Mózg Kennedy'ego

Wszystko co napisał Mankell jest dla mnie idealne. Ta książka mimo,że inna od całej serii z Wallanderem ,dla mnie sztos.Polecam,bardzo dobra.

Wszystko co napisał Mankell jest dla mnie idealne. Ta książka mimo,że inna od całej serii z Wallanderem ,dla mnie sztos.Polecam,bardzo dobra.

Pokaż mimo to

Mankell w “Mózgu Kennedy’ego” nie jest tym, którego znamy z serii kryminalnej z Kurtem Wallanderem. Tutaj szwedzki pisarz bez uprzedzenia sprzedaje nas światu bez nadziei, zasad moralnych i choćby odrobiny poczucia panowania nad realiami życia. W tej mrocznej historii o samotności i małości człowieka w obliczu wszechobecnego zła, skazani jesteśmy na własne, uparte pozostawanie po jaśniejszej stronie mocy. Dobro nie zwycięża. Nadzieja nie dodaje sił. Mamy tylko pewność doświadczania czegoś nowego o nas samych.

Osią opowieści jest pojedyncza śmierć, która zmusi matkę do szukania prawdy o synu. Sprowokuje ojca do odegrania niechcianej nigdy roli. Zbudzi demony tajemnych spisków i ludzi, którzy żerują na cierpieniu i niedoli bezimiennych. Szalejący wirus AIDS, pozostawiona samej sobie Afryka, niedostatek i brak perspektyw przy cichej zgodzie pozostałej części globu. Uparcie nie dająca się rozwiązać zagadka i życie wywrócone nagle do góry nogami.

Co najmniej kilka razy przerwiemy lekturę, by zastanowić się nad analogią do własnych przeżyć. Będziemy się uganiać za dojściem do prawdy, marząc jednocześnie o tym, by pozostała jednak w jakiś sposób ukryta. Złudnie przeświadczeni o tym, że okrucieństwo i obojętność już znamy, zmarzniemy od chłodu, którym zionie wykreowana w tej historii rzeczywistość. Warto jednak narazić się na nieprzyjemne skutki tego przeziębienia i odchorować podłość świata, która ma się dobrze również dzięki nam. By jeszcze raz się na nią nie zgodzić. By jeszcze raz zasmakować rozkoszy sprzeciwu. By naiwnie uwierzyć, że być może jednak … ludzi dobrej woli, jest więcej?…

Jak napisał w posłowiu Mankell, do napisania tej książki, napędzał go gniew. Zagadką pozostaje do czego Was napędzi jej lektura.

Mankell w “Mózgu Kennedy’ego” nie jest tym, którego znamy z serii kryminalnej z Kurtem Wallanderem. Tutaj szwedzki pisarz bez uprzedzenia sprzedaje nas światu bez nadziei, zasad moralnych i choćby odrobiny poczucia panowania nad realiami życia. W tej mrocznej historii o samotności i małości człowieka w obliczu wszechobecnego zła, skazani jesteśmy na własne, uparte...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Mózg Kennedy'ego" to niestety niezbyt dobra książka. Henning Maknell mieszkał w Mozambiku, a mimo to jedyne czego dowiadujemy się z tej książki o tym kraju to - jest upał, bieda, prostytucja i AIDS. Po osobie, która spędziła lata w Afryce oczekiwałabym ciekawostek, szczegółow, intresujących opisów tego świata, a zamiast tego dostałam coś, co równie dobrze mogłabym napisać ja sama oglądając Mozambik w Google Maps.
Główna bohaterka na zmianę śpi i z niewiadomych powodów wpada w złość. Gdyby nie fakt, że sama kilkakrotnie podkreśla, że ma 54 lata, możnaby pomyśleć, że jest nastolatką, skoro wciąż chodzi z fochem, obraża ludzi i płacze za mężem, który ja porzucił.
Akcji w tej książce właściwie nie ma - Louise oprócz spania czasem odbywa również podróże samolotem., co zajmuje większość powieści. Opisu samej intrygi mamy raptem kilka stron, a i tak dowiadujemy się wszystkiego z ust przypadkowo poznanych ludzi. Pomijam już, że cały spisek wymyśliłby pierwszy lepszy nastoletni wielbiciel teorii spiskowych - oj, te niedobre koncerny farmaceutyczne, oj, te testy na ludziach.
W tej książce nie ma niestety nic, ani fabuły, ani bohaterów, ani ciekawych opisów Afryki. Gdyby nie fakt, że książkę dostałam na urodziny i czułam się zobligowana do jej przeczytania, poddałabym się przed połową.

"Mózg Kennedy'ego" to niestety niezbyt dobra książka. Henning Maknell mieszkał w Mozambiku, a mimo to jedyne czego dowiadujemy się z tej książki o tym kraju to - jest upał, bieda, prostytucja i AIDS. Po osobie, która spędziła lata w Afryce oczekiwałabym ciekawostek, szczegółow, intresujących opisów tego świata, a zamiast tego dostałam coś, co równie dobrze mogłabym napisać...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wieloletni pobyt Henninga w Mozambiku, był inspiracja do napisania Wspomnień brudnego anioła, Białej lwicy czy właśnie Mózgu.. . Autor doskonale czuje się po ciemnej stronie Afryki. Tu w powieści nieco odmiennej niż historie komisarza Wallandera zajmuje się powiązaniami biznesu i polityki, skutkującymi wyzyskiem słabych ekonomicznie i skłóconych politycznie krajów postkolonialnych Czarnego kontynentu. Oprócz ciekawej akcji, wspaniała główna bohaterka, którą ma się ochotę zabić mniej więcej raz na rozdział, dziwiąc się bardzo że mężczyźni z Jej życia nie zrobili tego wcześniej.

Wieloletni pobyt Henninga w Mozambiku, był inspiracja do napisania Wspomnień brudnego anioła, Białej lwicy czy właśnie Mózgu.. . Autor doskonale czuje się po ciemnej stronie Afryki. Tu w powieści nieco odmiennej niż historie komisarza Wallandera zajmuje się powiązaniami biznesu i polityki, skutkującymi wyzyskiem słabych ekonomicznie i skłóconych politycznie krajów...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka "Mózg Kennedy'ego" to moje drugie spotkanie z Henningiem Mankellem, i szczerze żałuje, że nie sięgnąłem po nią jako pierwszą. "Mózg Kennedy'ego" jest książką w której fikcja przeplata się z brutalną rzeczywistością, i tak naprawdę możemy ją interpretować na wielu płaszczyznach.
Pierwsza interpretacja, i zarazem ta najbardziej oczywista to zagadkowa śmierć syna głównej bohaterki Louise Cantor. Aby rozwiązać nagłą śmierć swojego syna, Henryka Cantora główna bohaterka musi przezwyciężyć własne słabości, a podjęte przez nią kroki zaprowadzą ją do serca złowieszczej Afryki, w której dzieją się rzeczy od których każdy odwraca oczy i chowa głowę w piasek.
Drugą interpretacją może być opowieść o wpływie kolonializmu na kontynencie Afryki. Henning Mankell wykreował na tyle wiarygodne postacie, że momentami można się poczuć jakby czytało się reportaż o kolonizowaniu Afryki. Jedna z postaci, którą na swojej drodze napotyka główna bohaterka powieści opowiada o okrucieństwie w jaki biały człowiek dominuje nad czarnoskórym. Ludzie zobrazowani przez Mankella to ludzie wyzbyci jakiejkolwiek godności i poszanowania- w rękach białej rasy są zwyczajną zabawką, którą można sponiewierać.

Książka "Mózg Kennedy'ego" to moje drugie spotkanie z Henningiem Mankellem, i szczerze żałuje, że nie sięgnąłem po nią jako pierwszą. "Mózg Kennedy'ego" jest książką w której fikcja przeplata się z brutalną rzeczywistością, i tak naprawdę możemy ją interpretować na wielu płaszczyznach.
Pierwsza interpretacja, i zarazem ta najbardziej oczywista to zagadkowa śmierć syna...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę inny Mankell, dobrze opowiedziana historia.

Trochę inny Mankell, dobrze opowiedziana historia.

Pokaż mimo to

Do połowy książki nie do końca wiedziałam o czym to na Boga ma być? No dobra był od razu trup to wiadomo raczej chyba będzie kryminał. Do tego ta okładka z czarnoskórą osobą. No i w końcu ten tytuł „Mózg Kennedy’ego”….no za nic nie mogłam załapać co ma piernik do wiatraka? Na serio. Za nic mi się to nie kleiło w sensowną całość. Wykazałam się w tym temacie całkowitą ignorancją i pewnie nie zrozumieniem tematu….trudno widocznie miałam słabsze umysłowo dni. Nie jest to cześć serii o Kurcie Wallanderze i może dlatego trochę patrzę na to przez jej pryzmat. No ta książka jest jakaś taka …inna. Trochę mało w niej tej mrocznej Skandynawii za to faktycznie bardzo dużo mrocznej Afryki. Aczkolwiek sam temat (w moim mniemaniu jego podanie będzie już samo w sobie spoilerem więc go nie zdradzę) całkiem niezły i dobrze podany, na tyle ciekawie że czytanie szło nawet dosyć sprawnie. Ale zaznaczam czegoś jej brakowało w porównaniu z Wallanderem. Można sobie tę lekturę strzelić jako taki nieco ambitniejszy rozrywkowy przerywnik między klasykami.

Do połowy książki nie do końca wiedziałam o czym to na Boga ma być? No dobra był od razu trup to wiadomo raczej chyba będzie kryminał. Do tego ta okładka z czarnoskórą osobą. No i w końcu ten tytuł „Mózg Kennedy’ego”….no za nic nie mogłam załapać co ma piernik do wiatraka? Na serio. Za nic mi się to nie kleiło w sensowną całość. Wykazałam się w tym temacie całkowitą...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest w tej książce coś więcej niż akcja i intryga. Jest to drugie dno. Jest pewna historia, która ma nam zwrócić uwagę na znacznie głębszy problem. To właśnie cenię u Henninga, że stara się przemycić nam, ludziom mieszkającym w dobrobycie (większym lub mniejszym) i cywilizowanym świecie, że a Afryce życie to bardzo często egzystencja, wyzysk, mordercza praca, bieda i choroby. Wszystko to okraszone "wsparciem oraz pomocą" światowych koncernów i miliarderów z "cywilizowanego" świata.
W jego książkach da się wyczuć nutę sprzeciwu pisarza wobec takiego porządku świata. Jestem głęboko przekonany, że Henning bardzo kochał Mozambik i Maputo.

Jest w tej książce coś więcej niż akcja i intryga. Jest to drugie dno. Jest pewna historia, która ma nam zwrócić uwagę na znacznie głębszy problem. To właśnie cenię u Henninga, że stara się przemycić nam, ludziom mieszkającym w dobrobycie (większym lub mniejszym) i cywilizowanym świecie, że a Afryce życie to bardzo często egzystencja, wyzysk, mordercza praca, bieda i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jak dla mnie, to jedna z lepszych powieści Mankella. Historia zawiła, ale nie wydaje mi się niewiarygodna. Jeżeli ktoś szuka wartkiej akcji w stylu zabili go i uciekł, niech omija tę pozycję szerokim łukiem. Jeśli ktoś chce poczytać o życiu ludzi innych, ale przecież wcale nie tak bardzo, o jednej z form walki dobra ze złem, o tym, co już niby wszyscy wiemy, że bogactwo demoralizuje, ale i tak lubimy sobie o tym przypominać, to powieść dla niego. Mankell w formie, on to potrafił, refleksje wciąż aktualne!

Jak dla mnie, to jedna z lepszych powieści Mankella. Historia zawiła, ale nie wydaje mi się niewiarygodna. Jeżeli ktoś szuka wartkiej akcji w stylu zabili go i uciekł, niech omija tę pozycję szerokim łukiem. Jeśli ktoś chce poczytać o życiu ludzi innych, ale przecież wcale nie tak bardzo, o jednej z form walki dobra ze złem, o tym, co już niby wszyscy wiemy, że bogactwo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trochę jestem zła na Mankella za marne zakończenie. Dawno go nie czytałam, a pamiętam, że lubiłam niespieszny styl pisarza. Ta powieść zainteresowała mnie od pierwszej strony. Słabłam przez afrykańskie słońce, czułam smutek bohaterki, nie rozumiałam tytułu. Naprawdę wciągnęła mnie historia i nagle koniec. Kropka. Jak niedokończona myśl.

Trochę jestem zła na Mankella za marne zakończenie. Dawno go nie czytałam, a pamiętam, że lubiłam niespieszny styl pisarza. Ta powieść zainteresowała mnie od pierwszej strony. Słabłam przez afrykańskie słońce, czułam smutek bohaterki, nie rozumiałam tytułu. Naprawdę wciągnęła mnie historia i nagle koniec. Kropka. Jak niedokończona myśl.

Pokaż mimo to