Ogólnie bardzo fajna książka, szybko się czyta. Ale końcówka, jak dla mnie, trochę dziwna.

Ogólnie bardzo fajna książka, szybko się czyta. Ale końcówka, jak dla mnie, trochę dziwna.

Uwielbiam Evansa... ale byłam trochę rozdarta czytając tę książkę. Niby love story ale jakieś ''chore '' , zakończenie bardzo bardzo dziwne ale no ok. Dla mnie historia średnia nie koniecznie przemawia do mnie ale czyta się lekko.

Uwielbiam Evansa... ale byłam trochę rozdarta czytając tę książkę. Niby love story ale jakieś ''chore '' , zakończenie bardzo bardzo dziwne ale no ok. Dla mnie historia średnia nie koniecznie przemawia do mnie ale czyta się lekko.

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Lekkie love story na dwa jesienne wieczory. Czyta się szybko i przyjemnie, choć historia nie jest jakaś super zaskakująca.

Lekkie love story na dwa jesienne wieczory. Czyta się szybko i przyjemnie, choć historia nie jest jakaś super zaskakująca.

Lubię książki tego autora, ale ta mi sie nie spodobala. Nie wiem czy coś przeoczyłam, ale nie rozumialam jakim cudem inni nie rozpoznali M po latach. W każdym razie zawiodłam się na tej książce niestety.

Lubię książki tego autora, ale ta mi sie nie spodobala. Nie wiem czy coś przeoczyłam, ale nie rozumialam jakim cudem inni nie rozpoznali M po latach. W każdym razie zawiodłam się na tej książce niestety.

Dawno nie płakałam!
Oj daaawno! Na pozór wcale to nie jest takie niedobre, przynajmniej dla fizjologii oczu, które czasami z paprochów i mętów na ciele szklistym przemyć koniecznie trzeba. Powitałam więc kolejną powieść tego autora niczym oazę na pustyni z otwartymi ramionami i myślą – Chodź tu do mnie, ty mój wyciskaczu łez i obmyj moje zakurzone oczy! Nauczona doświadczeniem zdobytym podczas czytania jego poprzednich powieści: "Stokrotki w śniegu", a zwłaszcza "Szukając Noel", przygotowałam sobie zapobiegliwie magapakę chusteczek jednorazowych.
Byłam gotowa!
Początek niesamowity! Jak to u Evansa. Wymarzony na czas przedświąteczny, bo akcja zaczyna się i kończy w Wigilię Bożego Narodzenia. W powietrzu wirują płatki śniegu, pachnie igliwiem, w ozdobach choinkowych odbija się kominkowy ogień, w kuchni króluje aromat przyrządzanych potraw i grzanego wina, cały dom tonie w ciepłym świetle lampek, a nastroju dopełniają śpiewane w tle kolędy.
Czułam nadchodzące święta, a Beth, główna bohaterka i narratorka oprawionej w taką świąteczną ramę opowieści, czekała na bardzo ważny moment w jej życiu, do którego przygotowywała się długie, osiemnaście lat, skrywając dla mnie tajemnicę niezwykłą, a dla niej bardzo bolesną. Sekret, który symbolizowały dwa, nigdy nienoszone, ukryte w szkatułkach piękne naszyjniki, o których mówiła – "Są podarunkami od dwóch mężczyzn. Oba są piękne i oba są cenne, nie noszę jednak żadnego z nich – jednego z powodu złamanej obietnicy, drugiego z powodu obietnicy dotrzymanej". Wydarzenia kryjące się za tym enigmatycznym, rozbudzającym moją ciekawość i wyobraźnię, opisem niezwykłego, bo emocjonalnego skarbu, poznałam w czasie, który upłynął od pierwszej Wigilii w 1989 roku do tej, na którą czekała kilkanaście lat i od której zaczyna się i kończy opowieść. To czas, w którym los hojnie ją obdarzał i równie hojnie zabierał. W jednej chwili była szczęśliwą mężatką i matką (jak opowiada w pierwszym rozdziale powieści),a w drugiej zdradzoną żoną z chorym dzieckiem, by zaraz potem poznać Matthew i odzyskać zaufanie po to, by je natychmiast stracić. Huśtawka emocji niegwarantująca pewności, w którym kierunku potoczy się fabuła tej opowieści. Historia znajomości tajemniczego mężczyzny, który nie tylko pomógł jej odzyskać wiarę w siebie i w mężczyzn, ale i stał się bolesnym sprawdzianem miłości matki do córki. To, kim okazał się ostatecznie Matthew, było dla mnie ogromnym zaskoczeniem, bo jednocześnie całkowicie nowym elementem w twórczości pisarza, trochę trudnym do uwierzenia (chociaż w magiczny czas świąt wszystko może się zdarzyć!),ale również dającym ogromne możliwości (z których autor skwapliwie korzystał!) skomplikowania relacji między głównymi bohaterami, stawiających ich przed wyborami między trzema rodzajami miłości. O rezygnacji z któregokolwiek z uczuć Beth mówiła – "To tak, jakby amputowano mi serce i kazano dalej żyć".
A jednak musiała wybierać…
Takich scen szarpiących za koniuszek serca napotkałam kilka, wzruszając się przy tym, ale oczekiwane łzy się nie polały! Trochę się sobie dziwiłam. Przecież było w tej powieści wszystko to, w czym pisarz jest taki dobry – atmosfera, tajemnica, miłość, rozdzierające sumienie wybory, mnóstwo mądrych sentencji życiowych wplecionych w fabułę, ale i wyeksponowanych w nagłówkach rozdziałów. Powinnam mieć już dawno zapuchnięte (i przemyte!) oczy, czerwony i siąpiący nos i do połowy zużyty zapas chusteczek.
A tu nic!
Poza wzruszeniem wywołującym lekką (zbyt lekką jak na możliwości pisarza!) arytmię serca. Zaczęłam się zastanawiać nad tą moją nietypową reakcją. Czego mi zabrakło, skoro początek i rozwinięcie opowieści były takie magiczne i obiecujące? Doszłam do wniosku, że łzy zostały powstrzymane przez zakończenie. Trochę rozczarowujące i wzbudzające we mnie niedosyt, bo bardziej przypominające przewodnik turystyczny niż romantyczną (taka miała być z założenia) podróż Matthew i Beth po europejskich miastach. Autor nie wykorzystał szansy i niezwykłej okazji do ukazania na pierwszym planie walki między pożądaniem a rozsądkiem, między miłością a powinnością, między egoizmem a szczęściem najbliższych osób. Zaburzenie proporcji dawkującej emocje podczas ich wspólnej podróży, zostały odwrócone, a przez to gaszące tak dobrze rozpalony początkowy ogień.
Jednak pomimo tego lekkiego niedosytu, autor nie zawiódł w sferze przekazu o rzeczach ważnych, które zawsze wplata w fabułę. Może nawet ważniejszych niż miłość między kobietą a mężczyzną. Tym razem mistrzowsko ukazał siłę matczynej miłości, stawiającej wyżej dobro i przyszłość córki ponad własne. Podstawę szczęścia rodzinnego, które czasami wymaga częściowej rezygnacji z samej siebie i własnych marzeń na rzecz spójności rodziny, by móc raz w roku usiąść do wigilijnego stołu i być szczęśliwą szczęściem najbliższych.
Beth może być z siebie dumna, chociaż kosztowało ją to okaleczenie własnego serca.
A na końcu książki ujrzałam niespodziankę z informacją, wszystkie potrawy przygotowywane przez bohaterów powieści, mogę wypróbować sama! Najbardziej zaintrygowały mnie babeczki uwielbiane przez córeczkę Beth – bożonarodzeniowe muffinki jagodowo-maślankowe. I wiem już, komu przepis na nie sprytnie podsunę, bo ja tylko potrafię o nich czytać i je zjadać.
naostrzuksiazki.pl

Dawno nie płakałam!
Oj daaawno! Na pozór wcale to nie jest takie niedobre, przynajmniej dla fizjologii oczu, które czasami z paprochów i mętów na ciele szklistym przemyć koniecznie trzeba. Powitałam więc kolejną powieść tego autora niczym oazę na pustyni z otwartymi ramionami i myślą – Chodź tu do mnie, ty mój wyciskaczu łez i obmyj moje zakurzone oczy! Nauczona...

Jak każda książka tego autora pełna jest emocji, przetacza się pełna paleta uczuć czasami skrajnych. Lektura wciąga, czyta się ją bardzo dobrze. Wzruszająca, bajkowa i romantyczna.

Jak każda książka tego autora pełna jest emocji, przetacza się pełna paleta uczuć czasami skrajnych. Lektura wciąga, czyta się ją bardzo dobrze. Wzruszająca, bajkowa i romantyczna.

Generalnie trochę mnie zaskoczył koniec, gdyż wydaje się nazbyt prosty i łatwy do zaakceptowania przez bohaterów.

Generalnie trochę mnie zaskoczył koniec, gdyż wydaje się nazbyt prosty i łatwy do zaakceptowania przez bohaterów.

Urocz, pełna troski, miłości opowieść rodzinna.

Urocz, pełna troski, miłości opowieść rodzinna.

Przeczytana w moment. Znów ciepła, wzruszająca, piękna powieść Evansa. Cudowna. Mimo wątku z gatunku sci-fi bardzo mi się podobała i jak to zwykle bywa z książkami tego autora kilka łez poleciało.

Przeczytana w moment. Znów ciepła, wzruszająca, piękna powieść Evansa. Cudowna. Mimo wątku z gatunku sci-fi bardzo mi się podobała i jak to zwykle bywa z książkami tego autora kilka łez poleciało.