...”wielkie nieszczęścia spotykają często ludzi z powodu błahych przyczyn, z powodu mylnego osądu albo decyzji powziętych w okolicznościach, zda się, bez znaczenia, albo gdy człowiek ulega swym słabostkom”...

Narratorem tej powieści jest kardynał o ciętym języku i złośliwym humorze. Inteligentny i spostrzegawczy, przy tym plotkarz:) Lubiłam jego narrację – bo mnie bawił. Czułam się tak, jakby opowiadał mi interesujące plotki o życiu dworskim. Ale jego wnioski były przejmujące i mądre. Szkoda mi się go zrobiło pod Poitiers – bo, mimo wszystko, starał się doprowadzić do rozejmu.

Kardynał opowiada o wyjątkowo ciężkim okresie w historii Francji – o panowaniu Jana Dobrego, którego powinno się zwać Głupim.

Uważam Jana za bardzo dziwnego władcę – jakby żył na innej planecie. Może zwyczajnie nie chciał być królem – ale skoro nim był – powinien wykazać, choć czasami, szczyptę rozumu. Klęski, które sprowadził na swój kraj, były potworne - i militarnie i gospodarczo pogrążył całe królestwo.

Przy czym – po opisie bitwy – nadal nie mogę zrozumieć, dlaczego Francuzi przegrali pod Poitiers. Taka przewaga liczebna, zaopatrzenie - wszystko przemawiało za tym, że wygrają. Wystarczyło żeby poczekali - Anglicy nawet wody nie mieli! Świetny jest opis Czarnego Księcia - tylko błysnął w tej powieści - ale w jaki sposób:)!

Ciekawy był też Karol Zły z Nawarry – taki wichłacz, a mimo to czytało się o nim przyjemnie i można mu pozazdrościć energii. Spiskował przeciwko królowi francuskiemu ze wszystkimi po kolei, zabił mu kochanka – a mimo to przez cały czas umiał się z tym samym królem porozumieć! Co prawda przeżył niewolę po Ruen – no, ale przeżył:)

Lubiłam Delfina Karola – tj. następcę tronu francuskiego – bo miał bardzo ciężkie życie, a mimo to radził sobie. Mając takiego ojca – wyrósł na rozsądnego mężczyznę. Bardzo go polubiłam po klęsce pod Poitiers. Jasne, że można mu zarzucić tchórzostwo – ale trzeba oceniać realnie. Karol podjął decyzję, a stąpał nad przepaścią. Moment, kiedy objął rządy był tak dramatyczny – że bardziej nie można sobie wyobrazić. Żałuję, że autor nie opisał jego rządów – bo mam wrażenie, że powieść się nagle urywa i nie ma zakończenia.

...”wielkie nieszczęścia spotykają często ludzi z powodu błahych przyczyn, z powodu mylnego osądu albo decyzji powziętych w okolicznościach, zda się, bez znaczenia, albo gdy człowiek ulega swym słabostkom”...

Narratorem tej powieści jest kardynał o ciętym języku i złośliwym humorze. Inteligentny i spostrzegawczy, przy tym plotkarz:) Lubiłam jego narrację – bo mnie bawił....