Słuchane jako audiobook w dobrej interpretacji Leszka Filipowicza.

Zaczyna się tak, że pani archeolog, Louise Cantor, znajduje zwłoki dorosłego syna, Henryka, w jego mieszkaniu. Śmierć wygląda na naturalną, ale matka ma wątpliwości, np. syn był w piżamie, a zawsze spał nago, są jeszcze inne dziwne rzeczy nie dające jej spokoju. Treścią książki jest śledztwo Louise, która odkrywa nieznane fakty z życia syna, przydarzają jej się różne przygody. Duża część książki to taki reportaż podróżniczy a la National Geographic, podróżujemy wraz z Louise po różnych kontynentach i poznajemy ciekawe i czasami straszne rzeczy się tam dziejące.

Wszystko toczy się wolno, leniwie, liczne powtórzenia sprawiają, że człowiek nie musi wysilać uwagi. Na początku mnie ten powolny rytm uspokajał, mogłem przy nim sprzątać, myć naczynia, bo słuchanie nie wymagało wielkiego skupienia. Ale gdy usiłowałem słuchać spacerując, wtedy mocno nużyło, i musiałem się wysilić żeby utrzymać uwagę.

Muszę z przykrością powiedzieć, że mój ulubiony pisarz po rozstaniu z Wallanderem mocno obniżył loty. Wallander zaciekawiał, jego bohaterki kobiece nużą, nie ma on do bohaterek kobiecych dobrej ręki.

W sumie znużył mnie ten audiobook, mimo, że porusza ważny problem choroby AIDS i bezkarności koncernów farmaceutycznych które testują nowe leki na mieszkańcach Afryki, ale wykonanie jest marne. Gdyby nie to, że autorem jest Mankell, chybabym odłożył w połowie.

Słuchane jako audiobook w dobrej interpretacji Leszka Filipowicza.

Zaczyna się tak, że pani archeolog, Louise Cantor, znajduje zwłoki dorosłego syna, Henryka, w jego mieszkaniu. Śmierć wygląda na naturalną, ale matka ma wątpliwości, np. syn był w piżamie, a zawsze spał nago, są jeszcze inne dziwne rzeczy nie dające jej spokoju. Treścią książki jest śledztwo Louise, która...