyje w danym kraju, zapytaj kogoś,...

Jak to dobrze, że czasem (rzadko.... ba, nawet coraz rzadziej...) w natłoku nowości lub książek, o których wszyscy mówią udaje mi się przeczytac książkę, która na moim stosie hańby czeka pokornie od lat... a która jak się okazuje absolutnie na to czekanie nie zaslugiwala.
Chimamanda Ngozie Adichie rozkochala mnie w swojej twórczości genialną "Amerykaana", utwierdzila w tym uczuciu "Fioletowym hibiskusem" (mimo, że to najsłabsza z jej książek) a teraz totalnie ugruntowala swoje miejsce na liście moich ulubionych autorów zbiorem opowiadań "To coś na Twojej szyi". ❤
Zacieram już rączki na, podobno najlepszą w jej dorobku, "Połówkę żółtego słońca".
"To cos na Twojej szyi" to zbiór bardzo dojrzałych opowiadań o relacjach międzyludzkich na tle zmieniającej się Nigerii i nasilającej emigracji jej mieszkańców do USA.
To historie o trudnym zderzaniu sie z rzeczywistością, o szukaniu swojego miejsca, o doskwierajacej samotności... Ale to co łączy te wszystkie opowiadania to walka o godność ich bohaterów.... godność w odniesieniu do płci, do roli pełnionej w rodzinie, do narodowości, do koloru skóry, do statusu społecznego....
Jak zawsze u autorki bardzo przenikliwe spostrzeżenia i bardzo dojrzałe pióro!
Jestem coraz bardziej zauroczona jej twórczością ❤

Jak to dobrze, że czasem (rzadko.... ba, nawet coraz rzadziej...) w natłoku nowości lub książek, o których wszyscy mówią udaje mi się przeczytac książkę, która na moim stosie hańby czeka pokornie od lat... a która jak się okazuje absolutnie na to czekanie nie zaslugiwala.
Chimamanda Ngozie Adichie rozkochala mnie w swojej twórczości genialną "Amerykaana", utwierdzila w tym...

Historie ukazujące z różnych perspektyw problemy, z którymi musieli zmierzyć się Nigeryjczycy emigrujący do USA. Opowiadania otwierające oczy i poszerzające horyzonty. Problemy Afrykańczyków w USA są dobrze znane z mediów, ale książka pozwala na nie spojrzeć z innych stron.

Historie ukazujące z różnych perspektyw problemy, z którymi musieli zmierzyć się Nigeryjczycy emigrujący do USA. Opowiadania otwierające oczy i poszerzające horyzonty. Problemy Afrykańczyków w USA są dobrze znane z mediów, ale książka pozwala na nie spojrzeć z innych stron.

W pierwszym punkcie dołączę do chóru wzbraniających się przed czytaniem krótszych form, mylnie przekonanych, że jak angażować się w lekturę, to w pokaźniejsze, zamknięte dzieło; do tego nie całkiem chyba dojrzałych czytelników pełnych obaw o to, czy opowiadania ze zbioru nie stopią się na burą maź, której szczegóły trudno będzie wyróżnić, i ostatecznie nie wyląduje ona w zbiorniku niepamięci. Następnie będę próbować zaświadczyć, że w „To coś na twojej szyi” Adichie rozwiewa uprzednie wątpliwości, tworząc - przy pomocy doskonałego warsztatu pisarskiego - historie zróżnicowane, wielowymiarowe, będące orężem w walce ze stereotypami na temat tzw. Afryki, czy też tzw. sytuacji kobiety. Ponadto dodam, jak wspaniałe udowadnia ona, że to, co uważamy za uniwersalne wcale nie musi (nie może!) oznaczać białe. Na koniec wyrażę swoje oburzenie na stosunek przygotowujących tę pozycję do wydania na polskim rynku - jak teksty kruszące klisze, nadzwyczaj sprawnie boksujące się z fetyszem egzotyki, lub egzotyzacji, można sprowadzić właśnie do kliszy i fetyszu, ozdabiając je niby afrykańskimi słoniami i pseudo szlaczkami? (!)

Oto próba planu poświęconej książce prezentacji, której nie wygłoszę.

W pierwszym punkcie dołączę do chóru wzbraniających się przed czytaniem krótszych form, mylnie przekonanych, że jak angażować się w lekturę, to w pokaźniejsze, zamknięte dzieło; do tego nie całkiem chyba dojrzałych czytelników pełnych obaw o to, czy opowiadania ze zbioru nie stopią się na burą maź, której szczegóły trudno będzie wyróżnić, i ostatecznie nie wyląduje ona w...

Chimamanda Ngozi Adichie ponownie mnie nie zawiodła. Przeczytałam wcześniej jej samodzielne powieści i z lekką niepewnością zabrałam się do wypożyczonej pozycji: „To coś na Twojej szyi”. Po przeczytaniu „Fioletowego hibiskusa” oraz „Połówki żółtego słońca” zastanawiałam się, czy któraś z historii nie została powielona przez autorkę, a może któreś z opowiadań stanowiło fundament głośnej „Amerykaany”, która napisana została później. Nic bardziej mylnego!

Autorka przedstawiła dwanaście krótkich opowiadań, w każdym z nich zamieszczając inną historię i pokazując losy nowych nigeryjskich bohaterów uwikłanych w różne sytuacje życiowe. Mimo, że są to różne historie, często niedokończone, łączy je jedno: walka o ludzką godność i swego rodzaju szacunek. Bohaterowie niejednokrotnie muszą sprostać trudnym wyzwaniom: bohaterka „Ambasady amerykańskiej” musi uporać się ze śmiercią synka i ubieganiem się o azyl, bohaterka „Drżenia” z rozstaniem z chłopakiem, bohater „Celi numer jeden” z niesprawiedliwością sądów, a bohaterka „Małżeństwa skojarzonego przez swatów” z własnym losem, o którym zdecydowała jej ciotka z wujkiem.

Mimo, że niektóre opowiadania mniej mnie porwały, tu wymieniłabym opowieść o profesorze, który spotyka starego znajomego z czasów Biafry, którego odwiedza duch zmarłej żony, czy opowiadanie o warsztatach młodych. Jak dla mnie, mało one wniosły do mojej wizji Nigerii.

Zupełnie inaczej było w przypadku części „Ambasada amerykańska”, czy „Małżeństwo skojarzone przez swatów”. Te opowieści bardzo dobrze do mnie przemówiły i dały bardzo wyraźny opis i wizerunek Nigerii, zarówno wewnątrz samego kraju, jak i w zetknięciu z urzędnikami amerykańskimi. Zróżnicowanie kulturowe idealnie zostało pokazane także w opowieści: „W poniedziałek tydzień temu”, a także w jednej z pierwszych opowieści o zamachu na targu, gdzie Chika wraz z kobietą muzułmanką chowają się w małym sklepie. Osobiście ujęła mnie też historia tytułowa: „To coś na Twojej szyi” oraz „Jutro jest zbyt odległe”, które zostały napisane dość charakterystycznie, autorka posłużyła się tu drugą osobą liczby pojedynczej, czego przykładem jest fragment zdania: „Nie tego lata zakochałaś się w kuzynie…”. Ten sposób pisania pomógł mi wczuć się w los bohaterek.

Szczerze polecam „To coś na Twojej szyi”. Mimo, iż opowiadania wydają się być tylko niedokończonymi fragmentami dużo większych historii, koniec końców uświadamiają czytelnikowi, jak bardzo różni się świat zwykłych Nigeryjczyków od naszej codzienności. To, że czujemy niedosyt po przeczytaniu niektórych historii, albo niezrozumiałym jest dla nas zachowanie bohaterów, również nadaje książce takiej dodatkowej iskierki. Cieszy mnie także fakt, że Chimamanda Ngozi Adichie nie ocenia bohaterów, a pozostawia czytelnikowi zadanie w postaci rozliczenia każdego bohatera z decyzji jakie podjął.

Chimamanda Ngozi Adichie ponownie mnie nie zawiodła. Przeczytałam wcześniej jej samodzielne powieści i z lekką niepewnością zabrałam się do wypożyczonej pozycji: „To coś na Twojej szyi”. Po przeczytaniu „Fioletowego hibiskusa” oraz „Połówki żółtego słońca” zastanawiałam się, czy któraś z historii nie została powielona przez autorkę, a może któreś z opowiadań stanowiło...

Nie przepadam za opowiadaniami. Ale ten zbior przypadl mi do gustu. Ciekawy obraz Afryki, poruszajace historie, autentyczne postaci. Warto przeczytac.

Nie przepadam za opowiadaniami. Ale ten zbior przypadl mi do gustu. Ciekawy obraz Afryki, poruszajace historie, autentyczne postaci. Warto przeczytac.

Szorstki język, a za nim kłębiące się emocje. Historie, które wymykają się retoryce. Świat kobiet, tu i teraz, a jednocześnie tam i kiedyś. Obce nam światy, a bohaterowie bliscy. Jestem pod wrażeniem autorki. Będę czytać jej rzeczy.

Szorstki język, a za nim kłębiące się emocje. Historie, które wymykają się retoryce. Świat kobiet, tu i teraz, a jednocześnie tam i kiedyś. Obce nam światy, a bohaterowie bliscy. Jestem pod wrażeniem autorki. Będę czytać jej rzeczy.