Coraz bardziej lubię te moje spotkania z literaturą starszą i być może nieco zapomnianą, bo mimo że nie zawsze towarzyszą temu wielkie emocje i zachwyt, to mam takie miłe poczucie, że odrywam się od tego, co czytam zdecydowanie częściej i dzięki temu daję szansę, by historia zamknięta między zazwyczaj już pożółkłymi kartkami przynajmniej na chwilę ożyła na nowo. Tym razem w ręce wpadła mi proza rosyjskiego pisarza Aleksandra Puszkina i jego dwa utwory - „Córka kapitana” i „Dama pikowa” – wydane w jednej książce.

Piotr Andrieicz z „Córki kapitana” to młody chłopak, który niewiele wie o dorosłym życiu, a w wojskowej służbie, na którą postanowił wysłać go ojciec, upatruje okazję do wesołego spędzania czasu. Nie trafia jednak do tętniącego życiem Petersburga, lecz do niewielkiej prowincji, w której nic się nie dzieje. Do czasu. Najpierw mocniej zabije jego serce do córki kapitana, a później będzie musiał nie raz wyciągać szpadę. Okaże się też, że wcześniejsze spotkanie z pewnym mężczyzną będzie miało ogromny wpływ na jego późniejsze losy.

Nieco nudziła mnie na początku ta historia i obawiałam się, że całość będzie się kręciła tylko wokół gorącego uczucia Piotra. Oczywiście rozumiem, że romantyzm rządził się swoimi prawami, ale emocje głównego bohatera jakoś mnie nie porwały. Na szczęście od pewnego momentu robi się ciekawiej, ale też nieco bardziej brutalnie, chociaż trzeba sobie powiedzieć, że Aleksander Puszkin nie skupia się przesadnie na śmiertelnych starciach, które towarzyszyły powstaniu Pugaczowa. Autor wykorzystał ten wątek historyczny jako tło wydarzeń i dzięki temu opowieść nabrała rumieńców innych niż te pojawiające się na licach córki kapitana. Polubiłam służącego głównego bohatera, który był dla mnie przykładem całkowitego oddania i poświęcenia, a tak mocno podkreślany wątek zachowania Piotra wobec nieznajomego, który miał później ogromne konsekwencje, to mądra lekcja o tym, że jedno wydarzenie może wpłynąć na nasze życie.

„Dama pikowa” prezentuje jeszcze wyraźniejszy potencjał moralizatorski, bo dosadnie wskazuje na to, co może czekać człowieka chciwego i owładniętego żądzą zdobycia bogactwa. Herman wydawał się w gospodarowaniu pieniędzmi dużo bardziej rozsądny niż wielu jego przyjaciół. Gdy jednak pojawiła się okazja, by poznać trzy wygrywające karty, które zgodnie z opowiadaną sobie w towarzystwie anegdotą miała znać pewna hrabina, mężczyzna postanawia zrobić wszystko, by osiągnąć swój cel. Prosta, ale przyjemna nowelka.

Być może nie w pełni odnajduję się w awanturniczym romansie, którego przykładem jest „Córka kapitana”, a „Dama pikowa” w moim odczuciu była nieco zbyt przewidywalna, ale nie mogę odmówić rosyjskiemu pisarzowi barwnego uchwycenia XVIII-wiecznych realiów i stworzenia wyrazistych bohaterów. Przeniosłam się na czas czytania w zupełnie inne czasy, a nawet jeżeli nie dałam się całkowicie porwać wszystkim wydarzeniom, to spotkanie z Aleksandrem Puszkinem było cennym doświadczeniem.

http://www.k-czyta.pl/2017/03/aleksander-puszkin-corka-kapitana-dama.html

Coraz bardziej lubię te moje spotkania z literaturą starszą i być może nieco zapomnianą, bo mimo że nie zawsze towarzyszą temu wielkie emocje i zachwyt, to mam takie miłe poczucie, że odrywam się od tego, co czytam zdecydowanie częściej i dzięki temu daję szansę, by historia zamknięta między zazwyczaj już pożółkłymi kartkami przynajmniej na chwilę ożyła na nowo. Tym razem w...